15.Tartışma
Aziz, "Can kardeşim, biliyorum sana daha..." Canımın yüzüme attığı yumrukla cümlemi yarıda kesmek zorunda kaldım. "Lan, ben seni evime aldım, kardeşimi emanet ettim. Ne demek ondan hoşlanıyorum, evleneceğim. Yok öyle bir şey, anladın mı? Defol git evden, bir daha seni kardeşimin yanında görmek istemiyorum," diyip kapıyı çarparak gitti. İlişimizi kabul etmesi gerek öyle ya da böyle...
Abim resmen uçarcasına balkondan çıkıp evi terk etti. Niye engel olmadım? Kim kızgın bir boğanın önüne atlamak ister ki, tabii deli değilse...
Aziz bir süre balkondan çıkmadı. Çıktığında dudağının kenarı patlamıştı. Görmemle onun yanına gitmem bir oldu.
"İyi misin, çok acıyor mu? Ben de sordum, acıyordur tabii. Sen burada otur, ben hemen krema alıp geliyorum." Tam arkamı dönüp gidecekken, bileğinden tutarak beni durdurdu. "Peri, sakin ol. Ufak bir sıyrık sadece, önemli bir şey değil." Onu umursamadan bileğimi kurtarıp odama krema almaya gittim. "Al, bunu sür, iyi gelir, ağrısını geçirir." Aziz, "Sen sürsene, hem ben yaralıyım." "Haha, ne komik. Oldu paşam, başka bir isteğin, arzun var mı? Hemen yapalım." Aziz, "Aslında... şöyle yanağıma bir buğse, bir de benimle evlen, bir de şöyle sana benzeyen bir kız çocuğu. Evet, bu kadar bunları istiyorum. Hadi hemen buğse ile başlayalım." Yastığı alıp kafasına geçirdim. Salak ya, onca şey oluyor, bu hala çocuk gibi.
Azizler çoktan evine gitmiş, akşam yemeği yenmek üzereydi ama ne abim ne de babam hala konuşmuyor. Yaptım, esprilerle gülmüyorlardı. Anlaşılan beni büyük bir tirip bekliyordu. Naparsınız, katlanı caz mecbur...
Nasıldı? Ay, ben bu baba, abiyi nasıl ikna edip kızı vereceğim, Azize? 😅
| Okur Yorumları | Yorum Ekle |
