14.BÖLÜM.

3

2

1

GOO

🎭

"Bir kızın ilk güvendiği kişi abisi olurdu ancak en çok yara aldığı kişi de abisi olurdu."

Bana şaşkınlıkla bakanlara döndüm.

çağıl donmuş gibiydi.

"Ben,ben vurmayacaktım." Dedi kısık sesle.

"Ben,üzgünüm. Öyle yapmak istememiştim. Refleks olarak öyle oldu." Diye geveleyerek saçmalamaya başladım.

"Ben kadınlara el kaldırmam." Dedi ve arkasına bakmadan yukarı çıktı.2

Biz şuan ne yaşıyoruz aq?

Efsan hanıma dönüp,"Bende gitsem iyi olacak." Dedim ve arkamı döndüm.

Biri bileğimi tutunca ateşe değmiş gibi hızla geri çektim. Bileğimi tutan kişi Lodostu.

"Ben,temas sevmiyorum. Dokunma bana!" Dedim ona dönerek. Önce afalladı sonra ise gözlerinden bin bir türlü duygu geçti.

"İlgi manyağı. Aptal! Abimin sana vuracağını nasıl düşünürsün sen?!" Diyerek çağılın arkasından gitti Kuzey.2

Doğu yanıma gelip,"Takma bu parazitleri bacım! Hak etmiyor hiç biri. Sonradan köpek gibi pişman olacaklar o zaman göreceğim onları." Dedi ve sırıttı. İdolümsün doğu!3

"Asi,seninle odana gelebilir miyim?" Diye çekingen bir şekilde sordu Gece.5

Yerdim lan.

"Tabi ki gelebilirsin. Gidelim." Dedim ve elinden tuttum. Beraber yukarı çıktık.

Odama gelince ben direkt yatağa atlayıp uzandım.

Canım yanıyordu,hemde hiç olmadığı kadar. Gerçek ailemden böyle tepkiler almak canımı sıkıyordu. Gelir gelmez ne yapmıştım aq?

Her an aklımda ölüm vardı.

Ölüm...

Neden hep ölmek istiyordum?

Yaşından çok şey yaşadın...

Mutlu olamıyordum,olamazdın.

Bunca yıl onca acı çektikten sonra bir hiç uğruna olduğunu öğreniyorum birden.

Çok koyuyor.

Biri dokunsa ağlayacak gibiyim her an. Ama güçlü durmaya çalışıyorum.

Benim bütün yaşama sevincim alınmıştı ellerimden.

Nefes almaya bile üşeniyordum. İnsan ihtiyacı olmasaydı yemek yemez,su bile içmezdim.

Her şeyden ölesiye nefret ediyordum. Bu evden de evin içindekilerden de.

"Asi? İyi misin canım?" Gecenin sesini duymamla düşüncelerimden sıyrılmam bir olmuştu.1

"Ha? Evet iyiyim ya." Dedim geçiştirerek. İyi değildim. Hiç olmamıştım.

"Konuşalım mı biraz?" Diye sordu Gece çekinerek.

"Evet. Konuşalım da ne konuşacağız?" Diye sordum.

"Sen o evde mutlu muydun? Özel değilse anlatır mısın?" Diye sordu.

Cehennem gibi bir hayat yaşadım diyemezdim. Anlatamazdım.

17 yılım Cehennem gibi geçmişti ancak ben kimseye anlatamazdım. Her gece kabuslarıma giriyorlardı yeterince. Kötüydü. Çok kötüydü.

Kabuslar beni içten içe bitiriyordu. Psikolojim iyi değildi.

Geceye söylemem lazımdı. En kısa sürede bir psikiyatrist ile görüşmem lazımdı.

Delirirdim.

"O evde mutlu değildim." Dedim dürüst olarak.

"Neden?" Diye sordu çekinerek.

"Annem yani beni büyüten kadın benim 7. Yaş günümde öldü. Kalp krizi geçirdi. Babam sandığım adam kötü biriydi içki içer sarhoş olur döverdi." Dedim yalana başvurarak. Kötü biriydi ancak sarhoş olmadığında da işkence ederdi. Annem kalp krizi geçirmemişti,şeref onu gözlerimin önünde parçalara ayırmıştı.2

Aklıma dolan anılar ile gözlerim doldu.

"Ben üzgünüm,hatırlatmak istemezdim." Dedi gece,mahcup olmuşa benziyordu.

Sen hatırlatmasan da her saniye her anı aklımda diyemedim. Yüzüme her baktığımda zaten hatırlıyorum diyemedim.

Sol gözümden bir damla yaş düştü.

