9. Bölüm

9. Bölüm

" Herşeyi Alt Üst Eden Mesaj"

Ada Ekin

Bu gizli numara kimindi ve niye böyle bir şey yapmıştı?

"B-benim böyle bir fotoğrafım yok, Etem gerçekten buna mı inanıyorsun?" şok olduğum için cümlenin başında kekelemiştin ama sonra hemen toplamıştım. " BANA ETEM DEMEYİ KES!" diye bağırmıştı. Bağırınca ister istemez irkilmiştim. Bana inanmayacağını biliyordum. Bir yandan yağmur yağmaya başlamıştı. Hemen telefonumu çıkarıp orjinal olan fotoğrafımı açtım ve ona gösterdim. " Bak bu benim gerçek fotoğrafım! Kimse yok, tek ben varım." dedim yalvarır bir tonda ama o yüzüme bile bakmıyordu. " Ben nereden bileceğim tek bu fotoğrafın olduğunu!? Belki burada tek çekildin diğerindede benim takım arkadaşım ya da sevgilin mi demeliyim orayı bilemedim de o şahısla fotoğraf çektiğini!" sert ve soğuk bir şekilde konuşuyordu, yüzünde de herhangi bir ifade yoktu. Tam konuşmak için ağzımı açacakken o beni dinlemeyi reddetip arabasına bindi ve gitti. Beni bu ıssız yerde tek başıma bırakmıştı. Hava kararıyordu, yağmur yağıyordu ve burası baya ıssız bir yerdi. Peki o ne yaptı? Beni burda kız başıma bıraktı ve gitti. Gözlerim dolmuştu ama ağlayamıyordum fakat içim yanıyordu. Yüzümde bilmediğim bir şekilde buruk bir gülümseme vardı. Bu saatte buraya taksi de gelmezdi. Ne yapacaktım ben? Nasıl gidicektim eve? Aklıma gelen ilk isim Simge olmuştu, geçen tanıştığımızda çok iyi anlaşmıştık hemen onu aradım.

Simge ile ne konuştuğumu yada nasıl konuştuğumu bilmiyordum. Bana hemen geleceğini söylemişti. Yağmur daha da hızlanmıştı, sırılsıklam olmuştum. Şuan bu önemli değildi. Hayatım da en çok güvendiklerimden biri olan Egemen beni burada bırakıp gitmişti. En önemliside bana inanmamıştı. 14 yılda çok değişmişti. Çocukken her dediğime inanırdı yada ordada numara yapıyordu. Bir araba sesi duydum, başımı kaldırdığımda Simge ve Eren'in hızlı bir şekilde yanıma geldiğini gördüm. Simge'nin elinde küçük bir battaniye vardı. O battaniyeyi göresiye kadar üşüdüğümü hissetmemiştim. Simge hemen yanıma gelip battaniyeyi vücuduma sardı. "Buz gibisin Ada." demişti endişeli bir tonda. Az önce ağlayamayan ben birden ağlamaya başlamıştım. Simge bana hemen sarılmıştı. Eren de hemen gidip arabayı çalıştırmıştı. "Sakin ol..." diyordu, beni sakinleştirmek için yapıyordu ama ben daha da krize giriyordum. Aram da hiç bir bağ olmayan birine bu kadar bağlanmam normal miydi?

Yoksa bende mi bir sıkıntı vardı?

Simge'gil beni kendi evlerine getirmişlerdi. Simge bana kendi kıyafetlerinden vermişti. Şuan kahvem elimde duruyordu diğer ikiside bana bakıp ne olduğunu anlatmamı bekliyorlardı. Tam tersi benimde ağzımı bıçak açmıyordu, boş boş duvara bakıyordum. En son babamın cenazesinde böyle kötü olduğumu hatırlıyorum. " Ada seni zorlamak istemeyiz ama artık bize ne olduğunu anlatır mısın?" demişti Eren sakin bir tonda. Artık kendimi toparlamam gerektiğini biliyordum. "Anlatacağım." dedim titreyen sesimle.

Olayı anlatmıştım " Peki o numara aklında mı? Benim bir tane tanıdığım var o böyle numaraların sahibini bulabiliyor." Eren'in sesi bir tık ümitli çıkmıştı. Ben de hayır anlamında kafamı salladım.

Baya bir sohbet etmiştik onlarla tabi ben hala çok kötüydüm. Eren beni evime bırakmıştı,gelir gelmez hemen yatmıştım.

                                       🏀

O olaydan tam 9 gün geçmişti. Hiç bir şekilde evden dışarı çıkmamıştım yada eve birini kabul etmemiştim. Telefon da çok kullanmamıştım o yüzden kaç kişi aradı yada kim aradı bilmiyordum. Ama artık toplanmam gerekti, sevgili bile olmadığım adam için bu kadar üzülemezdim. Hemen giyinip hafif bir makyaj yaptım. Sonra da restorantta gittim. Kafamı dağıtmak için biraz çalışacaktım. Mutfak bölümüne girdiğimde Gamze'nin olmadığını fark ettim. Garsonlar bir kaç sipariş getirmişti. Hemen onları yapmaya koyuldum o yüzden Gamze'yi soracak vaktim olmamıştı.

3 tane yemeği yapmıştım, yaptıklarımı garsonlara vermiştim. Son yemeğide değişiklik olsun diye ben götürmek istemiştim. Yüzümde büyük bir gülümsemeyle müşterilerin oturduğu yere geldim. Fakat gördüğüm şeyle yüzümdeki gülümseme solmuştu.

Çok tanıdık iki kişi bir masada oturup gülerek birbirleriyle konuşuyorlardı. Bunlar Gamze ve Egemen'di. Bu benim psikolojimin bozulmasına yardımcı olurdu. Lanet gözyaşlarım yine akmaya başlamak üzere çalışmışlardı ama ben tutmaya çalışıyordum.

Gamze ve Egemen baş başa

yemek yiyordu.