Bazı geceler vardır, sabahı olmaz. Bazı insanlar vardır, unuttum sanırsın — ama içini hâlâ kanatır.

Issız dağlarda kaybolan Leo, gizemli bir kargonun peşinden kadim ve karanlık bir varlığın uyanışına sürüklenir.

Bir mektup, bir ölüm ve çürümüş bir aile... Alina geri döndü. Sırları ortaya çıkarmaya değil, onları yakmaya. Bu evde herkes yalan söylüyor. Ve bazı geceler... sadece arzuyla değil, kanla biter.

İstanbul`un en karanlık köşelerinde bir kadın, geçmişin mezar taşlarını tek tek kaldırıyor. Lina, adı bir çiçek… ama ardında cesetler bırakıyor. Bir gül gibi zarif, bir bıçak gibi keskin. Onun elleri, baruta da uzanır, güle de. Aile masalarında ihaneti, gecenin sokaklarında adaleti ararken, karşısında artık sadece mafya değil… bir şehrin günahları duruyor. Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu bir intikam duası. Kan dökülecek. Güller solacak. Ve biri, mezarına “sadakat” yazacak. Kan ve Gül başlıyor.

16 yaşındaydım. Kafamda sınavlar, kalbimde fırtınalar vardı. Herkes büyümemi bekliyordu ama ben daha kim olduğumu bile bilmiyordum. Sonra O geldi. Mavi montu, utangaç gülüşü ve her şeyin içinden geçip gelen şarkılarıyla. Bu satırları 28 yaşında yazıyorum. O günleri hâlâ her gece rüyamda yaşıyorum. Birini sevmek neydi, hayal kurmak nasıl bir özgürlüktü, bir insan bazen neden sadece durup gökyüzüne bakmak isterdi — hepsini ilk defa onunla öğrendim. Ama hiçbir şey kolay olmadı. Okul, aile, arkadaşlar, hatta kendi içimdeki karanlıklar... Bazen O bile yetmedi. Bazen ben kendime bile yetemedim. Bu kitap, bir hayalin peşinden giderken gerçeğe çarpan bir kızın hikayesi. Ve belki de, büyürken en çok kaybettiğimiz şeyin kendimiz olduğunu hatırlatan bir hatıra defteri. Hayalperest, geçmişi hatırlamakla geleceği hayal etmek arasında kalmış tüm kalplere yazılmış bir mektup.