29. Bölüm

300 oy için teşekkür ederim. Buyursunlar efendim ❤️ Bu bölüme 20 oy gelir mi? Merak etmeyin bu sadece bir rica :) Yeni bölüm yakında…

Leyla'nın bakışlarının kayması ile o bayılmadan kolundan tutup düşmesini engelledim.

"Leyla!"

Bilinci kapanmıştı. Beni duyup duymadığı hakkında bir fikrim yoktu.

Demir: Leyla bayıldı.

Demir: Neredesin?

Levent: Leyla mı bayıldı? Neden

Levent: Burak acil gel yazdı.

Levent: Onun yanına gidiyorum

Demir: Tamam

Levent hala bir şeyler yazıyordu ama şuan ona bakamazdım. Leylayı kucağıma alıp arabaya götürdüm. Arka koltuğa oturtup yüzüne hafifçe vurmaya başladım.

"Leyla, uyan hadi."

Arabadaki su şişesini elime aldım. Avuçlarıma doldurduğum suyla yüzünü ve boynunu ıslattım.

yüksek sesle "Leyla!" dedim. Bir yandan da sarsıyordum.

Nihayet gözlerini açtığında alkolün verdiği sersemlik hala üzerindeydi. Ama sarhoş değildi ayılmıştı.

"Ne oldu?" dedi tedirgin bir sesle.

"Tansiyonun düştü sanırım. Bayıldın."

"Başım zonkluyor."

"İlacın yanında mı?"

"Çantamda ama çantam içeride kaldı."

"Tamam iki dakika dur alıp geliyorum." dedim. Kafasını salladığında hızla mekana yürüdüm. Tek başına fazla kalmasını istemiyordum.

İçeri girdiğimde bizim oturduğumuz köşeye ilerledim. Leylanın çantasının nasıl bir şey olduğunu bilmiyordum. Bir çanta bulmuştum ama umarım başkasının değildi.

Yine hızlı adımlarla arabanın olduğu yere yürüdüm. Araba görüş açıma girdiğinde, iki tane adamın Leylayla konuştuğunu gördüm.

Allah'ım sadece iki dakika yalnız bıraktım! Sadece iki dakika! Akbaba gibi hemen başına üşüşüyorlardı.

Yanlarına geldiğimde, “Hayırdır?” dedim iki adama doğru.

“Mert, benim arkadaşım. Giray da Mert’in arkadaşı. Bayıldığımı görmüşler.” dedi Leyla.

Kafamı salladım. Onları buradan göndermek istiyordum ama anlaşılan Leyla istemiyordu. Hayatına fazla müdahale edip onu bunaltmak istemiyordum. Bir şey demedim.

Leylaya tam onu hastaneye götürme teklifi yapacaktım ki eteğinin sıyrıldığını gördüm.

Kafamı başka yöne çevirdim.

Şu iki lavuk olmasa sıkıntı olmazdı ama onlara güvenemiyordum.

Ceketimi çıkarıp, Leyla’nın bacaklarına bıraktım. Soran gözlerine “Hava soğuk.” diyerek cevap verdim.

“Hastaneye götüreyim hadi seni.”

“Hayır istemiyorum. İlaç içtim ya yeter o.”

“Eve götüreyim?”

Düşünmeden, ”Olur.” dedi.

”Tamam, gel ön koltuğa.” dedim. Yerinden kalktı. Mert dediği çocuğa sarılıp, Giray’la tokalaştı.

Onu bu kadar kıskanmamam gerekiyordu.

🌌🌙

Arabada giderken Levent’in yazdığı ama okuyamadığım mesajlara baktım.

Levent: Ben gelebilecek gibi değilim.

Levent: Onu yalnız bırakmasan olur mu?

Levent: Tek kalmasın, sersemleşiyor bir süre. Bir de alkol aldı bu gün.

Demir: Eve bırakacağım şimdi.

Demir: Sen gelene kadar dururum yanında.

Leyla’ya dönüp gülümseyerek , “Abin gelemiyormuş. Yine bana kaldın.” dedim.

“Şaşırmadım. Hep sen varsın zaten. Başka kimse yok.”

”Hey hey hey” dedim çenesinden tutup kendime çevirirken. “Hemen dramaya bağlama ya. Ben meşgul bir insan değilim ya o yüzden. Abinin hep işi çıkıyor.”

”Biliyor musun, içlerinde en meşgul olan sensin. Baban İzmir’de, sen burada iş yerinizin başında duruyorsun. Ona rağmen hep sen varsın yanımda.” dedi. Gözleri dolmuştu.

“Nefret mi ediyorsun sen yoksa benden? Hep sen varsın diye bir ağlamadığın kaldı?”

Gülerek “Yaa Demir abi, tabiki seviyorum.” dedi.

Abi demesi ister istemez canımı yakıyordu. Bütün büyü bozulmuştu.

Film bu kadardı.