34. Bölüm

"Uzun zaman oldu ha Araf, özlemişiz senli operasyonları" diyordu Selahattin mühimmatları hazırlarken.

Benim aklıma takılan şeyse Celal'in niye bize böyle bir iyilik yaptığıydı.

Tüm malzemelerini araca yükleyip hazırladığımız sırada saat gece 4 civarıydı. Herşey çok hızlı olmuştu. Hareket alanımız kısıtlı olmasına rağmen bu işi hemen halletmemiz gerekiyordu. Aslan uyandığında yanında olmak istiyordum.

Aracın içi çok sessizdi. Telsiz cızırtısı eşliğinde ilerlerken yanımda oturan Alp' in gözlerini üzerimde hissediyordum.

En sonunda dayanamamış olsa gerek " Hep böyle mi geçti hayatın?" diye sordu. İstanbul'a indiğimizde dinlenmem gerektiğini söylerken ciddiydi.

" Evet " dedim sadece. Öyleydi çünkü. Benim hayatım kendimden önce başkalarını düşünmekle geçti. Kendimi düşünmek çok can sıkıcıydı çünkü. Benim düşünecek neyim vardı ki bu zamana kadar. Ama işte insan ha diyince de bütün alışkanlıklarını bırakmazdı ki.

Ama itiraf etmem gerekirse Alp' i özlemiştim. Birilerinin beni beklediğini bilmek, gelince sıkı sıkı sarılması güzelmiş. Bu yeni duygular ile baş etmeye çalışırken bir yandan da Aslan' ı düşünüyordum. Hayati bir sıkıntısı yoktu ama bir an önce onun yanına gitmek istiyordum.

Yaklaştığımızda yavaş yavaş hareketlilik arttı. Mühimmatlar tekrar tekrar kontrol edildi ve plan gözden geçirildi.

Çok kalabalık değildik. Bizim dışımızda bir ekip daha vardı. Atmaca timi bizimle birlikte bu operasyona katılacaktı. Daha önce de aynı tim ile çalışmıştık. Telsizi elime aldığımda siteyi gören tepede konuçlanmıştık.

" Atmaca 1 beni duyuyor musun"

" Çok net duyuyorum Araf"

" Siz yerinizi koruyun biz ana kapıya ilerliyoruz" derken ardından ekledim.
" Herkes kendine dikkat etsin"

" Olumlu Araf. Sizde dikkat edin"

Biz ana yola inerken tüm hazırlıkları tamamlamıştık. Güvenlikdeki kameraları Gökçe bizim için iptal etmişti. . Buradaki herkesi riske atamazdık.

Ana girişe 200 metre kala durup araçtan inmiş ve yaya olarak devam etmiştik çit boyunca. Güvenlik görevlileri kameralarla uğraşıyor olsa gerek hepsi ekranın başındaydı.

Ceyhun yapısından beklenen çeviklikle kapıyı kırıp kimseye hareket alanı bırakmadan içerideki 3 görevliyi de Kahraman ile birlikte etkisiz hale getirmişti. Selahattin hızlıca bilgisayarın başına oturarak bize gitmemiz için işaret verdi.

" Atmaca 1, başlıyoruz"

" Anlaşıldı, yerimizi aldık"

Hepimiz 4 bir yandan 23 numaralı eve doğru ilerliyorduk.

Bahçe duvarı diğer evlere göre daha yüksekti.

" Keskin bana görüş lazım"

" Çaprazdaki evin çatısına çıkıyorum 10 saniye içinde bilgi akışına başlayacağım."

Cümlesi bile bitmeden yerini almıştı.

" İçerisi çok kalabalık. Bahçede 20 kişi saydım. İkinci katta da görüş açımda 5 kişi var"

Atmaca timinin keskin nişancısının sesi tüm kulaklıklara yayıldı. "Arka tarafda da 17 kişi var. Bu işi sessizce yapamayacağız" dedi.

" Başka türlüsü bize yakışmaz zaten" diyen kişi tabi ki Selim' di.

Bahçenin dışına taşan çınar ağacının gölgesi bize nereden giriş yapacağımızı net bir şekilde gösteriyordu. Ceyhun , Selim'i duvarın üzerine deyim yerinde ise fırlatırken son anda dengesini sağladı Selim.

Önce ben, arkamdan Eylül en son da Ceyhun duvar çiftinin üstünde atış yapacağımız alanları belilerken Kahraman ve Melek dış kapıya doğru ilerledi.

" Atmaca 1 atış serbest " dediğimde kulakları sağır eden silah sesleri yükselmeye başladı.

Dışarıdaki adamlar bir bir düşerken içerideki adamlar bizim artık nerede olduğumuzu biliyodu.

Tuğrul " Araf sağ taraf temiz havuzun oradaki kapıdan içeriye giriş var" dediğinde benim hedefim belli olmuştu. Benimle birlikte iki Atmaca aynı anda kapıya ulaştık.

Melek " Dış kapı temiz"

Atmaca " Arka bahçe temiz"

Ceyhun " Ön bahçe temiz"

Hemen yanımdaki Atmaca timi askeri ile göz göze geldim. Asker çelik yelek cebinden sis bombasını evin içine attı. Biz maskeleri takarken görüş açımız temizdi.

Önce ben arkamdaki iki asker ile içeri havuz tarafindaki kapıdan girerken ön kapı kırıldı. Tam karşımda Ceyhun'la birlikte merdivenlere yöneldik. Silah sesleri durmuş, etraf derin bir sessizliğe bürünmüştü.

Üst kattan gelen bebek ağlama sesi ile ikimiz de oraya doğru koşmaya başladık. Kapının hafif aralık olması ile gördüğüm şeyi Ceyhun görmemişti. Kapıyı açacağı sırada çığlığım ile durmak zorunda kaldı.

" Ceyhun tuzaaaaak"