BÖLÜM 14

Diana’nın düşünceleri, geçmiş

Hiçbir şeyi beceremiyorum.

Yapmak istediğim tüm şeyler, elimden düşürüp kırdığım bir bardak gibi bin bir parçaya bölünüp, etrafa saçılıyor. Cam kırıkları ayaklarıma batmasın diye süpürüyorum fakat ertesi gün kıyıda bir yerlerde kalan küçük parçalar yine de onları kesip, kanatıyor. Öyle kaçınılmaz bir son işte. Tahmin etmesi çok kolay ama göz ardı etmesi daha da kolay olan bir son.

Cam kırıklarını tekrardan göz ardı ediyorum. Ama ertesi gün ayaklarıma batacağını da biliyorum. Hayatım boyunca tekrar tekrar yaptığım bu hata geleceğimi de gölgeleyerek sürekli karşıma çıkıyor.

Dümdüz bir duvara bakıyorum. Hiç çatlağı yok. Boyası yeni. Belki de boya kokusu henüz tam olarak uçup gitmemiş üzerinden.

Hayat bana bazen böyle hissettiriyor. Hiç çatlağı olmayan, temiz ama yine de eğreti duran bir duvar gibi. En ufak sarsıntıda yıkılacak bir duvar gibi. Çünkü o duvarın temelinin sağlam olmadığını biliyorum.

Benim temelim sağlam değil ki. Ben ailemden başka birinin beni gerçekten nasıl sevdiğini bilmiyorum. İnsanı ailesi sever zaten. Sevmek zorundadır. Ama ya başkaları? Hiçbir zorundalığı olmadan yalnızca sevmek istedikleri için severler. Beni onlardan başka kimse bugüne kadar gerçekten sevmedi ki. Ben, biri beni nasıl sevebilir bilmiyorum.

Belki de Hope’a yaptığım tüm haksızlıkların sebebi budur. Temelimin sağlam olmaması. Acaba Hope gerçekten yeniden inşa etmek istiyor mudur beni? Daha sert bir zemine ve daha sağlam bir temelle.

Sevilme korkumla onu kaç defa yaraladım acaba? İstemeden de olsa beni sevdiği için kaç kere onu cezalandırdım?

Sayamıyorum. Saymak da istemiyorum. Çünkü biliyorum, her defasında en başına döneceğim ve asla saymayı bitiremeyeceğim.

Beni sevdiği için ona kızmıyorum. Ama beni zamanında sevmediği için çok kızıyorum.