Bugün annemi anladım.

Ben annem her değer göremeyişinde gitsin istedim. Her kırılışında bitirsin, her ağladığında bir daha yaşamasın istedim. Tek çözümün boşanması olduğunu görsün istedim. Susmasın istedim. Her şeyi bu kadar alttan almasın istedim. Dişli olsun, birazda kendi sözünü geçirsin istedim. Birazda anneme ayak uydurulsun istedim.

Annemin yapamadığı her şeye kızdım ben. Alttan almasına, susmasına, istemeye istemeye birşeyleri yapışına. En çok da gidemeyişine kızdım ben. Sonra kızdığım her şeyi yaptım, yapınca anladım ben. Sevdiği için yapmayı,gururundan çalmayı öğrendim ben. Annemin tek taraflı savaşını yaşayınca gördüm ben.

Şimdi bakıyorumda babam gibi birini sevmişim bende. Onun gibi kör kütük aşık, onun gibi sevip çabalayan çocuk ama onun gibi kıran zamanla kaybolan birini sevmişim bende. Belki de babam gibi oluşunu sevmişimdir de babam gibi kırsın istememiştimde.

Şimdi sana söylüyorum anne. Senin tüm çabalarını görüyorum. Artık sana kızmıyorum, kızamıyorum. Yine yanında yürüyorum ama bu sefer seni anlıyorum. Ve artık sana değil kendime kızıyorum. Çünkü senin gitmemek için çok sebebin varmış da ben bir sebeple duruyorum. Ben artık,ben artık seni anlıyorum.