2. BÖLÜM.

3

2

1

GOO!

🔥❄️

"Bazen bir baba,çocuğuna verdiği acıdan daha büyük bir yük bırakmaz. Ama bu yük,zamanla o çocuğun ruhunda silinmez izler bırakır. "4

Bugün işten sonra eve gidecektim,dün gitmemiştim. Lokantanın soyunma odasın da kalmıştım. Şimdi ise gelen müşterilerle ilgilenme vaktiydi. Genellikle zengin züppeleri gelirdi buraya,uğrak yerleriydi. Ve bizi aşağılardı hepsi ancak ben ağızlarının payını verirdim. Doğduktan sonra el bebek gül bebek büyüyordu hepsi ve başlarında anne babaları oluyordu. Baba parası yiyip etrafta hava atıyorlardı ve büyüdüklerinde babalarının yanında işe başlayıp babalarının ünü ile hayata devam ederlerdi.

Onlar anlamazdı bizim gibi annesiz ve babasızları. Onların tek bildiği şey insanları aşağılayarak eğlenmekti. Kimse de terbiye yoktu. Şimdi ise önlüğümü giymiş bir şekilde servis yapmak için bekliyordum. Kalçamın bir tık altına kadar uzanan kumral saçlarım vardı. Ve açık bırakmayı severdim ben. Gri renginde üstünde siyah noktaları bulunan saç tacı takıyordum üstüne çok seviyordum böyle. Normal giyinme tarzım genelde bir swet ve eşofman olurdu. Başka şeyler giymedi sevmezdim hatta nefret ederdim. Saçlarımı toplamayı da hiç sevmezdim.3

İçeri giren bir kaç adamı gördüğüm an yanlarına uçtum.

Onlar bir masaya geçince bende menüleri önlerine koydum.

Hoşgeldiniz efendim," Dedim yumuşak tutmaya çalıştığım ses tonu ile.

Adamlar beni görünce yüzerinde bir affalama oldu,en küçükleri gibi görünen çocuğun gözleri şokla açılmıştı. Hayır yani ne oldu babasını satayım? Ne bakıyonuz ayran var simit var!9

Benim sesim sert ve soğuktu. Bir robotun sesi gibi robotikti. Babam olacak piç sayesinde öyle olmuştu. İnanlar ister istemez irkiliyordu sesim karşısında. Ama olsundu güzel sesim vardı sert olmasına rağmen.

"Ne alırdınız?" Dedim sert olmamaya çalışarak. Adamlardan biri beni uzunca süzünce olduğum yerde rahatsıca kıpırdandım. Hayır yani,ne bakıyorsun zirzop?3

Adam rahatsız olduğumu anlamış olacak ki bakışlarını çekti üzerimden,sonunda babasını satayım!

Hepsi siparişlerini verince mutfağa doğru yol aldım.

Hepsinin istediği yemeği önüne koyunca o bakışlara daha fazla katlanmamak için hızla ordan uzaklaştım.

❄️🔥

Mesaim bitmişti şimdi eve gitmem gerekiyordu. İstemesem de oflaya puflaya eve doğru yol aldım. Yolda giderken fırına uğrayıp bir kaç poğaça aldım,akşam odamda yerdim. Babam olacak orospu çocuğu evdeyken odamdan çıkmıyordum hatta kapımı kilitliyordum.

Eve varınca kapının hafif aralık olmasıyla kaşlarımı çattım,kapı neden aralıktı? Girip bakalım.

Yavaş ve sessiz adımlarla içeri süzüldüm. Mutfakta ve salonda kimse yoktu. Babamın odasından sesler geliyordu,oraya doğru ilerledim. Kapı hafif aralıktı ve ben gördüğüm şey ile donup kaldım. Babam bir kadınla sevşiyordu. İğrençti! Hemen ayrıldım kapının ardından. Odama geçip kapıyı kilitledim. Yatağıma geçip oturdum tabi yatak denilirse,yerde bir baza vardı ve karşısında yırtık ve bezden oluşan küçük bir elbise dolabı vardı. Bana yetiyordu. Hemen yanında çalışma masam vardı.2

Yatağıma oturunca derince yutkundum,aklıma gelen anılarla zihnime lanetler yağdırdım.

❄️

Havluyu bedenimin etrafına sarıyorum. Suyun altından çıktığım için bedenimi saran soğukluk beni ürpertiyor. Kışın soğuğu da üstüne eklenince dişlerimin takırdamasına engel olamıyorum. Nefesimi ıslak ellerime üfleyip ısınmaya çalışıyorum ama işe yaramıyor. Gözlerim önce elimde,ardından bileğime takılıyor. Darbenin etkisiyle bileğimde şiş,içi delik olan bir yara var. Dünün yarası,şişliği biraz olsun dinmiş fakat içimde bu yara hiç geçmeyecekmiş gibi bir his var.

Gözlerimi kapatmadan bile o anı tekrar tekrar görebiliyorum. Annemin önüne geçişimi,babamın kolumu savuruşunu ve duvarla buluşan bileğimi. Küçük bir yara. Annemin kalbinin içindeki ve bedenindeki yaraların yanında bir hiç. Bunu biliyorum. Yine de küçüklüğü içimin parçalanmasına engel olmuyor. Kanasa da kanamasa da ister büyük ister küçük olsun; canını yaktığı sürece yara,yaradır. Gözlerimi bileğimden ayırıp terliklerimi giyiyorum ve lavabonun karşısına geçiyorum. Yüzümü soğuk suyla birkaç kez yıkayıp derin bir nefes alıyorum. Belime kadar gelen saçlarıma bir havlu doluyorum,bilmiyordum ki o saçların bir gün kesileceğini.

