3 ) 14 yaş

Uyan "

"Ahu uyan"

Sanki bogulurcasina derin bir nefesle anı bir şekilde kalkmaya çalıştigimda iki koluma birden tutulduğunda kuzeyle göz göze geldik nerdeydim ben buraya nasıl gelmiştim o çöplükden kolumda bir serum karşımda kuzey yiğit ve aynı zamanda alp abi

"Herşeyi ilgi çekmek için yapmayı kes artık ahu"

"Seni döve döve çıkarmadan cık şu odadan yiğit "

Kapının hızla kapanmasıyla yiğit ve alp abi odadan çıktı ve onun yerine Alper geldi.

"Neden burdayim ben "

"Bayilmsin"

"Ne oldu anlatcak misin artık " dedi kuzey korkarcasina ve birilerini gebertmek ister gibi bir hali vardı susmakla yetindim bunun olması gerekiyordu çünkü bu olmalıydı sesiz sedasiz kapanmaliydi. bu konu kimse olanı bilmek zorunda değildi aynı zamanda bende anlatmak zorunda değildim

"Ahu konuş artık dilini mi yutun kızım"

"Adam sarhoştu bı kızı bicaklamisti bende polisi çağırdım"

"Gerçekten bu kadar mı "

"Gerçekten bu kadar kuzey"

"Bırakalım da biraz dinlensin"

"Sana Bir şey olabilirdi "

"Bu konuda haklı "

"Olmadı ama!"

"Ahu!"

"Yanlız bırakın beni!"

İkisi de tüm sinirleriyle tekli koltuklara geçtiklerinde onlar sinirlerine gömüldü ben sessizliğe Alpele gözlerimin kesişmesiyle biz konuşmadık zaman sustu ve herşeyi geriye sardı ,oysa zaman ikimiz içinde acımasızdi

💌

"Anne ben eve gitsemm"

"Hayır ahu"

"Ama anne sıkıldımmm hemm Merve de eve gecicek berber döneriz dimi"

"İyi gidin hadi dikkatli ol "

Yan yana yürürken biran da Merve başka yoldan eve gidicegini ve benim tek başıma gidip gidemeyecegimi sordu ben ise gidebilecegimi söylememle yollarımız ayrıldı sokaklar karanlıktı sesiz ve yanlız dı en çok da yanlız olan sokaklar yanlız kalan insanlar güzel olmazmıydı

zaten dalgınlığım sonucu bir süredir genç bir adamın arkamda yürüdüğünü fark etmemiştm adımlarım hızlanmış ve bende eve yaklasmistim fakat herşey bir anda gelişti elinde kelebek olan adam kolumdan tutugu gibi eli saçlarıma değmeye çalışmasıyla suratına yumruğu indirmiş bulunmaktaydım buna da internet ve kuzenlerim sağolsun diyerekden adama tekme gecirmemle koşmaya başladım bir kaç adımla hızla yetişen serseri ilk yaptığı gibi kolumu çevirip karnıma bıçağı saplamasiyla ani bir şekilde soluğum kesildi ve titremeye başladım göz kapaklarım ağırlaşırken hızlı bir kaç adım duydum ve erkek sesi

"Hey hey beni duyuyor musun"

"İyi mi o iyi mi"

"Gözlerini aç hadi "

"Beni duyuyor musun" gözlerimi zorlukla araladigimda karşımda esmer birni gördüm ama ben iki kişinin sesini duymuştum derken iyice karanlığa gömüldüm gözlerimi açtığımda ise aynı çocuk , nerdeydim ben kapı açıldığında ise içeri kadın doktor girmişti hastanede ne işim vardı benim aynı çocuk "anne" demesiyle benim bakışlarım ikisine kaydı

"Günaydın merhaba ben anı karanoğlu" dedi sadece gülümsemekle yetindigimde doktor anı konuşmaya devam etti

"Alper bir şeye şahit olmuş söylemesi zor fakat polisler senin ifadeni almaya gelecek" Alper dediği çocuk oğlu olması lazımdı ki cenesiyle cık işareti yapmasıyla odadan ayrilmasi bir oldu.

💌

Gözlerimi kaçırdığımı da ağladığımı yeni fark ediyordum Alper yavaş adımlarla fakat bir okadar sesiz ve aceleciydi.

"Kuzey odadan çık " ne tepki verdi ne ses sadece kapıyı kapadı ve gitti alpersie yatağın kenarına oturdu ve elimi tutu "unutmadın unutamadım ve hala canın yanıyor aslında kuzeyin bile rüyasına giriyormuş en az o görese ve enaz şeye o şahit olsa bile bir ara seni gördüğünü söylemişdi bilmiyorum fakat o günden sonra bir daha karşılaşmayız diye düşünüyordum ilk okul ile orta okulda gördüğüm sesiz kızı lisede karşılayıp da arkadaş olmaya devam edebileceğimizi nerden bilebilirdim ve ben bir şeyi daha öğrendim ahu herkesin ezdigi kizin bir savasci dan daha güçlü olduğunu, lütfen bana bir daha aynı korkuyu yaşatma lütfen " korkarcasina konuşmustu onlardan tekrar uzaklaşmamdan korkmuştu haklıydı korkmak'da yani eli hala elimdeydi gökçe bizi böyle görse delirirdi elimi elinden çektim keske sarılsa diye düşünmüştüm sadece bir düşünceydi oysa "dur yastığını düzelteyim" hafif doğrulmamla nerdeyse dip dibeydik sarılmak istesemde bunu yapmadım ama o yaptı mesafeyi kapatarak sıkıca sarıldı bende kolarimi ona doladiğimda kapı saçma bir şekilde açıldı

