Unutmanın Eşiği

Bölüm 8

Elyra sabah gözlerini açtığında odasında bir şeylerin yanlış olduğunu hissetti.

Küçük, ama rahatsız edici bir yanlışlık.

Masadaki çerçevede olan fotoğraf… eksikti.

Arkadaşlarıyla gülerek poz verdiği o kare.

Gitmişti.

Sanki hayatından silinmişti.

Ama bir kısmı hâlâ zihnindeydi — bulanık bir rüya gibi.

Kitaba uzandı.

Kapağı açtığında bu kez sayfaların kenarları solgundu.

İçindeki cümleler silikleşmeye başlamıştı.

“Her seferinde geçmişe dokunursan, bugün parçalanır.”

Altında bir not daha:

“Zaman seni uyarıyor, Elyra.

Hatırladığın kadar unutacaksın.”

O anda başı döndü.

Bir an için Sam’in adını hatırlayamadı.

Yüzünü gözünde canlandıramadı.

Kalbi hızlandı.

Bir isim, bir ses, bir bakış… Hepsi buz gibi bir sessizliğe gömüldü.

Kütüphaneye koştu.

Sam oradaydı. Yazı yazıyordu ama… bu kez gözlerini kaldırdı.

Ve farklı bir şekilde baktı Elyra’ya.

“Sizi daha önce tanıyor muyum?” dedi sessizce.

Elyra, kelimelerini yutmuş gibi hissetti.

Bir şeyler paramparça oluyordu.

Ama sonra…

Sam başını eğdi.

Defterindeki bir kelimeye baktı.

O kelime…

Elyraydı.

Sam kaşlarını çattı.

“Bu ismi neden yazdım?” diye fısıldadı.

O anda kitap çantasından düştü. Sayfaları yere dağıldı.

Son yazılmış olan, yerde açık kaldı:

“Zaman unutmakla tehdit eder.

Ama sevda… iz bırakır.”

Elyra kitabı yerden aldı, gözyaşlarıyla.

İçinden geçen tek cümle:

“Seni bana zaman unuttursa bile, kalbim unutturmaz.”

O gece Elyra uyumadı.

Kütüphanede sessizce bekledi.

Kitap açık kaldı.

Kendiliğinden yeni bir cümle daha belirdi:

“Zamanın kalbi yoktur.

Ama bazen bir kalp, zamanı yenecek kadar güçlüdür.”