32.BÖLÜM.

3

2

1

GOO

“Gökyüzü en parlak halini fırtınadan hemen önce sergiler. O yüzden en çok güldüğün anlarda korkmalısın; çünkü karanlık, ne zaman kapını çalacağını asla haber vermez.” 3

🎭

Burası orası hatırlıyorum. Hala aklımda. Üstümde beyaz elbise var,yüksekte kalan küçük pencereden içeri ay ışığı sızıyor. Beyaz elbise kanla kaplı. Fark ediyorum,yürüdükçe derinleşiyor sıvı. Kan olduğunu fısıldıyor zihnim. Ama su olduğuna inanmak istiyorum. Bir kaç adımın ardından tavana ayaklarından aslını ceset çıkıyor karşıma. Bedeni parçalanmış gibi,her yerinden oluk oluk kan akıyor. Kötü bir koku var. Ama bu sefer daha farklı bir şey oluyor. O gün olduğu gibi bağırıp, yardım istemiyorum. Çünkü gördüğüm görüntü karşısında donup kalıyorum. Havada asılı duran ceset,kıraça ait. 2

"Güzelim uyan!" Diyen doğunun sesini duymamla uyandım. Bir kaç saniye sersemce etrafa baktım. Terlemiştim. Zihnim olayları algılamaya çalışıyordu.

"İyi misin abim?" Diye sordu ilgiliye lodos abim. Hızla arabadan indim,kıracı görmem lazımdı! Diğerleri de benimle birlikte indi. Arabadan en son kıraç inince hiç düşünmeden dolu gözlerle koşup kollarımı boynuna doladım. Sarıldım sıkı sıkı. Çok korkmuştum. Korkunçtu. Gerçek gibiydi.

"Öldün sandım. Çok gerçek gibiydi." Dedim kısık sesimle. Kollarını belime dolayıp saçlarımı öptü. Yaşıyordu,iyiydi

"Ne gördün güzelim?" Diye sordu yumuşak bir tonda.

"Öldüğünü." Dedim. Korkunçtu. Orda o adam vardı ancak bilinç altım kıraç olarak göstermişti. Bir restoranın önünde durmuştuk. Diğerleri durmuş bizi izliyordu endişeli gözlerle. Gece hariç. Kıskançlıkla bakıyordu hala. Neden anlamıyordu? Onu hala daha çok seviyorlar,ben yüz bile vermiyorum. Ne kadar belli etmesem de ikizimin böyle yapması acıtıyordu.

"Nasıl?" Diye sordu şaşkınca.

"İçerde anlatsam?"Dedim sorar şekilde. Geçmişimi anlatırken,bunu anlatmamıştım.

Restorana girdiğimizde boş bir masaya geçtik. Mola vermiştik.

Hepsi oturduğunda beklenti ile bana bakmaya başladılar.

"Ben muhtemelen 11 yada 12 yaşlarındaydım. O gece evde uyumuştum,emindim. Ertesi sabah uyandığımda evde değildim,veya sabah değildi bilmiyordum. Gözlerimi açtığımda karanlık bir alandaydım. Ayak bileklerimi zincirle duvara bağlamışlardı. Ayağa kalkınca üstümde beyaz ve uzun bir elbise olduğunu görmüştüm. Çok iyi hatırlıyorum. Ben yürüdükçe zincirin sesi gelmiş ve uzadıkça uzamıştı. Sonra birden çıplak ayaklarım ıslanmıştı. Su sanmıştım ama kandı. Ve ben yürüdükçe kan gölü derinleşiyordu. Kan karın hizama gelince karşımda tavandan sarkan bir adam vardı. Ölüydü. Her yerinden kan akıyordu. Korkunçtu. Ve ben 2 yada 3 gün boyunca orda tutulmuştum. Bunları yapanlar ise şerefin düşmanlarıydı. Az önce gördüğüm kabus o güne aitti,ama tek bir fark vardı. Ölü olan kişi kıraçtı. Çok korktum." Dedim gözlerim dolarken. Yanımda oturan kıraç beni kendine çekip sıkıca sarıldı.

"Bu nasıl vicdansızlık?" Diye sordu çağıl dehşetle.

••••••

Restorandan ayrıldıktan sonra tekrar arabaya binip yola çıkmıştık. Annem anlattıklarımdan sonra ağlamıştı. Abi tayfası ile küfür etmekle meşguldü. En çok kıraç ilgilenmişti benimle bugün.

Çok az kalmıştı anaanne hanımın evine gitmemize.

Doğrusu merak etmiştim,nasıl insanlar olduklarını. Acaba severler miydi beni? Umarım ön yargılı kimse yoktur.

