Bir erkek yurdunda kalan altı üniversite öğrencisi vardı. Dışarıdan bakıldığında hepsi sıradan, kendi halinde gençlerdi. Ama iş onlara gelince... hangi işe kalkışsalar mutlaka ellerine yüzlerine bulaşırdı. Hatta çoğu zaman, onlar hiçbir şey yapmasa bile bela sanki kapının altından sürünüp odaya girer, sıranın kendisine geldiğini söyler gibi içeri yerleşirdi. Kimi sınavdan kaçar gibi hayattan kaçardı, kimi hayatı bir oyun sanırdı. Biri sürekli uyur, biri sürekli konuşur, biri kaybolur, biri ortalığı ateşe verirdi. Ama hepsinin ortak noktası şuydu: Gülünecek hali bile dram kokan olayların tam göbeğinde, omuz omuza yaşayıp gitmeleri. Eğer okurken yüzünüzde istemsiz bir gülümseme belirecek olursa, muhtemelen ya bir yurtta kalmışsınızdır... ya da sizin de hayatınızdan hiç eksik olmayan, "ne yapacağını asla tahmin edemeyeceğiniz" o arkadaş grubunu siz de iyi bilirsiniz. İşte bu altı arkadaşın gerilimle kahkaha arasına sıkışmış hikayesine hoş geldiniz.

“Ne diye geldin yine? Anlamaz mısın? İstemem diyorum! Ne kırkındaki adama varırım ne de kuma olurum. Şimdi kimin adını ağzına aldıysan onunla gidesin. Bir daha kapımıza gelme!” Günçiçek sinirle bağırırken Selma Hanım hızla yerinden kalkıp Günçiçek’in koluna girdi. Kızı sinirlenirsin karşısındakinin yaşına bakmaz saçını başını yolardı valla! “Sen git Gülten, ben sana haber edecem.” Gülten hızla yerinden kalktı. Allah var korkuyordu Günçiçek’ten. “Tamam abla,” dedi Gülten hızla evden çıkarken. Gülten’in gidişiyle Günçiçek kolunu annesinden kurtarıp karşısına dikildi. Gözlerinde hayal kırıklığı vardı. “Ne haberi ana! Beni babam yaşımda adamlara mı vereceksiniz?” Selma Hanım yanlış anlaşıldığını fark ettiğinde hızla konuştu. “Yok kurban olduğum, yapar mıyım heç? Bu sefer gelen ne baban yaşındadır ne de evli. Bu sefer gelen çevre köyden Fırat Beydir.” Günçiçek’in kaşlarını şaşkınlıkla havaya kalktı. Fırat Bey mi? Fırat bey merhameti tanınan bir Beydi. Lakin bir kusuru vardı. Dilsizdi. Hatta bundan dolayı LALO derlerdi Fırat Beye. Günçiçek’in boğazında sert bir yutkunma geçti. Ne yapacaktı? Kabul edecek miydi? Düşündü. Eğer kabul etmezse laflar asla dinmeyecek, diller kız kardeşlerine kadar uzanacaktı. Daha fazla düşünmedi. İçten içe pişman olmamak için dua ederken son sözlerini söyledi. “Kabulümdür. Gelsin Fırat Bey.”