22. Bölüm

Şehir dışındaydım bölüm atamadım… Affınıza sığınırım 🙏🏻Oy vermeyi ve yorum atmayı unutmayınız, keyifli okumalar 🩷

Demir abi beni eve bırakmayı teklif etmişti, ben ise burada onunla biraz daha kalmak istediğimi söylemiştim. Demir abi, işinin olduğunu, kalmak istersem tabiki kalabileceğimi ama onun benimle ilgilenemeyeceğini söyledi. Bende sorun olmadığını ve kalmak istediğimi söyledim.

Şimdi ise Demir abi, bir arabanın kaputunu açmış içerideki bir şeyleri tamir etmeye çalışıyordu. Nereyi tamir etmeye çalıştığını bilmiyordum ama çok şaşırıyordum çünkü sadece araba satıyorlar zannediyordum.

Araba tamir etmeyi bildiğini bilmiyordum.

Üstündeki tulum, yağ ve kir içindeydi. Hatta ellerinin ve yüzünün de tulumdan pek bir farkı yoktu.

O tüm bunlarla uğraşırken ben, bir çift kabin arabanın bagajına oturmuş, Demir abinin bana aldığı tavuk döner eşliğinde onu izliyordum.

“Siz sadece araba satmıyor muydunuz, niye tamirle uğraşıyorsun ki?” dedim tavuk dönerimin son lokmasını da yutarken.

”Daha çok müşteri kitlesine ulaşmak için.”

”Nasıl yani?”

”Yani, hem araba almak isteyenler geliyor, hemde arabasını tamir ettirmek isteyenler. Anladın mı?”

”Bir köşeyede oto yıkama açın bari.” dedim şakayla karışık.

O ise gayet ciddi, “Neden olmasın?” dedi. “Güzel miymiş dürüm?”

”Leziz!”

“Afiyet olsun.”

”Ben aslında sana yemek yapmıştım. Ama o arbedede düştü elimden.”

”Harbi mi?” dedi şaşkınlıkla.

”Evet kesin beğenirdin ama yiyemedin.”

”Sen güzel yemek yapıyorsun.” dedi bir yandan arabayla uğraşırken.

”Sen nerden biliyorsun?” dedim şakınlıkla.

”Sizin eve gelmiştik ya, annen senin yaptığını söylemişti. Bende duymuştum işte.”

”Vayy, beğenmiştin yani.”

”Beğenmiştim.”

”İyi, yine yaparım.”

“Yaparsan yeriz.” dedi gülümseyerek. Hemen arkasına devam etti, “Şuradaki çantayı getir bakalım.” dedi alet çantasını göstererek. Hızlıca gidip getirdim.

”İçinden alyanı ver.”

”O hangisi oluyordu?” dedim kaşlarımı çatarak.

”L harfine benzeyen bir demir.”

”Bu mu?”

Kafasını sallayıp alyanı elimden aldı.

Vida benzeri bir şeyi, verdiğim L harfine benzeyen demir ile çıkardı.

Bir şeyler yapıyordu ama, gerçekten o kadar anlamıyordum ki.

“Neyse, bu böyle kalsın, gidip duş alacağım. Sonrasında karakola gideceğiz."

Kafamı salladım.

"Hadi içeriye geç, otur, beni bekle."

İçeriye geçip oturduğumda, yanımdan ayrılmadan önce, "Abini arayacak mısın?" diye sordu.

Kafamı iki yana sallayarak, "Akşam evde söyleyeceğim." dedim.

"Sen bilirsin."

🌃🌙

Demir abi geri geldiğinde üstünde siyah tişört, siyah kot pantolon ve deri bir ceketi vardı. Gayet klasikti. Yüzde doksan böyle giyniyordu zaten.

"Hadi çıkalım." dedi.

Arabaya bindiğimizde bir ürperti geldi. Gerçekten korkuyordum. Olay olduğundan beri düşünmemek için kendimi oyalamıştım ama şu an bütün gerçekliği ile beynimin içindeydi.

"Leyla?" dedi Demir abi.

"Efendim?"

Düşüncelerimden sıyrılıp dünyaya dönmüştüm.

"Daldın." dedi soru sorarcasına.

Derin bir nefes aldım, "Ya Selime bir ceza vermezlerse? Ya yine gelirse?"

Demir abi vücudunun tamamını bana doğru çevirerek, "Eğer ceza vermezlerse cezasını biz veririz. Korkmana gerek yok." dedi. Bakışları bana, ona güvenmemi emrediyordu adeta. Ve ona gerçekten, bütün benliğimle güvendim.

Bakışlarımdan ikna olduğumu anlamış olmalı ki, arabayı çalıştırdı.

🌃🌙

Karakola gitmiştik ve Selim'den şikayetçi olmuştuk. Artık üzerimize düşen beklemekti. Umarım bir ceza verirlerdi ama yine de ümitsizdim.

Selimden böyle bir şeyi, daha doğrusu bu kadar büyük bir şeyi yapmasını beklemiyordum.

Uğruna Nisayla kavga ettiğim, abimi hiçe saydığım, hatta Demir abiyi defalarca kırıp döktüğüm Selimden, az önce şikayetçi olmuştum. Ve ne gariptir ki, bu gün karşı çıktığım o insan tarafından kurtarılmıştım.

Hayat çok enteresandı.

Demir abiyle arabadaydık. Beni eve bırakacaktı. O kadar istemiyordum ki eve gitmeyi, kendimle başbaşa kalmayı, abime olanları anlatmayı o kadar istemiyordum ki anlatamam.

Ve ne yazık ki eve gelmiştik. Yolda lastiğin patlaması için bile dua etmiştim ama gelmiştik.

”Görüşürüz Demir abi. Teşekkür ederim her şey için.”

”Rica ederim. Bir sıkıntı olursa ara beni.”

Kafamı sallayıp binaya doğru yürümeye başladım. Ben içeri girince o da yavaşça uzaklaştı.