Gerçekler ve Özürler

" Dayanılmaz olan aslında yaşam değil, insanlardır. "

Aras'tan

Hepimiz konuşması için Sinan'a ve Deniz abime bakıyorduk. Sinan Deniz abime baktı sonra bakışlarını tekrar bize çevirdi.

Sinan : Birkaç gün önce ablamın odasındayken yatağının altında düşmüş bir fotoğraf fark ettim. Yanlış olduğunu bilmeme rağmen merakıma yenik düştüm ve fotoğrafları aldım.

Bakışlarını İkizimin arkadaşlarına dikti.

Sinan : Fotoğraflarda ablam, siz ve bir kız daha vardı.

İkizimin arkadaşlarının gözleri korkuyla fal taşı gibi açıldı.

Asaf : Ben bunda bir sorun göremiyorum Sinan.

Deniz : Evet, bunda bir sorun yok. Ama fotoğraftaki kızın hakkında tek bir bilgi bile yok. Sadece adının Ruby olduğunu biliyoruz. Onun dışında tek bir bilgi bile yok.

Yakup : Ne demek bilgi yok?! Ne diyorsun sen Deniz.

Deniz : Dedeme, polislere, aklınıza gelebilecek herkese sordum. Ama kimse bu kızı tanımıyordu. Emily'nin eski evinin mahallesine sordum. Tek bildikleri bu kızın sizin arkadaşınız olmasıymış.

Deniz elinde tuttuğu fotoğraflardan birisini herkesin görebileceği şekilde havaya kaldırdı. Fotoğrafta Emily ve güzeller güzeli bir kız vardı. Kızın siyah saçları belinden aşağı süzülüyordu. Okyanusu andıran mavi gözlerinde bir parıltı vardı. Kız muhteşem güzellikteydi. Ama bir fark vardı. Emily gülümsüyordu. Hemde çok güzel ve içtenlikle gülümsüyordu. İkizimin arkadaşlarına baktığımda hepsinin gözlerinin fal taşı gibi açıldığını gördüm. Bunu beklemiyorlardı. Artık tüm gözler onların üstündeydi.

Yakup : Bu ne demek oluyor? Ve bu kız kim ?

Emily'nin arkadaşları sesiz kaldılar. Tek yaptıkları fotoğraftaki kıza bakmaktı.

Yakup : Cevap verin.

Tekrar sesiz kaldılar.

Yakup bağırdı : SANA CEVAP VER DEDİM.

Emily : O fotoğrafı nereden buldun ?

Herkes şok olmuş bir şekilde Emily'e döndü. Uyanmıştı . İkizim uyanmıştı. Hiç düşünmeden koşarak ona sarıldım. Yaşlar gözlerime hücum ediyordu.

Gül: Emily! Kızım. Uyanmışsın. Allah'a şükürler olsun.

Annemde koşarak Emily'nin yanına geldi. Ben çekilince o da Emily'e sarıldı.

Emily : Onu bana ver.

Deniz : Ne?!

Emily : O fotoğrafı bana ver.

Deniz : Ama-

Emily : HEMEN!

Emily'nin bağırmasıyla Deniz fotoğrafı ona verdi. Babamda koşarak ikizime sarıldı. Sinan ise sırasını bekliyordu. Ama abilerim... Hiçbiri hareket etmiyordu. Acı dolu gözlerini Emily'e dikmişlerdi. Yüzlerinde bir hüzün ve pişmanlık vardı. Aynı şey benim içinde geçerliydi ama ben düşünmeden koşarak sarılmıştım. Onların yanına gittim ve sıranın sonunda durdum. Bende gözlerim Emily'e kilitlenmişti. Şuan arkadaşlarıyla sarılıyordu. Kuzey denen çocuğun kulağına bir şey fısıldadı ve fotoğrafı ona verdi. Sonra bakışlarını bize dikti. Bakışları kurduğumuz sıranın sonundan başına kadar gezdi. Hepimiz acı ve pişmanlık dolu gözlerle ona bakıyorduk. İlk cesaret eden kişi abim Rüzgar oldu.

Rüzgar: Emily. Biz... çok özür dileriz... Hata yaptık. Çok büyük bir hata yaptık... Çok kırıcı sözler söyledik , sana iftira attık, kötü davrandık... Biz, özür dileriz. Gerçekten yaptığımız her şey için çok üzgünüz. Bizi affetmek istemezsen anlarız ama... belki bir umut.

Emily ona baktı. Ama hiçbir şey söylemedi. Ağzını açtı.

Emily : Yorgunum ve dinlenmek istiyorum Lütfen dışarı çıkın. Siz kalabilirsiniz Toprak, Kuzey ve Ecrin.

Bulut : A-ama-

Sözünü kestim.

Emily : lütfen.

hepimiz dışarı çıkarken ona baktım.

Aras: çok özür dilerim ikizim. umarım beni , bizi affedersin.