.

Çok alıştım sana,

Yokluğundaki zerre kadar varlığa.

Bilmem, var mıydı kalbin bana?

Gözler miydi alevden, yoksa ben miydim yanmayı bekleyen?

Fütursuzca konuşurdun bazen,

Her kelimenin ardında bir sebep arardım ve ise.

Belki bu yüzden geceleri düşman etmiştim kendime,

Uykuyu haram kılmıştım bedenime.

Ettiğin sözler batardı gönlümün derinliklerine,

Bir gülümsemeyle geçiştirirdim ben hepsini de.

Çünkü bilirdim; görseydin canımdaki kırıkları,

Kederlenir giderdin bilmediğim yerlere.

Uzak kalmak, korkuturdu gözümü.

Olmadığın anlar yüreğim sıkışır, arardı özünü.

Bulamazdı çoğu zaman lakin,

Sadık kalırdı yokluğunda dahi.