22. BÖLÜM - Hastane 2

~İYİ OKUMALAR~

Semanın sedyesinin arkasından koşarken buldum kendimi, sağ elim Semanın kanı, sol elimde ise semanın telefonu vardı,telefonu açıp annesini arayacaktımki gözüme birşeyler kaçtı,mesaj kutusu mesaj dolmuştu,arama kutusunda 10 kere arama vardı ama hiçbirine bakılmamıştı,daha doğrusu telefon sessizdeydi...

Aradım...

Ağlayarak

"Alo"

"Esila,kızım,Sema yanındamı,açmıyo telefonu,mesajada bakmıyor"

"Hastanedeyim abla"

"N-neden Semaya birşey oldu"

"Konum atıyorum abla istersen gel" dedim ve kapattım
*Konum atıldı*

10 dakka sonra

Kapıdan sulu gözlerle giren Semanın annesini gördüm, beni görünce hemen yanıma koşarak geldi

"Esila kızım"

"Abla Semaya araba çarptı

"N-ne nasıl oldu?"

Ağlayarak anlatmaya başladım

"Karşıya geçecektik kendisi beni duymadi arkasindan bağırdım'Sema dur,bekle!!!' Dedim duymadı"

Ben anlatırken mavi önlüklü doktor odadan çıktı,hemen yanına koştum

"Durumu iyimi doktor bey"

Doktor

"Merak etmeyin durumu gayet iyi şimdi ilaç verip odaya alacağız 3-4 güne toparlar inşallah"

Semanın annesi ile sarıldık

*****

Sema odaya alınmadan önce dışarıya karşı fırın ve bakkala gittim,doktorlara Semanın simit yiyebilecek durumdamı diye sorduğumda

"İstediğini yiyebilir,ama yediği miktara biraz dikkat edelim"

Dedi bende fırında 3 poğaça,2 simit ve 4 meyve suyu aldım,hastaneye döndüğümde Sema gözünü açmıştı

Başında sadece annesini görünce

"Esila nerede anne?"

"Merak etme karşı fırına,simit ve poğaça almaya gitti,birazdan gelir"

Dediğinden 2 sn sonra içeri girdim,annesi

"İyi insan lafın üstüne gelirmiş bak,geldi"

"Sema,poğaç getirdim"

Yatağın yanındaki düğmeye basarak hafifçe dikleştirdim,poğaça ve meyve sularını verdim afiyetle yedik içtik uyuduk...