BÖLÜM-5 (PART-1)

Hayat hiç beklemediğimiz anda değişebiliyordu. Birkaç gün önce içindeki herkesten nefret ettiğim bir okula gitmek zorundayken şimdi “ikizimle” ve “yeni ailemle” yeni okuluma kayıt yaptırmaya gidiyorduk. Bütün bu değişikliği kaldırabilecek bir bünyede miydim emin değilim.

Kendimi değişik hissediyordum. Umarım bir patlama anı yaşamazdım. Arabada sessizce yolu izliyordum. 2 yılın bana unutturamadığı bu yolları. Neredeyse 2 hafta olacaktı buraya geleli ama hala ailemin yani eski ailemin mezarına gidememiştim. Bu yüzden büyük bir vicdan azabı çekiyordum.

Doğukan abiyle ara sıra konuşuyorduk genelde akşamları arıyor ve aramadan önce mesaj atıyordu. “Yeni ailemle” geçirdiğim vakti bölmek istemiyor aksine onlara alışmamı istiyordu. Ama bu o kadar kolay değildi. Her ne olursa olsun yanımda olması beni iyi hissettiriyor. Bu 2 yıl o olmasa nasıl yaşardım bilmiyorum benim için çok değerli.

Ben yine derin düşüncelere dalmışken çoktan okula gelmiştik. Adar bey abi önemli toplantısı olduğu için şirkete gitmişti Barkın bey abi ise evde Asile bakıyordu onlar dışında herkes buradaydı. Okula kayıt yaptırmaya bu kadar kalabalık gelmeye ne gerek vardı hala anlamış değildim. Bu kadar kalabalık dolaşmak ve tüm ilginin bende olması beni iyicene geriyordu.

Gergince arabadan indim. Yine tüm bakışlar bendeydi ama bu sefer sadece onların değil. Okul bahçesindeki tüm öğrenciler bize bakıyordu iyicene gerilmiştim istemsizce kendimi tam önümde duran Orçun bey abinin arkasına saklama çalışmıştım. Yanımdaki Demircan abi anlarmışçasına omzumu sıvazladı. “Gerilme küçüğüm ailen yanında çekineceğin hiçbir şey yok.” diye mırıldandı bana. Gergince gülümsemekle yetindim.

Okula girerken bahçeden birinin adımı seslenmesi en beklenmedik şey olsa gerekti. Ailecek kafamız sesin geldiği yöne döndüğünde şaşkınca bakıyordum.

Ailenin erkek fertleri çocuğa öldürecek gibi b akarken o hiç birini umursamadan yanıma geldi inanamazca bana bakıyordu. “Gerçeksin,buradasın.” Dedi sesindeki şaşkınlıkla. “Buradayım döndüm her şey o kadar karışık ki.” Diye mırıldandım. Gülümseyip sarıldı bana. “Hiçbir şey umrumda değil buradasın ya o yeter bana.” Dediğinde dolu gözlerle gülümseyip sarıldım bende. Abi ve ikiz denilen varlıklar ciğerleri çıkarcasına öksürdüklerinde ayrıldık.

Özlem hanım gülümsüyordu. “Arkadaşını bizimle tanıştırmayacak mısın kızım?” Dediğinde derin bir nefes aldım.