"Baskın basanındır"

"Ne zaman saçmalamayı bırakacaksın Mete"

" Hiç bir zaman şekerim" hala sarılırken gözlerimi açınca bir tek metenin olmadığını fark ettum her kes buradaydı Alp abi ve annesi de dahil alparin kulağına doğru " herkes burda annemde dahil bıraksan mi artık"

" hayır aklımı aldın bari sarılmayla öde "

"Ama gökçe de Burda sevgilin ya hani"

" Gökçeyle sevgili olmamız senin de arkadaşım olmanı değiştirmiyor"

"Olsun yinede " geri çekilmemle belimden tutup kendine doğru çekti

"Yinedesi falan yok " tekrar sarılırken bir öksürük sesi geldi ,birde kapı çarpma sesi Alper belimi bıraktı yastığı tekrar düzeltip eski pozisyonumu almama yardım ettik den sonra kendimizi daha fazla tutamayarak kikir kikir gülmeye başladık gülmek den öksürük tutmasıyla kendimi toparlamam biraz zor oldu

" Hadi evlenin "

"Kes sesini Mete" dediğimde sesim hesap etmediğimden fazla yüksek çıkmıştı

"Bunla kim evlensin ne iyy " yiğite kötü kötü bakmamla Mete yine dalga geçmeye koyuldu fakat onları dinlememeye karar vereli fazla bile olmuştu

" Ahu" dürtülmemle kendime geldim

"Ahu kızım"

"Efendim anı abla"

" Alperlere söyledim ama sana da söylüyorum iki gün boyunca dinlenmen gerek " bir şey demeden susmayı tercih etmiştim Burdaki herkesi 5 yıldır tanıyordum liseden beri yani

14 yaşındaydım o zaman dan beri biri hariç herkes beni zorbalarken benle konuşmaya çabalayan Alperle orta okulda da aynı sınıfa düşmüştük ve biran için dahi vaz geçmemişti benle konusmayi denemiş fakat benim ise verdiğim tek karşılık gülümsemek den basaka bir şey olmamıştı o zamanlar, şimdi ise en yakın arkadaşım sırdaşım ve sevgilim evet plotanikdim hemde yıllarca hayat işte seni sevmeyen birine sevdiriyordu ya gülüşünü görüyordun hatta konpile yanında oluyordun ama "arkadaş " sıfatını kullanmak zoruna gidiyordu be insanın kokusunu özlersin dimi yakınında olanın benim onu özlemeye hakkım yokmuş gibi geliyordu hatta direk yokdu çünkü onun benim üstümde çok emeği vardı ya o olmasa ben toparlanamazdim 4 ay az değil değilmi 4 ay boyunca odada kapanıp kısılmak ve kimseye dokunamamak alperin ise her geldiğinde çabayla yanımda olması belki de hala asıl atlatamamıştım orası da muma

"Seleme cenemeler ben Mete hepinizi çok sevmiyorum ve artık evlenin size diyorum heyy"

"Alper benim sevgilim, mete farkinda mısın!! "

" Senin alpere gerçekten aşık olduğuna inanmıyorum"

"Ben böyle seviyorum belki!!"

Derin nefeslerim soluklarkma karışmasıyla alperin gözleri bana değdi ve son ses Alper den geldi

"ne boş yaptınız be"

Her kes teker teker odadan çıkarken Mete tekrar konuştu "inkar etme artık şu kızı sevdiğini söyle ne bak söyle diycen zor değil seni seviyorum tamam mı koçum valla zor değil bana güvenn"

kapı caripilip çıkıldığında yarım kalanı devam ettirdik sarılmaya devam ederken alperin yüzü iyice başıma sokuldugunda ufak bir kıkırtı çıktı dudaklarımdan ardından suratımı düşürdüm ve geriye çekildigim de alperin kasları catildi

"Sorun mu var"

"Aslında hayır ama bizim bu kadar yakın olmamız doğru değil "

"Neden" bunun cevabını ben bile veremezdim ya

"Gökçe" dedim gerisini o anladı

Yaralar derin ve çoğu zaman kanlıyıdı bıçaklar keskin insanlar acımasız silahlar ağır insanlar ise bağrınıza basılmıycak kader güvensizlerdi, canınız yanardı her insan az da olsa size güven kaybetirirdi ve sen kimseyle konusmadıgında ise onlar için asosyal olurdun fakat bizler asosyal değildik sadece kötülüklerden kaçmaya çalışan kötülerdik ve aslında biz

kötü değildik onların gözünde öyleydik