"Şş,ağlama. Üzülme tamam mı? Geçti. Artık bizimlesin." Dedi göz yaşımı silip bana sarılırken.

Bunu yapan ilk kişiydi.

Geçmemişti,geçmiyordu. Onlarla olmam bir şey ifade etmiyordu.

Bende ona sarıldım.

"Gecem,kimseye söylemek yok tamam mı? Güvendim sana." Dedim.2

Yalan. Güvenmiyordum. O sadece şiddet gördüğümü düşünüyordu şuan. Daha fazlası vardı. Öğrenmemesi daha iyiydi. Bunu da gidip ailesine yetiştireceğine emindim yada değildim bilmiyordum.1

Tek istediğim uyuyup uyanmamaktı.

"Söylemeyeceğim diğer yarım. Güven bana." Dedi titrek bir sesle. Umarım dediğin gibi güvenirim gece.5

"Ben seni yalnız bırakayım sende biraz dinlen olur mu? Akşam yemeğinde çağırırım seni." Dediğinde,

"Tamam." Dedim sadece. Tekrar bana sarılıp çıktı odadan.

Üzerimi değiştirdim ve rahat eşofman takımı giydim. Saçlarımı her zamanki gibi salık bıraktım. Lensimi çıkarıp damlayı sıktım arından kapıyı kilitledim. Biri aniden girmesin ve gözümü görmesin diye.

​​​Yatağa uzanıp cenin pozisyonu aldım. Yastığa sarılıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.

🎭

Gece üzgün bir şekilde indi. İkizi,canının diğer yarısı şiddet görüyormuş. Nasıl dayanmıştı? Oysaki hala bilmedikleri bir çok şey vardı. Sol gözünden bir damla yaş firar etti. Düşündü,'biz burda mutluyken,o nasıl dayanıyordu?' Diye. Ancak olmuşa birşey diyemezlerdi.2

Baybars bey hepsini öğrense,bunu kızına yaşatanları yaşatmazdı. Kızı için katil de olurdu. Babaydı o. Asiyi bulduğu andan beri yüreğinde bir ağırlık vardı ikisinin. Efsan hanım nasıl anneydi? Çok güzel bir anneydi ancak Asiye göstermemişti o iyi tarafını henüz. Baybars bey çok iyi bir babaydı. Asiye baba olmak istiyor ve boşlukları doldurmak istiyordu. Ancak Asi onlara karşı soğuktu,mesafeliydi. Aralarına bir duvar örmüş gibiydi. Onlar bir adım atsa Asi de belki bir adım atardı.2

Baydemir ailesinin Sol taraflarında,yüreklerinde bir ağırlık vardı. Neydi bu yük? Asiye her baktıklarında hepsinin içinde anlam veremedikleri bir his oluşuyordu.

Pişmanlık? Hüzün? Özlem? Korku? Güvensizlik? Geç kalınmışlık hissi? Hepsi bir aradaydı.

Dalgın ve üzgün bir şekilde oturma odasına giren gece ile herkes ona baktı. Yüzünden düşen bin parçaydı resmen. Yediremiyordu kendine.

"Gecem,neyin var abim?" Diye soran kılıçtı.

Gece abisinin sesi ile düşüncelerinden sıyrıldı.

"Efendim?" Dedi saf saf kılıca bakarken. Kılıç hafifçe güldü.

"Neye gülüyorsun abi? Ne Dedim ki şimdi." Deyip somurtarak Baybars beyin kolunun altına girdi.

"Kızım,Asi nerde? O neden gelmedi?" Diye sordu merakla Baybars bey. Asi ile yakınlaşmak ve vakit geçirmek istiyordu. Ancak Asi Kayla uzak duruyordu onlardan. Neşeli çıkarmaya çalıştığı sesinin ve neşeli olmasına özen gösterdiği konuşmasının aksine bakışları çok boştu. Baybars ve efsan hanım fark etmişti bunu. Öğrenmek istiyorlardı neler yaşadığını. Ona sorsalar anlatmazdı,eminlerdi.

"O uyudu baba,yorgunum Dedi." Dedi gece babasına iyice sokularak. Neden merak etmişti ki şimdi? Asi onlara mesafeliydi işte onlarda olsundu. Bir an neden böyle düşündüğünü düşündü gece. Kendinden utandı. O ikiziydi ve yıllar sonra daha yeni bulunmuştu. Saçma sapan kıskançlık yapmayacaktı değil mi? Elbette yapmazdı. Ama bütün ilgiler ondeyken bir anda gitmesinden korkuyordu. Biliyordu,yanlıştı düşünceleri.10

"Uyusun bakalım." Dedi derin bir nefes alarak Baybars.

