12. Bölüm

ağlamaya başlamıştı. “Kızım cenazeyi 13:30’ta kalkacak gelir misiniz?” dedi. Konuştuğumuz konuya bak? En yakın arkadaşımızın cenaze namazına gidebilecek miyiz ki? Buna gücümüz yeter mi? Bu acıya dayanabilir miyiz?

Gülce elimi tutarak başını salladı. Gözlerindeki bakışın anlamlıydı. Derin bir iç çekerek “t-tamam geliriz” dedim. Aynur teyze, “mevlütte gelir misiniz?” dediğinde olumsuz anlamında başımı salladım. Bu sefer konuşan Gülce olmuştu. “Biz gelmeyelim teyze tekrar başınız sağ olsun” dedi. “tamam kızım nasıl isterseniz” dedi. Ağlamsı şiddetlenirken tekrar konuştu “cenazede görüşürüz” dedi. Gülce ile bu sefer dudağımızı falan bastırmadan ağladık. “görüşürüz” dedim.

Telefonu kapatıp Gülce’ ye baktım. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Hiçbir şey demeden bana sıkıca sarıldı. Bende ona sarıldım. Ağlaştık, hüngür hüngür ağladık. Birbirimizden ayrıldığımızda derin bir iç çektim. Kapının gıcırdamasıyla başımı kapıya çevirdim. Murat bize bakıyordu, biz ağlarken sadece bize baktı. Birkaç adım bize attı. Gülce abisine doğru ilerledi. Abisine hiçbir şey demeden sarıldığını izledim. Sadece izleyip sessizce göz yaşı döktüm, başım dönünce komidine yaslandım. Abi kardeş birbirlerinde ayrılınca tebessüm etmeye çalışarak onlara döndüm. “hadi dışarda kahvaltı edelim bir nefes alın” dedi “hadi giyinin güzeler. Bende hazırlanayım” dedi. İkimizde hafif bir sırıtarak birbirimize baktık. “ben sana kıyafetlerimden veririm Selen” dediğinde başımı hafifçe salladım.

Evden çıkmak, dışarıda temiz hava alıp yürüyüş yapmak bunları yaparken bir yandan da müzik dinlemek benim içimi mutlu huzuru hissettiriyordu. Fakat şimdi adım atmak, melodi bile duymak istemiyordum. Kahvaltı için arabaya birkaç adım attık. Gülce ile arkaya oturduk. Murat ise sürücü koltuğuna oturarak arabayı çalıştırdı. Araba ilerlemeye başlayınca başımı cama yasladım. Gülce elimi sıkıca tutu. Omzuma başını yasladı. Sessizliği Murat bozdu “kızlar kaçta kalkacak cenaze” sorusunu sordu. Derin bir çekerek cevapladım “13:30’ta cenaze kalkacakmış” dedim “tamam ben bırakırım sizi” dedi. Gülce ile başımızı salladık arka aynadan gördü bizi

Kahvaltı mekanın dan çıkmıştık saat 12:45’idi. Eve uğramakla vakit kaybetmek istemiyorduk. Direk cenaze namazının kılınacağı yere gitmeğe karar verdik. Arabada iken Murat’ın ani freniyle öne doğru savrulduk telaşla Murat’a seslendim “ne oldu” dedim. Hafif titreyen sesiyle “k-kedi sadece kedi” dedi. Korkmuş gibi suratıma baktı. Kapıyı açıp aşığa indim. Acaba kedi ölmüş müydü? Arabanın önüne doğru ilerledim. Fakat ortalıkta kedi ölüsü falan yoktu. Allah’tan kedi fren sesiyle kaçmıştı. Tekrar arabaya ilerledim “kedi kaçmış” dedim. Murat rahat bir nefes verdi.

*1 saat sonra*

Cenazeyi gömmüştük. Herkes ağlıyor, dualar okuyordu. Ben ile Gülce ise tek damla çıkmamıştı niyeyse. Nehir ile Elif yanımızdaydı. Cenaze bitmişti. Artık geriye sadece dört kişiydik. Cenazeden sonra hep beraber Gülce ’nin evine gittik. Aynur teyze perişan olmuştu. Aylin babasını 2 sene önce kaybetmişti. Aynur teyzenin Aylin’den başka bir oğlu vardı. Oğlu Emir daha sekiz yaşındaydı. Aynur teyze hem onlara bakıp hem de evlere temizliğe gidiyordu. Neyse ki Aylin kendine ve kardeşi Emire bakıyordu. Şimdi sadece oğlu birde kendisi kalmıştı.

Hep beraber Gülce’ in evine gittik. O aklımda sadece Aynur teyze ve oğlu Emirden başka kimseyi düşünemedim. Salona zombi gibi girdim. Aslında sadece ben zombi gibi değildim. Gülce Elif Nehir de zombi gibiydi. Bitik halsiz durumda kendimizi koltuğa attık.

Sessizce oturduk. Elif “iyi misiniz millet nasılsınız?” dedi. Ben derin derin nefes alıyordum fakat aldığım her nefes bana acı veriyormuş gibi hissetti. Gülce cama doğru yürüyüp camı açtı.

Bölüm bu kadar inşallah desteklesiniz oylamayi ve yorum ile ilgili sonuçlar yazın hoşçakalın ballarimm