8. Bölüm

Selam aslında bu aralar pek mutlu değildim hiç yazasım gelmiyordu sonra sizin güzel yorumlarınızı gördüm çok teşekkürler

🎀🎀

Odada oturmuş karnımı okşuyordum civanım Bi an önce doğsun babasına benzemesin kapı açılınca içeri alaz girdi kafamı yana çevirdim alaz benim yanıma gelip önümde çöktü "neden böyle yapıyorsun güzelim"

Sinirle alaza döndüm "neden mi ya olduğum duruma bak yakında bebeğimi doğuracağım ama yaşadığım şeylere bak" alaz derin bir nefes alarak bana döndü "biliyorum güzelim üzür dilerim hatalıyım ben"

Yeter artık aramıza mesafe koymamız daha iyi ikimiz açısından ayaz derin bir nefes alıp bana döndü "peki koyalım" başka birşey demeden Odadan çıkmıştı bu adam ayının tekiydi

Akşam yemeğini yemiş odada oturuyordum canım çok sıkılmıştı Odadan çıkıp aşağı inecektim ama çalışma odasından sesler geliyordu oraya gidince beyaz bir tişört altına lacivert bir eşofman giymiş ayaz yeni Duştan çıktığı belliydi gözlüklerini takmış meteye ders anlatıyordu

Bu adam niye bu kadar çekiciydi allahım orada daha fazla durmadan aşağı indim kimse olmadığı için odama geri döndüm üzerimdekileri çıkartıp büyük bir tişört giyip yatağa uzandım kapı açılınca alaz içeri girdi bana bakmadan tişörtü çıkarıp yere atı

Gözlerimi alazın karın kaslarından alamıyordum alaz yatağa uzandı eli karnımı okşadı elini karnımdan çekip bana döndü "ne o beni süzmek hoşuna gidiyor galiba" ters ters alaza baktım "saçmalama gözüm kaymış"

Karnıma giren sancıyla gözlerimi açmıştım yataktan doğrulmaya kalkmıştım ama teprenemiyordum bile zor olsada yataktan kalktım Kapının önüne gidince bacak arasında ıslandığını hisedtim hayır aklıma gelen olmazdı merdivenlerin başında avazım çıktığı kadar bağırdım lanet konakta kimse yoktu hepsi yeni gelin görmeye gitmişti

Bacaklarımdan süzülen kan bana herşeyin bittiğini söylüyordu bebeğim ölüyordu kimse yardım etmiyordu kasıklarıma giren ağrı ellerimi taşa vuruyordum belki işe yarardı

Civan ne kadar bağırsam boştu sanki Vücudumda olan tüm kan boşalmış bebeğimide almıştı kapı açılmasıyla içeri bir koruma girmişti son hatırladığım şeydi

hastaneden

Gözlerimi bir odada açmıştım elim karnıma gitmişti ama hiçbir his yoktu olamaz ben delirmiş olmalıydım benim bebeğim beni bırakmazdı kolumdaki serumu çektim ayağı kalkmaya çalıştım kapının önüne gidince kapıyı açtım benim ailem herkes kapının önündeydi alaz bana doğru adım atı

elim hala karnımdaydı "bebeğim nerde aldınız onu benden" yere oturmuştum karşımdaki kişilerin ağlama sesi daha çok geliyordu yüzümü tırnaklarımla parçalamıştım "ben nasıl bir anneyim bebeğime sahip çıkamadım allahım al canımı"

En son hemşirenin iğne vurmasını hatırlıyorum elim hala karnımdaydı ben asla anne olmayı hak etmiyordum ben lanet bir kadındım kardeşimin ahıydı bu babamın annemin ahıydı bu .