"Gece abicim,üzgün gibisin?" Diye sordu çağıl.

"Yok bir şey abi." Dedi gece.

"O Asi mi bir şey dedi abim?" Diye şüpheyle sordu çağıl. Neden böyle yapıyordu? Ne yapmıştı ona Asi?

"Hayır abi,asi bir şey demedi. Kabullen artık o kötü biri değil. Olamaz zaten." Kendinden emin bir şekilde konuştu gece.

"Kızla saçma sapan konuşmayın,alırım ayağımın altına. Delirtmeyin beni. İyi geçinin kardeşimle." Dedi Lodos.1

"Oo abicim,hemen kabullenmişsin. Hayırdır?" Dedi kılıç dalga geçerek.

"Abi affedersin ama biraz mal mısın sen? Kız kötü birine benzemiyor ayrıca çok kafa dengi. Ben sevdim vallahi bacımı kimse laf etmesin cariyeme." Dedi Doğu. Sevmişti Asiyi. İyi biriydi onun nezdinde.1

"Hayırdır Doğu? Ne ara sever oldun asiyi?" Diye sordu kuzey.

"Kapatın çenenizi Abim haklı. İyi geçinin." Dedi kıraç. Asi ilk geldiği gün yaptıkları için pişman olsa da olmuşa çare yoktu. Ondan müsait bir anda özür dilemek şart olmuştu. Ağır bir yük taşıyormuş gibiydi.

"Siz kafayı yemiş olmalısınız. Daha bir gün oldu geleli. Hemen kabullendiniz mi?" Dedi çağıl inanmıyormuş gibi. İnanamıyordu,nasıl hemen kabul ederlerdi?

"Yeter! Kızım hakkında tek bir olumsuz cümle daha duymayacağım,kötü olur! Kabullensen de kabullenmesen de kardeşiniz o!" Diyerek adeta kükredi Baybars bey. Dayanamamıştı daha fazla kızı hakkında konuşmalarına.

Çağıl babasına ters bir bakış atarak çıktı evden. Güney öylece izliyordu. Asi hakkında kötü bir düşüncesi yoktu ancak hastane odasına söyledikleri yüzünden pişmandı ve kılıç abisi onu boğmuştu. Kendini suçluyordu. Görüyordu Güney,İyi biriydi Asi.

Çağıl sahile doğru yürüyordu. Sahile gelince boş bir banka oturdu. Yarım saat orda oturduktan sonra kalktı ordan. Eve gitme vaktiydi. Asiyi görmezden gelecekti. Nasıl biri olduğunu gözlemyecekti.

Ara sokağa gelince birden karşısına silahlı adamlar çıktı. Ne olduğuna anlam veremedi Çağıl. Neler oluyordu?1

Duvarın arkasından sinsi bir sırıtma ile Akif Ersoy çıktı. Çağıl öylece bakıyordu Akife. Tanımıyordu onu.1

"Sen kimsin lan?" Diye sordu çağıl.

"Çağıl,çağıl,çağıl." Dedi Akif dalga geçercesine.

"Bozuk plak gibi ne tekrarlıyorsun lan adımı?" Diye dişlerinin arasından tısladı çağıl.

"Sakin ol küçük adam. Seninle konuşmalıyız,babanın maziden kalma bir düşmanıyım ben. Ancak baban bilmiyor düşmanı olduğumu,ne yazık!" Dedi dalga geçerek Akif.

"Ne düşmanı ne diyorsun sen?" Dedi çağıl.

"Bak delikanlı,ben anlatacağım sen dinleyeceksin ve lafımı bölmeyeceksin." Dedi Akif pişkince sırıtarak. Avını bulmuştu. Piç herif.

Çağıl başını salladı. Akif memnun olmuşçasına sırıttı.

