1. Bölüm

Yaşam

“Anne, ben senin neyinim?”
Annemin sesi hâlâ kulaklarımda çınlıyor.
Ruhumun sesi ise bir dua gibi fısıldıyor içimden:
“Seslen bana... Unutmayayım sesini...”

"Canımdan ötesin, bir tanemsin, her şeyimsin.
Bu hayatta bir sensin. Aşkım, ben seni o şekilde sevdim.
Bir gün hayat seni benden alır, uzaklara savurursa…
Haber alamazsam, beni öldü bil tatlım."

"Sen ölürsen, ben de yaşamam ki anne."
Kâbuslarım annemdi.
Onun bana sarılışı, öpüşü,
Ve çocuk gibi kollarında bulduğum o güvenli liman...

Şimdi geriye dönüp baktığımda,
O anlarda hep bir tedirginlik varmış.
Beni kaybetme korkusu saklıymış gözlerinde.
O uzaklarda, dudaklarımda sadece bir dua kaldı:
Annem.

Çünkü ben kayboldum.
Kâbuslardan uyanmam,
Kollarımda onun kanlar içindeki bedeniyle oldu.
Acıyla bakan o muhteşem gözler…
Ve ben…
Ben ona bir liman olamazdım. Bu cam fanus da

Ona liman olur muydum?

Ya Koruyamazsam.
O ölürse…
Ben nasıl yaşarım?

Cam duvarlar bana ses verin.