30.Bölüm : Yüzük ve Aşk

Selammm 🙃

Uzun bir ara olmuş galiba, bu bölüm kitabın dönüm noktalarından biri olacağı için elim bir türlü yazmaya gitmedi.

Normalde daha uzun ve tek part olacaktı ama şimdilik sizi daha fazla bekletmeyeyim diye bunu yayınlıyorum.

Bu biraz ön izleme gibi oldu 😅

Herkese iyi okumalar ❤️

Ɓeğenip yorum yaparsanız çok sevinirim ✨️

Tino yanına geldiğinde Marina hızla atan kalbine rağmen kararlılığını korumayı başardı. Aralarına güvenli bir mesafe koymaya çalıştı ama Tino'nun yakışıklılığı karşısında kalbi pır pır etmeye başlamıştı.

Tino gözlerine yansıyan bir hayranlık ile Marina'ya genişçe gülümsedi.

“Çok güzel olmuşsun.”

Marina utangaçça bakışlarını kaçırarak dudağını yaladı. Yanakları kızarmaya başlamıştı.

“Teşekkür ederim, sen de çok güzel olmuşsun...” Heyecanla düzeltti. “...yakışıklı olmuşsun.”

Tino’nun gülümsemesi gamzelerini ortaya çıkardı. Marina Tino’nun bakışlarında tatlı bir deniz esintisinin sıcaklığını görebiliyordu. Kalbinin heyecanla kıpırdanmasına rağmen araya mesafeye koymayı başardı.

“Luceria beni bekliyordur. Onu bulsam iyi olur.”

Aceleyle sokağın çıkışına ilerleyecekken Tino kibarca bir adım yana kayarak kolunu tuttu ve Marina bu ani yakınlaşmadan kaçacak fırsatı bulamadı. Tino hemen bir adım ötesinde bir baş mesafesi bile olmayan bir şekilde önünde duruyordu. Marina bir süre onun iç ısıtan bakışlarından kaçmak için kafasını yerden kaldırmadı ama birkaç saniye sonra mecburen kafasını kaldırarak bakışlarını Tino’nun yumuşak bakışlarına çevirdi. İşte şimdi nefesi Tino’nun göğsüne değil dudaklarına değiyordu.

“Ne yapmak istediğini görebiliyorum.”

Marina’nın ruhu çaresizlikle kıvrandı.

“En iyisi bu, birbirimizi görmezsek daha çabuk unuturuz.”

Tino’nun bakışları anlamlı bir şekilde değişti.

“Gerçekten seni unutabileceğimi mi düşünüyorsun ? İstersen benden bir asır sonrasına git, hep aklımda kalacaksın.”

“Tino...” Marina devamını getiremedi, söylemek istediği her şey bakışlarındaydı.

Tino buruk bir şekilde gülümsedi.

“Merak etme denizkızı, seni güvenli bir şekilde okyanusa ulaştıracağım ama o zamana kadar bana seni hatırlamam için tek bir akşam ver...”

Bakışları birbirlerinin ruhundaydı.

“...Bu gece benimle eğlen, bırak seni hep böyle hatırlayayım.”

Marina kısa bir an gözlerini kapayıp açtı. Ruhu titrek bir alevin ışığında aşk ve korku ile can çekişiyordu.

Bakışları birbirilerinin ruhunda dolaşırken Marina’ya sonsuzluk gibi gelen saniyeler sonunda Marina midesindeki duygunun ismini biliyordu. Aşk... Hiç onun başına gelmez gibi gelmişti. Aşk Marissa ve Fenris’e aitti ama şuanda biliyordu ki Tino’ya karşı hissettiği şey onlarınkinden de yoğun ve güçlüydü.

Marina ismini yeni bulduğu duygularının güçlü bir şelale gibi içine yayıldığını ve daha da coşkulu bir hale geldiğini fark etti. Bir yanı ayrılmak zorunda olduğu için buruktu ve Tino’dan uzak durması gerektiğini biliyordu ama diğer bir yanı da son gecelerini her zaman güzel hatırlamak istiyordu.

Ruhunu içindeki çağlayan şelaleye teslim etti.