Çok çok amin gülüm.

​​​Gece çok sinirlerimi bozuyordu iki gündür. Ne oldu da birden böyle oldu lan bu?3

Neyse amına koyayım,banane. Siktir et.

Kısa süre içerisinde evlerine varmıştık. Güzel bir evdi. İnşallah içindekiler de güzeldir.

Cümbür cemaat arabalardan inip eve doğru yürüdük. Bi gerildim aq.

Kapıyı annem çaldı,bir dakika bekledikten sonra kapıyı bir hizmetçi açmıştı. Hepimiz içeri geçince,bizim ailenin şuan burda bulunan insanlardan daha fazla olduğunu fark ettim. Annem ve babam neden gereksiz yere bu kadar çocuk yapmışlar aq? Hiç mi yorulmadınız? Anne sen hamile kalmaktan hiç yorulmadın mı?!

Neyse.

Siktir edin agalar. Bunlarla birlikte geçirdiğimiz son günler zaten.

Fırtına geliyordu.

Marvinimi özledim lan. Of of.

Biz onlara bakıyorduk onlar bize bakıyordu. Geçin oturun demek yok mu?

Bizim zamanımızda böyle miydi? Gençler edep bilirdi,saygı bilirdi.

Yine ne saçmalıyorsun salak? Sizin zaman ne zamandı? Saçmalıyorsun. Sus.

Sen her ota boka atlamasan olmaz değil mi,salak.1

İltifat olarak algılıyorum cnm.

Cnm?

Canım şeysinin kısaltılmış hali.1

Fazla boş yapma sus.

oktmbb

Defol be!

Neyse buda gittiğine göre başlayabiliriz.

Hep beraber geçip oturduk. Anaannem ve dedemin elini öpünce onlarda bana sıkıca sarılmıştı. Bir dayım,iki teyzem vardı. Ebru teyze ve oğlu Barış abiydi,eşi vefat etmişti. Diğer teyzem Karmen'di. 5 yaşında bir kızı vardı ve kocası asker olduğu için görevdeymiş.

Kutay dayım ise bekardı ve aylak aylak takılıyordu. Hayatı takmıyorum kafasında geziyordu etrafta.

Hepimiz bize verilmiş olan odalara geçmiştik,ben gece ile kalacaktım. Odaya geçtiğimizde ikimizde birbirimizin yüzüne dahi bakmıyorduk. O baksa bile ben bakmazdım.

Hızla üstümü değiştirdim ve bol paça bir pantolon giyip üstüne ise sweet giydim. Rahat takılmak candır arkadaş.

Gece çoktan çıkmıştı.

Pantolon biraz rahat olmasa da idare ederdi.

Saçlarımı da her zaman ki gibi açık bıraktım. İlk kesildiği güne nazaran biraz uzamıştı. Saçlarım tekrar eski haline gelsin istiyordum.

Odadan çıkıp salona geldim ama kimse yoktu. Takmayıp oturdum. O sırada telefonuma bir mesaj geldi. Kimsin gardaş?

053*******

Merhaba Asi.

Sen kimsin birader?

Marvin ben.

Hee,noldu?

Salak o ne biçim mesaj lan? Neyse siktir edin babasını satayım.

Nasılsın aybalam?

İyiyim çıtır sen?

İyidir. Trabzon Nasıl gidiyor?

Nasıl olsun. Herkesle tanıştım falan,ama şimdi tek başıma oturuyorum ve sıkılıyorum.

Marvini heme 'Çıtır kaçak cinim' diye kaydettim. Fırsat kaçmaz!1

​​​​çıtır kaçak cinim

Orda olsaydım sıkılmazdın.

Cesaretimi toplayarak bir mesaj daha yazdım.

Bugün gökyüzüne bakarken seni düşündüm...Aynı yıldızları mı izliyoruz,bilmiyorum. Ama keşke sende burda olsaydın.

Bende sana bakıyordum aslında....yıldızlardan değil kalbimden. Orası hala seninle dolu.

Marvin öyle deyince kalbim hızla atmaya başlamıştı. Ay sakin ol.

Sesini duymayalı iki gün oldu. Saymıyorum artık...ama içimde bir boşluk var,sadece seninle dolacak gibi.

Aramızda kilometreler var,ama sana olan sevgim bir adım bile geri atmadı. Her sabah senin adını anarak uyanıyorum.2

Marvin le olan mesajlarımdan çıktım. Ay kalbim yerinden çıkıyor,yetişin!1

Sen fena boku yemişsin lan.

Öyle olmuş valla. Neyse.

