Bugün çok korkuyorum.

En son sayfayı yazmamın üzerinden on gün geçti. On gün boyunca bir sayfa bile ilerleyemedim. Neden diye soracak olursan umudumu kaybetmeye başladığımdan sanki. Hani demiştim ya daha güzel olacağımıza inanıyorum diye. İşte artık bunun kendimi kandırma şeklim olduğuna inanıyorum. Artık hiç gelmeyeceğini hissediyorum. Dün ilk defa bir şey yapamadığım için ağladım. Bilirsin ben her zaman adım atan taraftım. Gönlümü yapman için o kadar çabaladım ki bu zamana kadar. benim çabamla olmayacağını anladım. Artık elimden hiçbir şey gelmemesi bitiriyor beni. İlk defa umudumun tükenmesine kızıyorum. Hep kendini kandırıyorsun diye kızdığım kendime, bugün kandırmadığım için kızıyorum. Umudun bile güzelmiş aslında. Bir gün çok güzel olacağız düşüncesi beni tutuyormuş ayakta. Şimdi hiç bilmediğim bi yerde hiç tanımadığım insanlarlayım gibi. Sorsan adım atmaya gücüm de yok isteğimde. Kimseye birşey belli etmemeye çalışmaktan yoruldum. Çevremdekilerden seni duymak iyi gelmiyor artık bana. Ama evdekilere de bitti diyemiyorum hâlâ. Ve bugün umutsuzluğumdan çok korkuyorum. Bir gün seni unutmuş olmaktan çok korkuyorum.

Bir gün geleceksen şimdi gel. Yarın çok geç olmadan gel. Artık gel sevgilim.