Kütüphanenin Son Gecesi

Bölüm 13

Kütüphane o gece her zamankinden daha sessizdi.

Zaman durmuş gibiydi.

Ama Elyra’nın kalbi her zamankinden daha gürültülüydü.

Masada iki fincan tarçınlı çay vardı.

Biri her zamanki gibi Sam’in önünde, diğeri Elyra’nın ellerinde titriyordu.

“Zaman bizi bir araya getirdi,” dedi Sam yavaşça.

“Ama seni gerçekten seçmem gerekirse, bunu artık yazgıya bırakmak istemiyorum.”

Elyra başını kaldırdı.

“Bunu gerçekten mi istiyorsun? Her şeyi hatırladığında bile?”

“Daha fazlasını. Her şeyi hatırlayıp yine de seni seçmek istiyorum.”

Kütüphanenin ortasında bir kitap parladı.

Elyra’nın kitabı değildi bu…

Sam’in ilk yazdığı ama hiç basılmayan kitabı.

Kitap havalanıp kendi kendine açıldı.

Boş olan bölümler…

Artık Elyra’yla doluydu.

Sayfalar bir bir dönerken ikisi de sustu.

Son sayfa açıldığında, orada şu cümle yazılıydı:

“Zaman geçer… ama bazı geceler kalır.

Bazı insanlar da, o gecelerin içinde sonsuz olur.”

Elyra derin bir nefes aldı.

Kalbindeki yük gitmiş gibiydi.

Artık sadece burada olmak istiyordu.

“Yani bu… bizim hikâyemiz mi?”

“Hayır,” dedi Sam. “Bu, bizim yazacağımız hikâyenin ilk cümlesi.”

Ve o an kütüphane kararmadı.

Çökmedi.

Yok olmadı.

Tam aksine…

Duvarlar arasından sabahın ışığı süzüldü.

Kütüphanenin Son Gecesi, onların ilk sabahı olmuştu.