30. Bölüm

Bizi sürükleyerek bindirdikleri arabada gözlerimizi bağlayarak yola devam ettik. Aslan' la yan yana oturuyorduk. Başımı onun omzuna koyduğumda hızlıca bir nefes aldı. Ağzımızın da bağlı olması nedeniyle konuşamazken bile onun verdiği güven başkaydı.

Yaklaşık iki saatlik yolculuktan sonra duyduğum ezan sesi ile artık Türkiye'de olmadığımızı anlamak çok da zor değildi. Biz yola çıktığımızda öğle ezanı yeni okumuş sayılırdı. Batıya doğru gidiyor olsaydık ezanlar arasındaki saat farkı uzayacaktı. Aynı saatlerde de olmadığına göre Irak' a da değil Suriye tarafına geçmiştik.

6 saat sonra aktif hale gelecek olan yer tespit cihazı ile bizimkiler yerimizi çok kolay bulurdu. Şimdilik sadece bizim ekibin kullandığı çipler 8 saatte bir yerimizin sinyalini merkeze bildiriyordu.

Bir çok operasyonda işimizi kolaylaştırmıştı bu çipler. Bizim nerede olduğumuzu bildirmek dışında hayati fonksiyonlarımızı da an ve an kayıt altına alıyordu.

Bir süre sonra araba durduğunda yaka paça indirmişlerdi bizi.

SIĞINAK

" Tuğrul' sinyal size üç saat uzaklıkta Suriye'den geliyor. Rüzgar benim yanımda onun insansız hava aracını yönlendirdim ama sadece keşif yapabilecek" dedi Gökçe. " Silahlı dronları bölgeye sokamıyoruz"

" Bir elime geçireyim o piçi anasından emdiği sütü bir yerlerinden sağacağım" diye kükremişti Kahraman. Aslan da çip yoktu. Şimdilik dua etmeleri gereken tek şey Aslan ve Ece' nin aynı yerde olmasıydı.

Araba hızla ilerlerken içindeki 4 kişiden 3 sinir küpü olmuş halde diğer ekibin kendilerine yetişmesini bekliyordu. Keskin, Akıncı ve Kahraman sinir küpü halinde olanları düşünürken sakin kalan tek kişi Ali'ydi. Onunsa derdi çok başkaydı.

Arabayı kullanan Tuğrul arkada içinde Melek, Bili ve Eylül'ün olduğu arabayı gördüğünde daha da gaza yüklendi. Bili telsizden Ece'nin kalp atışlarının çok hızlandığını söylediğinde ise herkes ne olduğunu anlamıştı.