"Vefakâr sevgisi geçici olmayan kişiye denir, ben seni sevmekten bir an bile vazgeçmedim." Diye konuştu genç kız narin sesiyle. Yeşil gözleri karşısındaki adamın çakır gözlerini bulduğunda usulca yutkunup acı bir tebessüm kondurdu solgun dudaklarına. "Sen ise beni bir an bile sevmeyi düşünmedin Civan Mert." Başlama tarihi; 23/ 03/ 2025

Algan ve Efsun. Algan, hafifçe boğazını temizledi. Sesi tok ve kararlıydı: “Kabul ediyorum.” Sıra bana geldiğinde, kalbim duracak gibi oldu. Gözlerimi kapattım ve içimden bir dua geçirdim. “Allah’ım, bu yola girdiysem bana sabır ver. Eğer hayırlı değilse, beni koru…” Derin bir nefes aldım ve yavaşça cevap verdim: “Kabul ediyorum.” O an, kalbimde bir mühür vurulmuş gibi hissettim. Ama bu mührün izi, beni nereye götürecekti, henüz bilmiyordum

"Bana neden yardım ediyorsun?" Defne karşısında ki adamla konuşurken asla göz temasını kesmemişti. Aklı da fikri de karışmış durumdaydı. "Susma. Konuş lütfen." Kollarını göğsünde topladı ve ondan cevap beklemeye devam etti. Birdenbire hayatına giren bu adamdan sonra her şey alt üst olmuştu. Mecaz değildi. Gerçekten de öyle olmuştu. Gerçekten de her şey alt üst olmuştu. Düğün günü her şey güzel giderken yanlışlıkla alıkonulan Defne kaçırıldığı adam tarafından hayatını düzene koymaya çalışıyordu.

Henüz küçük yaşta anne ve babasını kaybeden Okyanus annesinin lise arladaşı tarafından büyütülür. Ayşen hanım, yeni kaybettiği kızının yerine koyduğu Okyanus Deva`yı herkesten koruyacağına dair söz verir ama hesaba katamadığı bir şey vardır. Oğlu Berk. ... "Sen seni sevebileceğime ne çok inandırmışsın kendini. " Dedi sesinden akan yoğun alay ile. Karşısında kalbine sevdasını kazımış genç kız donuk bir şekilde bakıyordu gözlerine. Acıyla gülümsedi. Oysa hiç Berk`in onu seveceğine inanmamıştı. İmkansız olan şeyler üzerinde düşünmezdi. "Ben zaten senin beni sevme ihtimalini hiç düşünmeden sevdim seni. " ... Avukat Okyanus Deva Baranaydın ile Başkomiser Berk Ataman`nın hikayesi.

"Bu erbane ne?" Adam şaşkınlıkla kadın`ın elindeki erbaneye bakıyordu. "Erbane; Kadınların çığlıklarıdır. Birazdan çalacak olan erbaneler, benim bu evde acı çekip, atamadığım çığlıkların karşılığı olacak, Afran Ağa." Dedi meydan okuyan kadın. ~ "Kan Davasından Doğan İmkansız Bir Aşk hikayesi" Elfida/Xwîndarî(Kan Davası) Yayınlanma Tarihi:25.06.2024 •Mardinde Geçen Bir Töre Hikayesidir... •Kuma,Aldatma yoktur! •Elfida(Xwîndarî/Kan Davası)Adlı Yazılmış İlk Kitapdır

Mihrimah kitabında geçen yan karakterler olan Pınar ve Mahir için yazılmıştır. Karısının ölümünden sonra yanlızlığa savrulan bir adam düşünün. Kucağında bebeğiyle bir başına. Diğer tarafta ise Mahir`e çocukluğundan beri sevdalı bir kadın. Pınar, her şeye rağmen birbirine muhtaç iki insan. ** "Yeniden yaşamak değil. Sen hala ölmüş biriyle yaşayan birisin." derken gözyaşlarım yanaklarımın kenarından akıp gidiyordu. Onu böyle kabul etmiş olsa da dayanmak bana azap veriyordu. "Hayır" dediğin de başını kaldırdı ve havaya baktı. "Lanet olsun ki hayır" diyip gözlerini yumdu hemen. "Onunla değil seninle yaşıyorum." derken bile inanmak istedim lakin içim tutuyordu beni.

Abisinin vefatı sonucu yengesiyle evlenmek zorunda olan Mirza Ali ve Sarya`nın hikayesi... Yazılan yazılmış ve mürekkep kurumuştu. Alın yazısı silinmiş yenisi yazılmıştı.

Benliğini kaybetmiş, adını bile unutmuş, gencecik yaşında boyundan büyük acılara boğulmuş, kendini kirli sanan bir kadın... İstediği her başarıyı elde etmiş, mükemmel bir hayata sahip olan, her istediğini gerçekleştirmiş bir adam... Kader bu iki hayatı karşılaştırdığında çoktan olan için yazılan senaryo oynamaya başlamıştı. Kadının ve adamın ise aklında tek bir soru vardı... "Bir oyun ne kadar kirli olabilir?"

Bebeği lösemi olan Arslan ile kardeşinin beyninde tümör olan Ayşegül, çaresizlik dolu bir dönemde kaderin ağlarını örmesiyle karşılaşır. Onların çaresizlikten başlayan zoraki evlilikleri, acaba güçlü bir aşka yuva olabilecek miydi? "Sakin misin?" diye sorduğunda, iyice yaklaştı. "Sakinim." Onun sözlerinden cesaret alarak, dudaklarıyla dudaklarına dokundu ama ansızın yüzüne yediği tokatla, şaşkına döndü. Ayşegül`ün tedirgin bakan ela gözleri, kırpışan kirpiklerinin altında fazlasıyla masum duruyordu. "Özür dilerim." "Önemli değil... Şimdi ben seni tekrar öpeceğim ve sen bana tokat atmayacaksın." "Sen öpeceksin, ben tokat atmayacağım." "Aynen öyle..." "Tamam." "Öpüyorum." "Öp..." "Tokat yok?" "Tokat yok." Arslan, dudaklarını hafifçe onun dudaklarına değdirdiğinde, Ayşegül istemsizce geri çekildi. Onun gerilemesiyle, Arslan ona doğru yaklaştı. "Kaçarsan olmaz." "Kaçmamam lazım, evet!" "Ayşegül, sakin kal..." "Sakinim. Gayet sakinim!" Karısının titreyen ellerini tuttu ve dudaklarına götürüp öptü. Onu yatıştıracak başka bir çare bulamamıştı. Onun derin bir şekilde nefes almasıyla, rahatlamaya çalıştığını gördü ve tekrar denedi. Dudaklarını onun dudaklarına yakınlaştırdı ve ansızın Ayşegül`ün onu öpmesiyle şaşkınlığa uğradı. Geri çekilen Ayşegül, telaşla söylendi. "Çok pardon! Sen öpecektin, ben tokat atmayacaktım! Ben yanlışlıkla öptüm!"

(Wattpad’te 1.23 Milyon okunması var) İki yaralı çocuktu onlar. Aynı avcı tarafından avlanmış olan… “Sen uğruna Cehennem yaratılacak kadar güzel bir günahsın. “ dedi tek nefeste. Ardından ekledi. “ Ve ben senin için en büyük Günahkâr olmaya varım. “