Unutulanlar

Bölüm 4

Kütüphanenin saati gece yarısını üç dakika geçmişti.

Elyra, kalemi bile tutamayacak kadar gergindi. Gözleri kapıya takılıydı; içinden bir ses, “bu gece gelecek” diyordu. Nedensiz bir inanç, sessiz bir umuttu bu. Belki bir rüyanın bıraktığı kırıntıydı.

Ve sonra… kapı açıldı.

Aynı ayak sesleri.

Aynı karanlık siluet.

Sam.

Ama bir şey… ters.

Elyra’nın kalbi sevinçle çarpmaya başlamışken, adamın bakışlarındaki yabancılık onu sertçe duvara çarpmış gibi sarstı.

Sam’in gözleri ona döndü ama içinde tanıma yoktu.

Sanki ilk kez görüyordu onu.

Ve daha kötüsü, ilk kez görüyormuş gibi nazikti.

“Merhaba,” dedi hafifçe. “Burası gece saatlerinde de açık mıydı hep?”

Elyra’nın kelimeleri boğazında düğümlendi. Gülümsedi, ama gülümsemesi kırılgan bir vitrin camı gibiydi.

“Evet… ben gece vardiyasında çalışıyorum.”

Sam başını salladı. Raflara yürüdü, ellerini kitapların sırtında gezdirdi.

“Sessizlik bazen en iyi hikâyeyi anlatır, değil mi?”

Sonra döndü.

“Adınız neydi?”

İşte o an, Elyra’nın içindeki saat sustu.

“Elyra,” dedi neredeyse fısıltıyla.

“Güzel isim.”

Adam tebessüm etti. “Ben Sam.”

Bu kelimeler daha önce de söylenmişti. Ama bu sefer…

Bir yabancının sesinden çıkmış gibiydi.

Elyra’nın gözleri doldu ama o duyguyu geriye itti.

Henüz zamanı değildi. Daha fazla bilmeli, daha fazlasını anlamalıydı.

O gece Elyra, Sam’i izledi.

Onun yürüyüşü, raflara dokunuşu, masaya oturuşu… her şey aynıydı. Ama gözlerinde o tanıdık ışık yoktu.

Sanki zamanı değiştiren biri, onun hatıralarını silmişti.

Yahut Elyra’nın varlığı hâlâ Sam’in geleceğindeydi.

Sam, gece sonunda bir kitap bıraktı masaya.

Aynı kitap.

Zamanın Unuttuğu Hikâyeler.

Ama bu sefer kapağındaki yaldızlı çerçeve solgundu.

Elyra kitabı açtığında ilk sayfada yepyeni bir cümle yazılıydı:

“Bazı hikâyeler, ikinci kez yazılır.

Ama bu kez seni hatırlamak için değil, yeniden âşık olmak için.”

Elyra’nın gözleri doldu.

Bu cümle…

Bu cümle onun içindeki kırık parçaları bir araya getirmedi belki ama…

Yeni bir yol çizdi.

Belki Sam, onu unutmuştu.

Ama Elyra unutmayacaktı.

Çünkü bazı aşklar bir kere yaşanmaz.

Bazen zamanın kendisi bile aşkı unutamaz.

Sadece… tekrar yazılmasını ister.

Ve o an, Elyra kalbinde

yemin etti:

“Bu defa, seni yeniden âşık edeceğim.”