5. Bölüm

Bölüm 5: Çalınan Hayatlar, Yükselen Feryatlar

Ayşe'nin o kararlı haykırışı, hastane odasının steril sessizliğini bir bıçak gibi kesti. "Hayır! Sözümü geri alıyorum! Bebeğimi kimseye vermeyeceğim!" Gözlerinde, annelik içgüdüsünün körüklediği bir ateş yanıyordu. O an, Ayşe için yapılan anlaşmanın hiçbir önemi kalmamıştı. Karnında taşıdığı, canından can olan minik kızını kimseye bırakmayacaktı.

Eda Hanım'ın yüzündeki o sahte şefkat maskesi anında düşerek yerine buz gibi bir öfke yerleşti. "Ne saçmalıyorsun sen Ayşe? Aklını mı kaçırdın? Artık çok geç! Her şey ayarlandı! Doktorlar, kayıtlar, her şey benim kontrolümde!" Sesi, tehditkar bir tıslamayla odanın içinde yankılanıyordu. Kollarındaki minik bebek, bu gergin atmosferden habersiz, huzurla uyuyordu.

"Umurumda değil!" diye haykırdı Ayşe, doğumun verdiği bitkinliğe rağmen inanılmaz bir güç bularak yatakta doğrulmaya çalıştı. "O benim kızım! Benim canımın bir parçası! Onu sana vermeyeceğim!" Gözyaşları yanaklarından sel gibi akarken, titreyen ellerini bebeğine doğru uzattı. "Ver onu bana! O benim!"

Doktor ve hemşireler, bu beklenmedik durum karşısında ne yapacaklarını şaşırmış bir şekilde donakaldılar. Eda Hanım'ın otoriter tavırlarına alışkın olduklarından, Ayşe'nin bu ani direnişi onları afallatmıştı.

Eda Hanım, kollarındaki bebeği sıkıca tutarak Ayşe'ye doğru bir adım attı. "Kendine gel Ayşe! Ne yaptığını sanıyorsun? Bu senin için de en iyisi olacak! Sana bambaşka bir hayat teklif ettim! Yurt dışında okuyacak, zengin ve mutlu olacaktın!"

"Benim mutluluğum, o minik ellerde saklı!" diye haykırdı Ayşe, sesi çaresizlik ve kararlılıkla titriyordu. "Sensiz, parasız, yoksul kalsam da umurumda değil! Yeter ki kızım yanımda olsun!"

O anda, Ayşe'nin içinden gelen o saf ve güçlü annelik içgüdüsü, ona inanılmaz bir cesaret verdi. Yataktan hızla kalkmaya çalıştı ama doğumun etkisiyle bacakları titriyordu. Sendelese de, gözünü bebeğinden ayırmadan Eda Hanım'a doğru ilerlemeye başladı.

Eda Hanım panikledi. Ayşe'nin bu beklenmedik direnci, tüm planlarını alt üst edebilirdi. Hızla hemşirelere döndü. "Tutun onu! Çekilin önümden!"

Hemşireler, Eda Hanım'ın emriyle Ayşe'yi engellemeye çalıştılar. Ama Ayşe, gözünü bebeğinden ayırmadan, onlara karşı direndi. İçindeki annelik ateşi, ona insanüstü bir güç veriyordu. Çırpınarak, iterek hemşireleri savuşturmaya çalıştı.

Odadaki arbede ve Ayşe'nin feryatları, hastanenin sessiz koridorlarında yankılanmaya başladı. Diğer hastalar ve personel, bu beklenmedik gürültüye anlam veremeden kapılara üşüştüler.

Tam o sırada, odanın kapısı bir kez daha açıldı ve içeriye, koridordaki gürültüyü merak eden Başhekim girdi. Gördüğü manzara karşısında şok olmuştu. Bir hasta yatağından kalkmış, hemşirelerle boğuşuyor ve bir kadın kollarında yeni doğmuş bir bebekle panik içinde bağırıyordu.

"Burada neler oluyor?" diye gürledi Başhekim, otoriter sesiyle.

Eda Hanım, durumu toparlamaya çalışarak panikle konuştu: "Efendim, yanlış anlama var. Bu hasta... bu hasta biraz rahatsızlandı."

Ama Ayşe, fırsatı kaçırmadı. Başhekim'e doğru dönerek, gözyaşları içinde haykırdı: "Yalvarırım yardım edin! Bu kadın bebeğimi benden çalmaya çalışıyor! O benim kızım!"

Başhekim, şaşkınlıkla Ayşe'ye, sonra da kollarındaki bebekle panik içinde duran Eda Hanım'a baktı. Olaylar, kontrolden tamamen çıkmıştı. Hastanenin steril atmosferi, bir annenin çaresiz feryatlarıyla ve karanlık bir sırrın gölgesiyle kirlenmişti. Şimdi, gerçeğin ortaya çıkması ve çalınan hayatların hesabının sorulması anı yaklaşıyordu. Ayşe'nin annelik ateşi, Eda Hanım'ın karanlık planlarını küle çevirebilecek miydi? Yoksa Eda Hanım, hastanenin koridorlarında yankılanan bu çaresiz feryatları sonsuza dek susturmayı mı başaracaktı?