"17 yıl önce babanla arkadaştık. Ancak öyle yakın arkadaş falan değil,iş arkadaşı gibi bir şey. Bir gün çok önemli bir ihale ortaya çıktı. O ihale için her şeyimi ortaya koymuştum ben,hırslıydım. Alacaktım ihaleyi,en azından ben öyle düşünüyordum. İhaleyi senin baban aldı ve ben iflas ettim. Senin o piç baban yüzünden! Şuan mükemmel bir ünüm olabilirdi ancak o şerefsiz baban ihaleyi bana bırakmadı. Ben her şeyimi kaybettim. Duydum ki annen doğum yapmış. İkiz kız doğurmuş. Bende intikam amaçlı birini kaçırdım hastaneden. Evet kaçırdığım kişi Asiydi. Yazık oldu kıza ama ne yapalım? Kaderinde varmış demek ki. Ama senin piç ailene etki etmedi. Diğer kız çocuğu ile mutlu oldunuz. Bende Asiyi en şerefsiz,piç,olan arkadaşım şerefe verdim. Yıllarca şiddet uyguladı. Yazık olmuş küçük kardeşine be evlat! Tabi ben şuanlık sadece her gün şiddet gördüğünü söylüyorum yaşadığı bir sürü olay var. Bir sürü travması var. Yazık cidden Yazık. İşte baban o gerçeklerin hepsini öğrenince yıkılacak. Bitecek. Asi kolay şeyler yaşamadı 17 yıl boyunca. Sadece bir yıldır kendini koruyor. Neyse bu kadar yeterli evlat!" Deyip pişmiş kelle gibi sırıttı.1

Çağıl sinirle üzerine atlamaya çalıştı ancak akifin adamları onu tuttu.

"Piç herif! Ne istedin lan kardeşimden? Babamla halletseydin orospu çocuğu! Ne istedin küçücük bebekten,neden ayırdın ailesinden,annesinden!? Siktiğimin puştu!" Diye bağırdı çağıl. Yanlış mı yapmıştı Asiye?3

"Evlat,ağzın çok bozuk." Dedi Akif ayıplarcasına.

"Ne istiyorsun lan benden?" Diye sordu çağıl.

"Duydum ki Asiyi sevmemişsin, ona kötü davranıyormuşsun. Doğru mu duymuşum?" Diye sordu Akif. Biliyordu,sevmemişti çağıl asiyi. Sebebi yoktu.

"Siktir git puşt herif!" Dedi çağıl.

"Hmm,doğruymuş demek ki. Şimdi sen bu anlattığım şeylerden sonra ona iyi davranırsın be çocuk." Dedi Akif.

" Ne istiyorsun şerefsiz?" Diye sordu çağıl.

Akif bir kaç fotoğraf gösterdi çağıla.

Ailesi,ailesini uzaktan izleyen keskin nişancı. Başından aşağı kaynar suların döküldüğünü hissetti çağıl. Başka bir fotoğraf gösterdi,gece bahçedeydi ve aynı şekilde keskin nişancı vardı uzakta. Abilerin de aynı şekilde öyleydi. Gözleri doldu çağılın.

" Ne istiyorsun ailemden?!" Diye sordu çağıl,sesi titremişti.

"Asiye kötü davran. Alışık sonuçta. Gizli gizli döv falan,çeşitli şekillerde uyandır. Aman ne bileyim ben evlat?! Dediğim gibi,o evi Asiye dar et. O ev Asi için cehennemden farksız olsun anladın mı? Yoksa çok sevdiğin ailene veda edersin!" Dedi.

Bu nasıl bir vicdandı?

"Yapamam. O da kardeşim. Olmaz." Dedi çağıl.3

"Yapmazsan eğer ailen ölür evlat. İyi düşün." Dedi Akif tekrar.

Çağıl ailesini kaybetmek istemezdi. Asiyi sevmemişti zaten değil mi? Evden gitmesini istiyordu zaten bir saat önce. Mecbur kabul etti çağıl. Ailesini kaybedemezdi. Asiyi daha bir iki gündür tanıyordu ancak ailesi onun canıydı. Nefesiydi. Ne demişti Akif? Asi alışık. Çağıl kendini bununla avutarak kabul etti.3

Asi için ise kötü günler tekrar başlamıştı. Çoktan pişman olmuştu çağıl,ancak yapacak bir şey yoktu. Ailesini kaybetmek istemiyorsa,yapacaktı. Hafif şeyler yapardı. Canını yakmamayı düşünüyordu.4

Hayatlarının cehenneme döneceğini bilmeden kabul etmişti çağıl.

Asıl şimdi başlıyordu herşey.

Pişmanlıklar olacaktı ancak kırılan kalpler onarılmayacaktı. Çağılın bu hatası Asiyi derinden yaralayacak,tamamen bitirecekti.

Ama çağılın son pişmanlığı fayda etmeyecekti.

"Pişmanlık,geri alamadığın zamanların ve söylenmemiş kelimelerin yüküdür. İçinde bir sızı bırakır;ne kadar istersen iste,o kaybolan anlar geri gelmez. Ve geriye sadece 'keşke'ler kalır."3

🎭

Selam nasılsınız? İyisinizdir umarım.

Bölüm nasıldı? Oy verip yorum yapmayı unutmayın lo🤕🫡😱

Akif ve şerefi salarım vallahi üzerinize.1