ÖZEL BÖLÜM

ÖZEL BÖLÜM

YAZAR ANLATIMINDAN

‘’ Hadi, kızım uyu artık! Lütfen! ‘’ diye söyleniyordu Arslan uykulu sesiyle. Gece kızı uykudan kalkmış, daha da uyumamıştı. Annesi, yardım ediyordu ama onunda çok yorulmasını istemiyordu.

Mamasını yedirmişti, altını almıştı. Gazını da çıkarmıştı Arslan. Ama kızı yine de uyumuyordu. Mecbur mama veriyordu, Ahsen olsaydı anne sütü içerdi.

Geceleri, beraber yatmışlar gibi hayal ediyordu. Şuan bile bu odada uyumayan ikizlerini beraber uyutmanın telaşında olmanın hayalini gözlerinin önüne getiriyordu.

Keşke, keşke gerçek olsaydı dedi. Kitaplar okumaya başlamıştı Arslan. Bebeğini en iyi şekilde büyütmek için. Ahsen ‘in yokluğunda elinden geleni yapmaya çalışıyordu.

Ahsen ‘e ait kıyafetlerden birini alıp kızını ona sardı. Huysuz olan bebek, sakinleşmiş, susmuştu. Kızını pusete koyup koltuğa oturdu. Arkasına yaslandığı an gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı.

Özellikle geceler, onu çok zorluyordu. Her bir gün onun için daha zordu.

Günler, aylar geçiyor kızı biraz daha büyüyordu. Beraber tabura gelmişlerdi. Bütün ihtiyaçları içine koyduğu çantasıyla beraber geziyordu. Tim, bebeği çok seviyordu. Gözü gibi bakıyorlardı ona. Öğle yemeğini yedirmiş, uyku vakti gelmişti.

Yine uyumuyordu. Timdeki herkes denese de olmamıştı. Çünkü başka bir alışkanlığı vardı bebeğin, ninni niyetine dinlemeye alışkın olduğu; Gündoğdu Marşı.

Gerçekten marş ile uyumuştu.

Yine bir ilki askeriye de atmıştı; İlk adımlarını orada atmıştı.

İlk kelimelerini annesinin mezarında söylemişti; Anne demişti. Arslan ‘ın en zorlandığı anlardan bir tanesi de oydu.

Büyümüş, ilkokula başlamıştı. Genellikle Arslan ile birlikte taburdan hiç çıkmıyorlardı. Bütün ödevlerinin orada tim ile beraber yapıyorlardı. Bazen kahkahalar eşliğinde yaptıkları da oluyordu.

Eren, matematik sorularında kafayı yiyordu. Aslında sadece o değil tüm tim. Minel Komutan ve diğer kızlar da çok iyi anlaşıyordu. Teyzeleriydi onlar.

Babaannesi, dedesi ve halasında kalmayı da çok seviyordu.

Artık o da yalnız kalmayacaktı. Bir kuzeni olacaktı 😊 Ece, hamileydi.

İlkokul, ortaokul, lise derken sıra üniversiteye gelmişti.

Başarılı bir eğitim yılı geçirmişti. Aslında ne olmak istediği küçüklüğünden beri belliydi. Belki de askerliğin içinde büyümektendir. Oradan esinlenmişti.

Uluslararası İlişkiler Bölümünü birincilikte bitirmişti.

O artık, başarılı, meslek sahibi, ayaklarının üzerinde duran bir kadındı.

Dışişleri Bakanlığında; ‘ Diplomat Ala Öztürk ‘ olarak çalışıyordu.