Telefonu cebime atıp dışarı çıktım. Buraları bilmediğim için bahçeden dışarı çıkmadım. Ev neden bu kadar sessizdi?

Bahçede kendi kendime biraz oyalandıktan sonra yerdeki çimenlerde üzerine oturdum.

Sonra bahçe kapısının girişinde kalabalık bir şekilde sesler gelmeye başladı. Başımı oraya çevirince herkesin eve girdiğini gördüm. Bizimkilerin hepsi ve bugün tanıştığım herkes. Gülüyordu hepsi. Hepsinin yüzünde güller açıyordu.

"Çok eğlendik ya. Uzun zamandır eğlenmemiştim böyle." Dedi gece gülerek.

"Güzelime katılıyorum. Baya eğlendim ben." Dedi doğu da.

"Haklısınız. Tekrarlayalım. Bir daha baş başa." Dedi kıraçta. Bu sözlerin ve bu görüntünün kalbimi tuzla buz etmesi normal miydi?

Hala kabul etmemişlerdi beni. Belli oluyordu. Kalbim kırıldı yine,güvenim boşa çıkarıldı. Hiçbiri olduğum tarafa bakmadan içeri girdi. Aslında göz önündeydim ama neyse. Ben geldiğimden beri hep gerginlerdi,biliyordum. Görüyordum. Gecenin kırılmasından korkuyordu hepsi. Oysa benimde kırılmaya açık olan bir kalbim vardı.

Baydemir ailesine güvenmeyeceğimi bir kez daha anlamış oldum.1

Oturduğum yerden kalkıp evin arka kısmına doğru ilerlemeye başladım. Bakalım fark edecekler miydi beni?

Sol yanımda yine bir ağırlık baş gösterdi. Büyük bir yük varmış gibi hissettim.

Evin arkasına gelince bir ağacın dibine oturdum ve sırtımı ağaca yasladım. Yalnız ve terk edilmiş hissediyordum,yine.

Kendi kendime 'yok bana bu cihanda' şarkının mırıldanarak uyuya kaldım.

İLAHİ BAKIŞ AÇISI.

Herkes dışarda hep beraber eğlenmiş güzel vakit geçirmişti. Herkes mutluydu.

Kimse henüz asiyi ve yokluğun fark etmemişti. Lodosun aklına gelmişti eve girdiği an,ama nerde olduğunu bilmiyordu. Odasına bakacaktı.

Lodos hızla merdivenleri çıkıp odasına girdi. Anda yoktu. Nerdeydi bu kız? Kimseye fark ettirmeden bir kaç yere daha baktı. Ama yoktu. Bir yerlerde bir şeyler yapıyordu diye düşündü. Ancak hiçbir yer bilmediği aklına gelmedi.

Aradan 2 saat geçmiş Herkes yemek yemek için masaya toplanmıştı. Herkes tamdı ancak Asi yoktu. Henüz kimse fark etmemişti. Gece fark etse dahi ses etmemişti. Kıskanıyordu. Gelmesindi.4

Çağıl dışarı çıktıkları andan beri aklı Asideydi. 'Keşke onu da çağrısaydım' deyip duruyordu kendi kendine. Eve gelince de hiç bir yerde görmemiş,bulamamıştı. Aradan 2 saat geçmesine rağmen hala yoktu. Başına bir şey mi gelmişti? Herkes mutlulukla yemeği ile ilgileniyor,sohbet ediyordu.

Çağıl daha fazla dayanamadı,

"Susun! Asi nerde? Neden hala gelmedi?" Diye sordu. Çağılın Asi demesi ile herkesin aklına ancak gelmişti. Efsan hanımın yüzünü hemen bir telaş kapladı. Gerçekten,kızı nerdeydi?

"Geldiğimizde ortada yoktu. Ve biz geleli neredeyse 3 saat olacak. O hala yok. Nasıl aklınıza gelmedi?" Diye sordu çağıl. Baybars kızı aklından çıktığı için kendinden utandı. Nasıl babaydı? Gün boyu eğlenmişti hepsi. Ancak Asi yoktu.

Herkes telaşla birbirine bakmaya başladı. Lodos korkuyla ayağa kalktı.

"Herkes kalksın. Dışarı çıkıp arayalım. Evde olsaydı ortaya çıkardı." Dedi telaşla. Hepsi topluca bahçeye çıkınca melodi gibi gelen ses ile o tarafa doğru yürüdüler.

Asi o sırada uyanmış ve hala kimsenin gelmediğini görünce biraz daha kırılmıştı. Aynı şarkıyı tekrar tekrar söylüyordu.

Herkes şarkı sözlerine ve ağacın altında oturan Asiye dikkat kesildi.

