4. Bölüm

Bodrum- Yüzyüzeyken Konuşuruz

"Uyansana artık kızım! Hanımefendi okuluna yetişsin diye bir taraflarımızı yırtıyoruz ama umurunda değil tabii ki,''

Selin' in çığırmasıyla güne başlamıştım. Daha doğrusu yaklaşık 5 dakikadır uyanıktım ama onun sinirlenmesini izlemek için ne yaparsa yapsın gözlerimi açmamıştım.

''Ben seni uyandırmasını bilirim ama. Seni uyarmadığımı söyleyemezsin,'' hafif mırıldanmasından sadece beni uyardığını söylediğini duymuştum.

Ne yapacağını merakla beklerken birden yüzümde hissettiğim soğuklukla yerimden fırlayarak kalktım. Bir yandan kıyafetlerini peteğin üzerinden alan bir yandan da beresini ve atkısını arayan arkadaşıma baktım. Hiç bir şey olmamış gibi beni gram umursamıyordu.

''Öhm öhm,'' resmen bağırarak öksürdüğümde bile gözlerini bana çevirmeden odanın kapısına yöneldi.

''Henüz ayılmadığına eminim bu yüzden seni aydınlatayım uyuyan çirkin, bugün yeni okulunun ilk günü ve ben seni uyandıracağım diye kendi okuluma geç kalmak üzereyim. Tost var mutfakta ben çıkıyorum daha eve uğrayacağım.'' Bir bu eksikti zaten, işim gücüm yok okula gideceğim. Yani evet işim gücüm yok ama okula gitmeye gerek yok bunun için bence.

Pijamamın koluyla yüzümü silip ayağa kalktım. Telefonumu akşam şarja takmıştım. Salona gidip onu aldım ve esnerken saate baktım. Ağzım açık kaldığında kalan süremi hesaplamaya çalıştım ama bunu da ayrı bir vakit kaybı olduğunu farkedip odaya koştum. Evden çıkmak için sadece 15 dakikam vardı ve ben yolu bilmiyordum !

Her şeyi son dakikaya bırakmazsa rahat edemeyen bünyem burada da beni yalnız bırakmamıştı. Hızlıca müdürün kızmayacağı bir şeyler giyip mutfaktan tostumu aldım, yolda yiyecektim mecbur. O sırada annemin okul değişikliği olayında beni aramadığı aklıma geldi. Normalde beni şu ana kadar 5 -10 kere aramış olması gerekiyordu. Tostu tezgaha geri bırakıp hızlıca telefonu elime alıp onu aradım. Uzun süre çalan telefon sonunda açılınca konuşmaya başladım.

''Alo anne nasılsınız?''

'' İyiyiz canım ben de akşam seni arayacaktım.Ev işleri, akrabalar derken arayamadım, bir sorun yok değil mi? '' İçim tam olarak rahatlamamıştı. Sesi bir garip geliyordu.

'' Okul sana mesaj attı mı?''

''Bilmiyorum telefona bakamadım bir süredir, bekle bakayım hemen.'' Bu yüzden mesajı öğrendiği an beni aramamıştı, çünkü mesajı görmemişti. Bu sırada duraksadığımı fark edip hazırlanmaya devam ettim.

''Okulumuzda yapılan inceleme sonucunda.....özürlerimizi iletiyoruz. Öğrenciniz... instagram sayfamızdan bakabilirsiniz.'' Bazı yerleri sesli bazı yerleri mırıldanarak okuyan annemin sesi sonlara doğru yükselmişti. Büyük ihtimalle onu aramadığım için başım biraz dertteydi.

''Nasıl yani, nakledildi derken Eliz?'' İlk öğrendiğimde bana da saçma gelmişti anne ama merak etme bir süre sonra alışıyorsun.

_______________________________________Navigasyona göre gitmeye çalıştığım okulu bulamamış ve bu yüzden otobüsle boş yere 2 aktarma yapmıştım. En son böyle olmayacağını anlayıp zaten geç kaldım diyerek eve gidiyordum ki Akın beni almaya gelebileceklerini söylemişti. Yaklaşık 10 dakikadır onu ve babasını bekliyordum. Okul 9'da başlıyordu ve saat 9.15'ti.

Garip olan şey ise navigasyonda okulun yerini biliyor olmamdı. Yani buraya mesafesini ve nasıl gidileceğini biliyordum ama gidemiyordum.

''Pişt güzellik, bırakalım mı?'' Hızlıca kafamı telefondan kaldırıp önümde duran arabaya ve içindekilere baktım.

"Ha ha bugün yine çok komiksin.'' Arka kapıyı açıp çantamı yana koydum ve koltuğa oturup kapıyı kapattım.

"Sayın yolcularımız, rotamız Atatürk Fen Lisesi olup yolculuğumuz yaklaşık 20 dakika sürecektir. Herhangi bir yiyecek içecek servisimiz olmayacak çünkü ön koltuktaki insan ilk gün diyerek maaşımın yarısını aldı . Batmamam için ücretleri arabadan inmeden vermenizi rica eder, bizi seçtiğiniz için teşekkür ederiz.''

Ali amca telefonunu mikrofon gibi tutup Akın'a laf sokarak anonsunu yaptığına göre ilk gün için hazırız.

Akın telefonunu arabaya bağladığı ve ısrarlarımıza rağmen kapatmadığı için müzik listesini dinleyerek kulaklarımıza veda ettikten sonra okula vardık.

1. ders bitmişti hatta 2 dakika sonra 2. ders başlayacaktı.

Ali amcaya veda edip okula doğru yürümeye başladık. Hava günlük güneşlik olduğu için tüm okul bahçedeydi ve nedense nereye baksam birileriyle göz göze geliyordum.

''Yeni geldiğimizi bilmeleri çok düşük bir ihtimal, bize neden bakıyorlar?'' Demek ki yanlış görmemişim.

Göz göze geldiğim kız bakışlarını arkama doğrultunca kafamı o tarafa çevirdim. Okul kapısının önünde siyah bir BMW görünce başımı tekrar önüme çevirip ilerlemeye devam ettim. Sanırım açlıktan hayal görüyorum çünkü sabah tostu evde unutmuştum. Akın kolumu çekip arkama tekrar bakmamı sağladı.

''İyi haber bize bakmıyorlarmış, kötü haber sanırım bu arabanın sahibini tanıyorum.''

''Kim olduğunu bilmek istemiyorum sadece yürü.'' O arabanın sahibinin kim olduğunu maalesef ben de biliyordum.