1. Bölüm

Bölüm 1: Sessiz Çığlıklar

Ayşe'nin gözlerini araladığında, boğazında acı bir yanma hissetti. Midesi bulanıyor, başı zonkluyordu. Birkaç gündür süregelen bu rahatsızlıkları görmezden gelmeye çalışmıştı. Belki de sadece yorgunluktandı, belki de yetimhanenin rutubetli duvarları yine oyun oynuyordu bedenine. Ama içindeki o küçük filiz, varlığını her geçen gün daha da belirginleştiriyordu. Ayşe hamileydi.

Bu gerçek, yetimhanenin soğuk taş duvarları arasında yeşeren tek sıcaklık kaynağı olan Ahmet'le kurdukları hayalleri bir anda alt üst etmişti. Birlikte geçirdikleri o kısacık, umut dolu zaman dilimi, Ahmet'in ani ve açıklamasız gidişiyle kara bir boşluğa dönüşmüştü. Ayşe, terk edilmişliğin acısıyla kavrulurken, şimdi karnındaki minik can, tutunabileceği tek dal gibiydi. Belki de bu bebek, Ahmet'in kalbindeki buzları eritebilir, onu geri getirebilirdi. Bu düşünce, umutsuzluğunun karanlığında küçük bir ışık huzmesi gibi parlıyordu.

O gün, Ayşe uzun zamandır ertelediği bir şeyi yapmak için dışarı çıktı. Yetimhanenin küçük bütçesiyle biriktirdiği parayla, hamilelik hakkında bir kitap almak istiyordu. Belki de bu kitap, içinde bulunduğu bilinmezliğe bir nebze olsun ışık tutardı. Ancak birkaç adım atmıştı ki, başındaki ağrı dayanılmaz bir hal aldı. Gözleri karardı ve kendini kaldırım taşlarının soğukluğunda buldu.

Tamamen bilincini kaybetmemişti. Uzaktan gelen telaşlı sesleri, yüzüne çarpan hafif rüzgarı belirsiz bir şekilde hissediyordu. Sonra her şey karanlığa gömüldü.

Gözlerini açtığında, yabancı bir odanın beyaz tavanıyla karşılaştı. Burası neresiydi? Kolunda bir iğne ve yavaşça akan bir sıvı hissediyordu. Hafif bir iniltiyle doğrulmaya çalıştı ki, yanına nazik bir yüz eğildi.

"Sakin olun, genç hanım. Güvendesiniz."

Bu, Eda Hanım'dı. Şık giyimli, endişeli gözlerle ona bakan bir kadındı. Ayşe, baygın haldeyken onu bulan ve hastaneye getiren kişi olduğunu öğrendi. Yapılan kontroller sonucunda hamile olduğu kesinleşmişti.

O sırada, odanın kapısı yavaşça aralandı ve Eda Hanım'ın yüzünde ani bir hüzün belirdi. Ayşe, kadının bir bebek arabasına baktığını fark etti. Eda Hanım, Ayşe'nin yanına gelerek titrek bir sesle konuştu:

"Ben... ben de bugün bebeğimi kaybettim."

Ayşe, kadının acısını derinden hissetti. Aynı anda hem yeni bir can taşıyor olmanın hem de bir annenin kaybının ağırlığı omuzlarına çöktü.

İşte tam o anda, Eda Hanım'ın gözlerinde bambaşka bir ifade belirdi. Sanki bir fikir çakmış gibiydi. Ayşe'nin elini nazikçe tuttu ve beklenmedik bir teklifte bulundu:

"Bak Ayşe," dedi, sesi kararlıydı, "Benimle bir anlaşma yapar mısın? Bebeğini bana verirsen, ben de senin hayatını tamamen değiştiririm. Seni yurt dışına gönderir, en iyi okullarda okumanı sağlarım. Sana öyle imkanlar sunarım ki, bir daha asla bu yoksulluğa geri dönmezsin."

Ayşe şaşkınlıkla kadına baktı. Bu nasıl bir teklifti böyle? Kendi bebeğini bir yabancıya vermek... İmkansızdı. Ama sonra aklına Ahmet geldi. Eğer maddi durumu düzelirse, belki Ahmet geri dönerdi. Belki de bu bebek, onun için bir kurtuluş olabilirdi.

Eda Hanım, Ayşe'nin kararsızlığını sezmiş gibi devam etti: "Düşün. Burada kalırsan ne olacak? Terk edilmiş, parasız, bir başına bir bebekle. Ama benimle gelirsen, bambaşka bir hayatın olur."

Ayşe'nin zihni karmakarışıktı. Vicdanı ve umutları arasında gidip geliyordu. Sonunda, çaresizliğin ve Ahmet'e duyduğu özlemin ağır basmasıyla fısıldadı: "Ne yapmam gerekiyor?"

Eda Hanım'ın yüzünde hafif bir gülümseme belirdi. "Sadece bana güven."

O gün, hastanenin sahibi olan Eda Hanım Ayşe'nin hiçbir kayıtta görünmemesini sağladı. Bu gizli anlaşma, Ayşe'nin ve doğmamış bebeğinin kaderini derinden etkileyecek karanlık bir sır perdesi aralıyordu.