Daimidir sürgünüm,hasret benim ocağım.1

Gurbet benim evimdir. Yok bana bu cihanda, bir yer,bana bu cihanda, bir yer,bana bu cihanda yok duramam.

Yok bana bu cihanda bir yer,bana bu cihanda bir yer. Şu koca cihanda yok durmam.

Sözleri herkesin yüreğine bir ok misali saplanıyordu.

Devam etti Asi şarkıya,

Deva değil dert oldum,gül değil diken oldum. Canan iken el oldum.

Yok bana bu cihanda bir yer,bana bu cihanda bir yer,bana bu cihanda yok duramam.

Yok bana bu cihanda bir yer,bana bu cihanda Bir yol,şu koca cihanda yok duramam.

İnsan hiç değişmez mi? Derdi gücü hep yalan,gözü doyar toprakla.

Yok bana bu cihanda bir dost,bana bu cihanda bir dost,bana bu cihanda yok duramam.

Yok bana bu cihanda bir eş,bana bu cihanda kardeş,bana bu cihanda yok duramam.

Asi'nin suması ile tüm ailenin içini pişmanlık kapladı. Nasıl yapmışlardı böyle bir hatayı? Yaralı biriydi Asi. İçinde kırılgan bir kız çocuğu yatıyordu. Hepsi kendine lanetler yağdırdı. Gece ise boş boş bakıyordu.3

ASİDEN DEVAM.

Uyandığımda yine kimse yoktu,baya uyumuş olmalıyım ki hava kararmıştı. Kimse fark etmemişti beni. Siktir edin. Alışığız.

Aynı şarkıyı tekrar tekrar söyledim ve en son yavaşça oturduğum yerden kalktım. Gördüğüm kişilerle afalladım. Ne zaman gelmişlerdi de ben fark etmemiştim?

Tüm aile ve anne tarafı orda durmuş üzgünce bana bakıyordu. Muhtemelen şarkıyı duymuştu hepsi. Olmayan sikimde değildi artık hiç biri. Siktirip gitsinler amına koyayım,sizin duygularınız var da benim mi yok?

Piçler.1

İfadesiz tuttuğum yüz ifademle onlara bir bakış atıp yanlarından geçerek içeri girdim.

Yemek odasına girdiğimde yemekten kalkıp geldiklerini anlamış oldum.

Hiçbir şey olmamış gibi gittim ve herkesten uzak en köşeye oturdum. Rahatsız olmasınlardı. Hepsi devam etsindi.

Arkamdan hepsi sessiz bir şekilde gelip tekrar oturdu.

"Güzelim,nede yanıma oturmuyorsun?" Diye sordu lodos.

"Ben buraya oturmak istedim. Rahatsız etmek istemedim hem. Rahat rahat takıl." Dedim soğuk sesimle. Sesim bu sefer şakacı değildi. Ciddiydi.

"Kızım,biz dışarı çıktık. Seni çağırdık ama bulamadık." Dedi annem. Yalan söylüyordu,kimse çağırmamıştı.

"Aynen." Dedim yüzüne bakmadan.

"Kızım-" Diye lafa başlamak üzere olan babamın lafını yarıda kestim,

"Afiyet olsun." Dedim ve önüme döndüm. Onları görmezden gelecektim. Onların beni görmezden geldiği gibi.1

"Anneme ve babama saygısızlık etme. Haddini bil! Sen gelmedin diye çocukça triplere girme!"Dedi kılıç. Siktir git lanet olası!

"Öncelikle, saygıyı yaşı yaşımdan büyük olana değil başı başımdan ağır olana veririm. Karakterinizin hak etmediği saygıyı yaşınızdan beklemeyin." Dedim ve derin bir nefes alıp devam ettim,1

"Ayrıca çocukça triplere de girmiyorum. Kendime haklıyım,ailecek gittiniz. Söylesene kılıç ben o aileden değil miyim? Hala ailenizden Biri olarak görmüyorsunuz değil mi? En azından yalan söylemeyin." Dedim ve masadan kalkarak odayı terk ettim.

Sinirlerimi bozmuşlardı aq.

Onlar beni bulduğunda, kalbim 'belki artık ait olurum' diye çarptı. Zaman geçti, gülümsedik, sarıldık... Ama sonra fark ettim; ben onların eksik parçası değilmişim, sadece tamam gibi görünen bir boşlukmuşum. Aile gibi oldular, ama hiçbir zaman 'benim ailem' olmadılar.3

🎭

selam.. nasılsınız çıtırlar?umarım iyisinizdir.6

Bu gece de Asi kızımıza yakıyoruz...🥀🚬3

Oy verip yorum yapmayı unutmayın.2