GİRİŞ

Onu ilk gördüğümde hayatıma bu denli dokunacağını tahmin edememiştim.

Sanki zor durumlarda köşede bir yerde duran acil durum çantası gibiydi. Yaralandığımda veya incindiğimde hemencecik ortaya çıkar ve kırılan ya da hasar görmüş parçalarımı tamir ederdi.

Tıpkı hasta yatağında yatan bir insana yapılan şifa çorbasıydı. Bir yudumla bile, beni en dinç halimle ayağa kaldıracak olan o mucizeydi.

Bu adama karşı beslediğim şey aşk mıydı yoksa vefa mı? İkisinin arasındaki o ince çizginin farkında mıydım?

Bizim de başımıza geleceği gibi, her güzel şeyin bir sonu mutlaka vardı. İnsanlar ölürlerdi mesela. İzleri, hiç var olmamış gibi silinip giderdi bu dünyadan. Hiç değilse alışırdınız. Ve bir gün bir bakmışsınız ki o izlerin üstleri bile tozlarla kaplı bir hale gelmiş. Arada o tozları üflerdiniz ama yine de tekrar tozlanmasına asla engel olamazdınız.

İşte böyle düşünüyordum. Biraz bencilce. Oysa o beni çok seviyordu. Kendinden bile çok. En önemlisi de benim de onu kendimden bile çok sevdiğimi düşünüyordu. Böyle söylediğim için bana kızabilirsiniz ama başlarda hissettiğim bu saçma duyguyu sizden saklayamam. Çünkü ben dürüst bir insanım. Bunları ona da söylemedim mi sanıyorsunuz?

Bazı şeyleri fark ettiğim zamansa artık çok geçti. Sahiden geç mi kalmıştım? Şimdi acı çekme sırası bende miydi? Ama hani terk etmek istiyordum onu? Hani yollarımız ayrılsın istiyordum? Anlaşamıyorduk. Birbirimize göre değildik. Onu arkadaş olarak görmeye başlamıştım. Öyle değil miydi?

Hayır değildi.

Bunun koca bir yalan olduğunu, büyük bir yanılgı olduğunu her şeyin mahvolduğu o gece anladım. Dünyamın alt üst olduğu o gece bana her şeyi açık açık anlatmıştı. O artık yoktu. Nerede olduğumu ve aslında kim olduğumu bile bilmiyordum.

Başka bir dünyada var olmuş gibiydim. Sanki başka bir evrende gibiydim.

Sahi ben hangi evrendeydim?