Kitapta Saklı Olan

Bölüm 3

Elyra, kitabı kucağında tutarak eve döndü. Yağmur hâlâ yağıyordu, ama artık ıslanmak umurunda değildi. Parmaklarının ucunda, geçmişin nefesini taşıyan bir hikâye vardı. Ve o hikâye bir şekilde ona yazılmış gibiydi.

Odasında ışığı kısmış, battaniyesine sarılmış halde eski cildi açarken, içinde tarifsiz bir ürperti vardı. Kitap, tuhaf bir biçimde hem sıcak hem de ağırdı. Sanki içinde anılar değil, zamanın kendisi sıkışmıştı.

İlk sayfalar, eski yazı tipleriyle doluydu. Her bölüm bir başka zamandan, bir başka insanın dilinden yazılmıştı.

1845 – Kuzey Atlantik

“Gemide tuhaf bir yolcumuz var. Adı Samuel Thorne. Gece saatlerinde güverteye çıkıyor, yıldızlara uzun uzun bakıyor. Kimse onun nereden geldiğini bilmiyor ama bir bakışı bile insanın aklını altüst ediyor. Onu gördüğümde sanki bir anlığına, başka bir çağdaydım.”

Elyra’nın kalbi sıkıştı.

Sam’in soyadı da Thorne muydu?

Sayfaları çevirmeye devam etti.

1910 – Paris

Bir mektup:

“Savaşın ortasında onu tanımak tuhaftı. Ellerinde kitaplar, gözlerinde koca bir tarih taşıyordu. Adı Sam’di. Ona inanmayanlar oldu, ama ben… ben onun başka bir çağın içinden geldiğini hissettim.”

Elyra elleriyle kitabı kavradı. Sayfalar artık sadece mürekkep değil, birer kehanetti.

Sayfa kenarlarında kurumuş mürekkep lekeleri, parmak izleri, bazen solmuş çizimler vardı. Kitap canlıydı sanki.

Sonunda geldikçe yazılar değişmeye başladı. El yazısıyla yazılmış sayfalar arasında bir tanesi donup kaldı elinde.

2025 – LONDRA

Sayfanın başında, zarif bir el yazısıyla yalnızca tek bir kelime yazılmıştı:

“Elyra.”

Sanki kalbi bir an durdu.

Gözleri doldu.

Sayfanın altına devam eden satırı okuduğunda, dudakları titredi:

“Beni ancak kalbinle takip edebilirsin, mantığınla değil.”

Bunu Sam mi yazmıştı?

Nasıl?

Ne zaman?

Aklı milyonlarca soruyla doluydu ama en güçlü his, korku değildi.

Bağlantıydı.

Sanki o an bir şey değişti. Kitaptaki mürekkep sanki canlı gibi parladı.

Ve sayfanın ortasında, parmak izleriyle açılmış gibi görünen bir küçük sembol belirdi:

Bir saat. Kum saati gibi ama ucu açık.

Elyra, gözlerini kapattı.

Kalbinde yalnızca bir cümle vardı:

“Benim hikâyem başlamadı. Ama onun sonunu değiştirebilirim.