8. Bölüm

Benim hayatım normal giderken neden bir anda hayatımın tersine döndü? Ben bu kadar mutluyken ailemle Aylin’le neden bir anda bozuldu bu hayatım? Beni Aylin’e çok benzerdiler. Onunla bu konuda daha samimiydik. Hatta bir ara Aylin’le biz yürürken okul forması giyince ikiz gibiydik, bir isimlerimiz farklıydı. Elif önümüzü keserek “hanginiz Aylin, hanginiz Selen?” deyip kahkaha atmıştı. Benden elimi kaldırarak “ben Selen” deyip gülmüştü.

Bu anımız filim gibi zihnimden geçerken görüntüler yavaş yavaş karanlığa büründü. Gözlerimi kırpıştırarak açtım. Tavanda bakakaldım. Gözlerim yanmaya başlamıştı. Onun acısıyla gözlerimi tekrar yumarak, göz kapaklarıma masaj yaptım. Ardından yavaşça yatakta doğrulurken bunun dünyadaki en zor işi olduğunu sandım. O kadar yorgundum ki hiçbir şey hissetmiyordum. Tekrar yatağa yattığımda yan yatakta ki Gülce’ e baktım. Gördüklerimin rüya olduğunu düşündüm bir an. Bir hışımla yatağın baş ucundaki komidinin üstündeki şarj olan telefonumu aldım.

Telefonu açar açmaz ışığı yüzünden gözlerim yanmıştı. Haberle kısmından içimde olmayan sözleri yazdım, gerçek olduğunu kabul etmek istemediğim sözleri. “Göz han hastanesi…” diye yazdığımda Google devamını getirdiğindeki ilk şey ile tekrar gözlerim dolu “GÖZ HAN HASTENİSİNİ ÖNÜNDE BİR GENÇ KIZ KURŞUNLANARAK CAN VERDI!” habere ister istemez tıkladım belki başka kızdır diye haberin altına kaydıkça kimin öldüğünü anlayınca sesiz sessiz Gülce uyanmasın diye kızın haberdeki ismi “Aylin YILDIZ” diyerek fısıldadım. Kapı gıcırtısıyla sustum nefesimi tutarak karalıkta saklanan adama baktım.

Murat, “uyandın mı? Selen” dedi. Evet anlamında başımı salladım. “İstersen içeriye gel Gülce biraz daha uyusun” dedi. “Tamam geliyorum” dedim. Fakat yataktan kalkacak gücüm yoktu. Zar zor yataktan kalktım. Gözlerimde inanılmaz bir yanma vardı.

Lavabonun yoluna doğru yola ilerdim. Aynaya bakmak istemedim. Gözlerin kanlanmış ve şişmiş olduğunu biliyordu. Yüzümü yıkadıktan sonra bir cesaretle aynaya baktım. Bunlar benim gözlerim miydi? Kıpkırmızı ağlamaktan helak olmuş şişmiş bir çift göz aynaya bakıyordu. Havluyla yüzümü silerken aynada arka tarafta kapıya yaslanmış baygın gözlerle ve dağınık saçlarla bana bakan Gülce’ ye baktım.

“İyi misin kelebek?” dedim sırıtmaya çalışarak.

“Bilmiyorum ki beyaz zambak? Sanırım iyiyim fakat papatya ölünce ne yapacağımı bilemiyorum?” dedi tekrar ağlamaya başlayacakken. Ona doğru gittim sımsıkı sarıldım derin bir nefes çekerek “sen hiç olmasa bir acı içindesin ya ben ne olacağım kelebek”

Benden ayrılırken “senin acınsa benimde acım oluyor doğanın döngüsüne göre bir çiçek zarar görürse bundan bütün canlılar etkileniyor.” Sözleri içimde bir cız etmesine sebep olmuştu

“Hadi gidelim abim bekliyor” diyerek salona doğru ağır adımlar attık. Tam bu sırada odadan telefonum çalma sesi geldi odaya doğru yöneldim. Gülce arkamdan beni takip ediyordu telefon ekranında ‘Aynur Teyze’ yazısını görünce kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Titreyen sesimle Gülce’ e “Aynur teyze” dedim. Gözünden bir damla yaş süzüldü “a-aç hoparlöre al” dedi. Ellerim titreyerek telefonu açtım “a-alo” diyerek konuştum karşıdan sadece ağlayarak nefes alan bir ses geliyordu “A-Aynur teyze” dediğimde ağlamamak içim dudaklarımı birbirine bastırdım

Nefesimi düzenleyerek “b-başınız sağ olsun” dediğim de sadece göz yaşlarımız akmaya ağlamamız belli olmasın diye dudaklarımızı bastırmaktan başka bir şey yapmadık o sıra. Telefondan Aynur teyzenin sesimi duyunca rahat bir nefes alarak “s-sağ olun kızım” dediğinde her iki tarafta