BÖLÜM 12

Hope, geçmiş

‘’En büyük hayalin ne?’’

Güneşli bir bahar havasında, çimlere uzanmıştık. Diana’nın sarı saçları omuzlarından dökülüp, çimlere yayılıyordu.

‘’Hmmm’’ dedi. ‘’Aslında bunun için o kadar da fazla düşünmeme gerek yok.’’

‘’Neden?’’ merakla sordum. İnsanlar genelde bunun için biraz düşünürlerdi.

‘’Çünkü dokuz yaşından beri aynı hayale sahibim.’’

‘’Ve ben bunu daha yeni öğreneceğim?’’

Hınzırca sırıttı ve yattığı yerden doğrularak kalktı. ‘’Daha önce hiç sormadın ki?’’

Ben de aynı şekilde kalktım ve hemen dibimde duran soğuk kahvemden bir yudum aldım. Biraz bozulmuştum açıkçası. Çünkü iki senedir beraberdik ve ben henüz Diana’nın en büyük hayalini bilmiyordum. Oysa onunla ilgili en küçük ayrıntıyı bile bilmek istiyordum. Bu soruyu ona daha önceden sormadığım için kendime çok kızdım.

‘’Kitap yazmak istiyorum’’ dedi düşüncelerimin arasından. ‘’Yani zaten yazıyorum ama basılmış bir kitabımın olmasını çok isterdim. Yazmak, zihnimdeki sahneleri kâğıda dökmek benim için paha biçilemez bir his.’’

Bu hayaline gülümsedim. Diana şimdiye kadar gördüğüm en yetenekli insanlardan biriydi. Çok güzel resim yapıyordu, sesi çok güzeldi ve harika şarkılar söylerdi. Yaptığı her yemek ilginç bir şekilde lezzetli oluyordu. İlk kez yapıyor olsa bile. En büyük yeteneği de saniyeler içerisinde hayal dünyasına dalıp, bin bir çeşit kurgu türetebilmesiydi.

Evet. Basılı bir kitabının olmasını en çok o hak ediyordu. Bu hayalini hemen burada gerçekleştirmekle yanıp tutuştum.

Benim, Diana kadar spesifik ve yıllarca peşinden koşturduğum bir hayalim yoktu açıkçası. Bu yönünden dolayı onu biraz kıskandım. Ama iyi anlamda. En azından sevdiğim kadının hayalleri vardı. Onun benim yolumu bulmamı sağlayan bir pusula olması gibi ben de onun hayallerini gerçekleştirecek yolu bulmasında yardım edecektim. Her an yanında olacaktım.

‘’Bu çok güzel bir hayal sevgilim.’’ Tekrardan çimlere uzandım. ‘’Bunu gerçekleştirmen için elimden gelen her şeyi yapacağım.’’

Telefonunu çıkardı ve kolumun üstüne yatarak bize doğru tutup, fotoğrafımızı çekti.

‘’Kitabım çıktığında bu anı hatırlamamız içindi.’’

Onu seviyordum. İnsana kendini her an pozitif hissettiren bir enerjiye sahipti. Gelip geçici bir şey olmadığını biliyordum. Ona evlenme teklifi edeceğim ve sonsuza kadar hayatlarımızı birleştireceğimiz günü sabırsızlıkla bekliyordum.

Diana, sık sık gülümserdi. Bazen de durduk yere ağlardı. Her iki ana da bayılırdım. Çünkü tüm duygularını yalnızca benim yanımda yaşayabildiğini biliyordum. Bu durum kendimi özel hissettiriyordu.

Onun için özeldim. Ama o benim için bambaşkaydı.

Yemek yaparken şarkılar mırıldanmasına, kitap okurken kaşlarını çatıp, yüksek sesle bir sahneye tepki göstermesine ya da duşta çok uzun süre kaldığı için buruş buruş olan parmaklarına aşıktım.

Saçları sürekli kabarırdı mesela. Ne yaparsa yapsın diğer kadınlarınki gibi dümdüz olmazdı. O, bu durumdan çok şikâyet ederdi ama ben kabarık saçlarını bile çok severdim. Tırnaklarını asla uzatamazdı. Ne zaman buna heves etse ertesi gün teker teker kırılmaya başlarlardı ve bu onu sinir ederdi. Hatta bazen de ağlatırdı. Ben de onu hep teselli ederdim.

Onda var olan en küçük ayrıntıyı bile çok seviyordum. Onunla büyüyor, hayatı onunla keşfediyordum.

En sevdiği renk yeşildi. Kimin en sevdiği renk yeşil olur ki? İnsanlar genelde kırmızı, siyah ve pembe gibi renkleri severlerdi. Ama Diana, en çok yeşili seviyordu. Hem de her tonunu.

Komedi filmlerinde bile ağlardı. Bazen öyle çok ağlardı ki şoka girerdim. Benden daha fazla duygusal olması kalbimi yumuşacık yapıyordu. Onunla bir evi, bir hayatı paylaşmak beni olgunlaştırıyor ve hayatı daha zinde görmemi sağlıyordu.

‘’Çok ünlü bir yazar olacaksın’’ dedim o kollarımın arasındayken. ‘’İnsanlar senden imza alabilmek için saatlerce sırada bekleyecekler.’’

Kahkaha attı. ‘’Öyle mi dersin?’’

Başımı evet anlamında salladım ‘’Bana da bir imzalı kitabını verirsin herhalde değil mi?’’

Kahkaha atmaya devam etti. Kıkır kıkır gülüyordu.

‘’Bilmem, biraz düşünmem gerek.’’

Onu oturduğumuz yerde tepetaklak ettim ve üstten baktım. Saçlarını sevdim.

‘’Hain.’’

Güldü. Ben de onu gülümsemesinden doyasıya öptüm.