11. Bölüm

Burak tereddüt bir ifade taktı yüzüne. Fakat bu ifade kısa süre sonra dağıldı. Gülerek, “arayalım ablamı izni ancak ondan alabilirim tabi açarsa” dedi emin siz bir ifade ile telefonunu çıkardı. Bir numara çevirip kulağına götürdü. Sadece ona baktım, kulağındaki telefonu çekerek sinirle güldü, “kapalı…” istemsizce güldüm ama kızmasından emin olamadığımdan sakladım.

Sinirle gülerken bana baktı, “gül gül rahat ol benim alıştım zaten” deyince kahkaha attım. Burak, “yok ben hakket den ablamı anlamıyorum anlayamayacağım da aha buraya da yazıyorum” deyip işaret parmağını yaslandığı duvara bastırıp çekti. Gülerek karnımı tutum, “hep mi böyle yapıyor ablan bizim Aylin’le tanışmalı” dediğimde durdum bir anda onun ölmediğine inanmıştım sanki.

Onun yüzüne bakmıyordum. Gökyüzündeki bulutları izliyordum. Bir süre sonra cevabını merak ettiğimden ona doğru yüzümü çevirdim. Onun elindeki telefonu kulağına götürdüğünü gördüm. Bir süre sonra karşı taraf açmış olmalıydı ki irkilerek “alo anne benim arkadaşlarımlayım biraz geç kalıcayım beni merak etme tamam mı?” dedi. Merakla karşı tarafın yani anladığım kadarıyla annesinin cevabını bekledim. Bir süre sonra “tamam annem eve gelirken ararım olmasa ekmek alırım.” Deyip telefonu kapattı. Acaba ben bu konuşmayı annemle kaç kez yapmışımdır?

Saçını düzeltip sesli bir şekilde nefes vererek. “e o zaman kahvemi içeyim giderim” dedi. Sırıtarak bana bakmasına sağladım. “e tamam o zaman çıkalım kahvemizi içelim” dedim. Apartmana doğru ilerdik. Elimdeki telefondan kızlara yazdım.

Selen: Kızlar sarı alarm Burak kahve içmeye geliyor toparlanın!

Nehir: NEEEEEEEE KIZIM ŞİMDİMİ DENİR BU NERDESİNİZ

Selen: Merdivenle çıkıyoruz klosrofobim1 olduğu için asansöre binmek istemediğimi söyledim

Elif: iyide senin fobin yok ki neden öyle bir şey söyledin?

Gülce: Elif kanka mal mısın bize zaman kazandırmaya çalışıyor

Selen: bir şey söyleyeceğim siz aynı evdesiniz neden yazıyorsunuz

Nehir: ÇÜNKÜ BİZ HEPİMİZ MALIZ AÇIKLAYICI BİR ŞEY SÖYLEDİM BENCE AHAHAHHAHAHAHHA

Nehir’in son yazdığı ardından kahkaha atmama engel olmadım. Burak tebessüm ederek bana baktı “hayırdır ne gülüyorsun” dediğinde evin kapısının önündeydik. “Kızlara haber verdim onlar aynı evde olmalarına rağmen gruptan mesajlaştılar. Ona gülüyorum” deyip kıkırdayarak kapıyı çaldım. Birkaç saniye ardından kapıyı açtı Gülce.

“Hoş geldiniz” dedi gülerek. Gülce’ in bu huyu gibi bir şeye dönüşmüştü. Her gelene tanımadığı da olsa hep sıcak karşılardı. “Hoş bulduk nasılsın güzellik” deyip Gülce’ in yanağından makas aldı. Neden bilmiyorum ama bu kız ile oğlan insanlara karşı çok sıcak kanlıydı. İkisi her insana yeni tanıdıkları insanlara baya sıcak kanlılardı.

Salona geçtik Elif ile Nehir oturuyorlardı. Bizi görür görmez ayağa kalktılar. Elif “selam hoş geldin Burak” diyerek elini uzattı. Burak elini sıkarak “selam hoş buldum nasılsınız?” dedi. Elif Nehir’e bakarak iç çekti. Nehir araya girerek “daha iyiyiz merak etme senden ne var yok?” diyerek Burak’a döndü.

Ben onları izlerken sırtımda bir çizginin çarptığını hissetim. Arkamı dönerken elimi savuşturduğum için elim sıcak kahveye çaptı. Bir anlık olan bir şey olunca elimi hafiften yakmıştım. Gülce geç kalmıştı ama bardak devrilmeden tepsiyi çekmişti. Gülce “azcık dikkatli mi olsak beyaz zambak

*Klosrofobi kapalı alan uzun sure kalma korkusu