“Son bir gece... Ama okyanusa benimle gelmeyeceksin.”

Tino’nun kaşları itirazla kalkacakken Marina yumuşak bir ses ama sert bir üslupla onu susturdu.

“Yoksa bu geceyi de birlikte geçirmemizin bir hata olduğunu düşüneceğim.”

Tino’nun gamzeleri ortaya saçıldı ve usulca bir adım daha yaklaştı. Şimdi burunları birbirine değmek üzereydi.

“Bu bir tehdit mi ?”

Tino’nun muzip gözleri yavaşça eğlenen bir şekilde kısıldı.

“Korsan kanı taşıdığın için değil mi ? O yüzden başıma böyle serseri ve belalı bir denizkızı oldun ?”

Marina dudaklarına yayılan tebessüm ile ışıl ışıl gülümsedi.

“Kabul ediyorsun değil mi ?”

Tino’nun çapkın gülüşü yüzüne yayılırken yavaşça öne doğru eğilerek boylarını eşitledi.

“Ona bu geceden sonra karar veririz, bakarsın sen gelmem için ısrar edersin.”

Marina heyecanla atan kalbine rağmen soğukkanlılık ile cevap verdi.

“Hiç sanmıyorum.”

Tino muzip ve çapkın bir şekilde gülerek geri çekildi ve hala bir ihtimal olduğunu belli edercesine omuz silkti. Elini centilmence Marina’ya uzatırken gözbebeklerinde yüzlerce yıldız parlıyordu.

“O zaman bu işi resmiyete dökelim, bu gece festivalde bana eşlik eder misin ?”

Marina’da onun oyununa ayak uydurarak elini Tino’nun sıcak ve güvenli avucuna bıraktı. Etraflarında onlardan başka kimsenin göremeyeceği bir hava akımı ikisini de sarmıştı.

Tino Marina’nın zarif elini dudaklarına götürerek küçük bir buse kondurdu ve sonra arka cebine uzanarak avucunun içinde küçük bir yüzük çıkardı.

Oldukları ara sokak pekte romantik bir yer sayılmazdı ama Marina biliyordu ki burayı hep capcanlı ve oldukça güzel hatırlayacaktı.

“Benden sana hatıra kalması için...”

Tino beklenti ile Marina’ya baktı ve Marina kalbi büyük bir gümbürtü ile atarken yüzüğü alarak sol yüzük parmağına taktı. Yüzük basitti. Bakırdan yapılmış, biraz eğri büğrü ,düz, orta kalınlıkta bir halka şeklindeydi ama Marina için o anda dünyadaki tüm mücevherlere eş değerdi.

Tino utangaçça başını öne eğdi.

“Bu sabah senin için yaptım. Pek güzel olmadı ama bu ilk denemem olduğundan takılabilir olduğunu umut ediyorum ?”

Marina hayranlıkla yüzüğü incelemeyi bırakıp Tino’ya baktığında zaten bakışları onun yerine her şeyi anlatıyordu.

“Çok güzel olmuş...”

Işıl ışıl aşk dolu bakışları ve heyecanla atan kalpleri ile ay ışığı altında dururlarken sessizliği ilk Tino bozdu.

“Biri bizi aramaya gelmeden önce meydana dönelim o zaman.”

Marina usulca kafa salladı ama birden Tino bir şey hatırlamışçasına bakışlarını önce Marina’nın boynundaki kolyeye sonra da Marina’ya çevirdi.

“Marina kolyeyi sana Ginger’ın verdiğini biliyorum ama bu gece takmasan olur mu ? Cadı korsanların yanında ve sürüde kolyeyi tanıyan biri çıkarsa...”

Marina hiç düşünmeden boynundaki kolyeyi çıkarttı ve Tino’ya uzattı.

“Yarın yola çıkmadan önce senden alırım.”

Tino kolyeyi alarak pantolonun bol ceplerinden birine koyduktan sonra Marina’ya tutması için elini uzattı ve birlikte ara sokaktan çıkarak festivalin gerçekleşeceği meydana döndüler.

Festival daha yeni başlıyordu ve önlerinde bitmesini hiç istemedikleri bir gece vardı.