Aynaya bakıp kendimle alay edercesine gülüyorum. Güzel olsaydım etrafımda insanlar olurdu diye düşünüyorum ama aslında güzelim ben.

Yüzümde tuhaf olan şeyi fark ediyorum. Gözlerimden aşağı gözyaşları süzülüyor. Yine. Oysa üzüntü hissetmiyorum. Canım acımıyor fakat durduk yere gözlerim dolup taşan bulutlar gibi yağıyor. Bir haftadır başıma gelen şey bu. Dersin ortasında bunu gözlerimde bir sorun olduğunu iddia ederek atlatabiliyorum ancak sorunun gözlerimde olmadığını biliyorum. Farklı bir şeyler var. Dökülen gözyaşlarımı görmüyorum bile,biri bana söylemediği sürece hissetmiyorum.

Oflayıp ellerimle yanaklarımı siliyorum. Fakat yaşlar yeniden geliyor. Gözlerimi açıp kapatarak buna engel olmaya çalışıyorum ama işe yaramıyor.

"Akmasınza." Diye mırıldanıyorum öfkeyle."Ağlamak istersem buna ben karar veririm,tamam mı?" Banyo sesimi yutuyor.

Yaşlar akmaya devam ediyor.

İlk defa gözüme birşey kaçıp kaçmadığını merak ediyorum. Dolabı açıp avucum kadar olan yuvarlak bir el aynasını sapından tutup elime alıyorum. Aynayı gözüme yaklaştırıp birşey var mı diye kontrol ediyorum.

"Off," diyorum,bu sefer öncekinden daha yüksek sesle. "Lütfen durun artık." Sinirden yanağımdan akan bir göz yaşını tokatlıyorum. Tokadım tenimi yaktığında tüylerim diken diken oluyor. Ürkek bir şekilde yanağımı ovuşturuyorum.

Aynayı tekrar dolaba koyuyorum ama Aynayı bırakır bırakmaz yanlışımı fark ediyorum. Ayna düzgün yerleştirmediğim yerinden kayarken henüz kapağını kapatamadığım dolabın içinden lavaboya düşüyor. Bir gümbürtü kulaklarımı dolduruyor. Evdekileri uyandırma korkusuyla,"Siktir," Diye mırıldanıyorum. Uzanıp çoktan çıkmış olan sesi engellemek ister gibi Aynayı aldığımda elimde iki cam parçası kalıyor.

Ayna kırılmış. Bu evdek bir çok şey gibi.

Tam o sırada gürültüyle banyonun kilitli kapısına indirilen yumruğu duyuyorum. "Kayla!" Diye bağırıyor Babam. "Ne oluyor orda?" Yerimde sıçrıyorum.

"Birşey olamdı," diyorum aceleyle. "İyiyim."

"Nasıl olduğunu soran mı oldu?" Diyor Babam. Dudaklarım aralanıyor. Bir an bana bir şey olduğunu düşündüğünden bunu yaptığını sandığım için,kendi aptallığımdan dolayı şaşırıyorum.

Zihnim çoktan durmuş. Bedenim ürkmüş. Kalbim kırık ama o konuşmaya devam ediyor. "Ben demedim mi lan sana erken yatacaksın diye? Ne kırdın yine,beceriksiz köpek? Çabuk yat aşağı,getirtme beni oraya!" Ses çıkarmıyorum. Kendi kendine konuşur gibi söyleniyor. "Mal sürüsü! Akıllısı bana denk gelse şaşacağım zaten. Anasına bak kızını al." 1

Dudaklarım aralansa da sesim çıkmıyor. Annemi nasıl savunabilirim? Sözlerinin haksız olduğunu söylediğimde elde ettiğim ne olacak? Daha fazla hakaret. Daha fazla bağırış. Kulaklarımı parçalayan o ses tonu.

Onun kelimeleri her zaman olduğu gibi kendimi güçsüz,aşağılık bir varlık gibi hissetmeme neden oluyor.

"işim bitti," diyorum düz bir sesle. Sesimi zar zor buluyorum,"Çıkıyorum baba. Uyandırdıysam özür dilerim. Yatıyorum şimdi," gözlerimi kırılmış aynaya çeviriyorum. "Bir şey kırmadım."

Ama sen kırdın!

"Yat aşağı! Bir daha sesini duymayacağım!" Tekrar kapıyı yumrukladığında hayalimde başka bir gerçeklik oluyor. Kapıyı yumruğuyla paramparça edebileceğini,üzerime yürüyüp aslında umurunda olmayan Ayna için bana kükreyeceğini hayal ediyorum. Babam etten ve kemikten. Sesi dünyanın sesinden yüksek,kemikleri çok kalın. Ormanda hayvanlar aslandan nasıl korkuyorsa,bende babamdan öyle korkuyorum.Yine anneme izinsiz dokunacak ve annem yine ağlayacak.2

O kötü bir adam. Etiyle kemiğiyle kötü biri.

❄️

Aklıma gelen anılarla başıma keskin bir ağrı saplandı. Böyle olmamalıydı.4

Hemen ilacımı içip kendimi uykunun kollarına bıraktım.

O an,geçmişin ve geleceğin birleştiği bir noktaydı. O nokta da tek bildiğim birşey vardı: Bir şeyler değişmişti ve asla eskisi gibi olmayacaktı.​

❄️

Selam millet Bayadır yoktum,nasılsınız?2

Bölüm hakkındaki düşünceleriniz neler?

Oy verip yorum yapmayı unutmayın.

Haydi görüşürüz sonra güzellikler.