Yemekler gelene kadar maillerime dönüş var mı diye bakmaya karar verdim. Telefonumu küçük çantamdan çıkardım ve dakikalarca kurcaladım. Gelen birkaç maile cevap yazarken Poyraz'ın bakışlarını üzerimde hissediyordum. Sonunda dayanamayıp "Yemek yemeye geldik, çalışmaya değil," dese de onu umursamadım. Omuz silkerek işime geri döndüm. Ben her saniye, her yerde çalışabilecek bir potansiyele sahiptim.

"Elvin, telefonu bırakır mısın?" dedi tekrar. Yine omuz silktim. İşim vardı burada, görüyordu. Derdi neydi, kendisi de en az benim kadar iş manyağı bir adamdı. Neyi sorun ediyordu? Bu sefer "Çiçek," dedi bıkmış bir şekilde. Klavyeyi tuşlayan ellerim bir anda durdu. İstemsiz olarak telefonun üstünden ona baktım.

Bana başka bir şekilde seslenilmesinden her zaman nefret eden biriydim ama tuhaf bir şekilde bu ismi fazla benimsemiştim. Hem de bana seslendiğinde ona bakacak kadar fazla bir benimsemeydi bu. Bunu ona göstermeden "Ne var ya?" dedim ters ters. Telefonumu masaya bıraktım ve tamamen Poyraz'a odaklandım. "İşim var. Gördüğün üzere de çalışıyorum. Ne yapayım, seninle mi ilgileneyim bay koca adam?"

Küçük bir kahkaha atarken "Neden olmasın?" dedi eğlenilir bir tonda. "Müstakbel karımdan bunu istemem yanlış olmaz."

Gözümü devirdim. "Müstakbel kocam fazla beklentiye girmesin."

"Bence girsin," dedi. Benimle uğraşmaya devam ediyordu. Yüzündeki gülümsemeyi daha da yaydı.

"Ha, ha, ha!" dedim alaycı bir tonda, ona bakarken. "Böyle beklentilerin varsa evlenmek için çok yanlış bir kadın seçtin haberin olsun."

Sözlerim onda tuhaf bir etki bırakmış gibiydi, bakışlarında anlam vermediğim bir ifade geçtiğinde bir anda "Sanmıyorum," dedi, bunu söylerken tereddüt bile etmedi. Gözleri gözlerimin üzerinde geziniyordu. Söyleyecek bir şey bulamadım. Normalde söyleyecek hep bir şeylerim olurdu ama bu sefer olmadı. Gözlerimi kaçırdım, ona bakmamaya çalıştım. Hareketlerine anlam veremiyordum.

☆☆☆

Poyrazda Açan Çiçek || 13. Bölüm