1. Bölüm

1. BÖLÜM
14 Yıl önce

"Etem, Etem,Etem!" diye odada koşturuyordu Ada. " Kızım sana daha ne kadar söyliyeceğim!? Benim adım Egemen, Etem değil!" demişti Egemen. " Banane banane sen benim için Etem'sin, Etem, Etem, Etem" Egemen içinden sabır çekiyordu. Ne günah işlemişti de Allah ona böyle bir bela vermişti. " Ada hadi yeter çık odamdan. Antrenmana geç kalıyorum senin yüzünden." " Ama-" Ada daha cümlesini bitirmeden Egemen cümlesini kesmişti" Hadi Ada beni uğraştırma!" Ada bir şey demeden sadece küçük dudaklarını büzüp odadan çıkmıştı. Aslında Egemen'in içi el vermiyordu 8 yaşındaki küçücük bir çocuğa bu kadar ters davranmak ama başka bir çaresi yoktu çünkü Ada hayatında gördüğü en arsız insanlardan biriydi. Egemen'i her gördüğü yerde " Ben seninle evlencem büyüyünce." diyip duruyordu. Tabikide Egemen bunu umursamıyordu çünkü Ada daha 8 yaşındaydı, ne kadar sağlıklı düşünebilirdi ki?
Egemen hemen giyinip çantasını hazırladıktan sonra ceketini giyip odadan çıktı. Odandan çıkar çıkmaz bacağında sımsıcak kollar hissetti. Kafasını eğip baktığında Ada'yı görmüştü. Şaşırmamıştı çünkü Ada onu gördüğü her yerde ona yapışıyordu.
" Ada napıyorsun, korkuttun. Beni her gördüğünde yapışacak mısın böyle?" demişti sert bir sesle Egemen. " Evet. Neyse onu bunu bırak da senden bir şey istiyebilir miyim Egemen abi?" Ada nasıl oynayacağını çok iyi biliyordu. Çünkü Egemen Ada'dan büyük olduğu için Ada'nın ona abi demesini istiyordu. Hem belki abi derse bir gün ona aşık olmaktan vazgeçer diyede istiyordu.
" Tamam, söyle hadi." demişti Egemen aceleci bir şekilde. " Benide antremana götürür müsün?" Egemen bunu duyunca kaşlarını çatmıştı. " Saçmalama kızım, seni götürdükten 10 dakika sonra ben sıkıldım diye başlarsın ağlamaya. Otur evinde oyuncaklarınla oyna." " Valla ağlamam, sessizce otururum köşede seni izlerim. Lüüütfennn." " Hayır dedim Ada! Kıt mısın?" Ada sinirlenmişti. " Asıl sen kıtsın! İyi git tek başına bir daha da benimle konuşma!" diyip koşarak annesinin yerine gitmişti Ada.
Egemen tatlı kızın bu hallerine gülmekle yetinmişti. Ada'nın ona küsmesini seviyordu. Çünkü Ada küsünce çok tatlı oluyordu. Egemen bu düşüncelerinden kurtulup basketbol ayakkabısını giyer.
Egemen basketbola gidiyordu. Hatta takımda bile oynuyordu. Aslında ilk başta babasının zoruyla gitmişti fakat sonradan sevmeye başlamıştı. Şuan Galatasaray Kulübü'nde oynuyordu. Takımda hem kaptanlık yapıyordu hem de guard pozisyonunda oynuyordu. Takım arkadaşları ile iyi anlaştığı pek söylenemezdi ama yine de iyi geçinmeye çalışıyordu.
Birden gelen korna sesi Egemen'i düşüncelerinden kurtarmıştı. Gelen korna sesinin sahibi babasıydı. Egemen'i kursa bırakmaya gelmişti. Egemen hemen arabaya binmişti.
"Naber oğlum?" diye sormuştu Akif. "İyi baba. Biraz başım ağrıyor." küçük Ada Egemen'in 5 dakikada başını ağrıtmıştı o küçük çenesi ile. " Yine Ada mı geldi?" diye sordu Akif gülerek. " Evet. Küçücük kız nasıl o kadar konuşabiliyor anlamıyorum." diye söylenmişti Egemen. Akif gülmüştü. Sonra arabayı çalıştırıp yola çıkmışlardı.