İlk öpücük

O an o kadar çok üzülmüştüm ki,utanmasam saatlerce ağlıyabilirdim.Sözde kazanıp kaybetmek umrumda bile değildi ata binsem yeterdi benim için.Ama üzülmüştüm işte,yüzüm beş karış olmuştu.

İçim için üzülürken bir yandanda atımın üstünde yavaş yavaş ilerliyordum.Yarış başlamadan önce aklıma gelmemişti ama şimdi düşününce atımın ismini "Gün batımı" koymak isterdim.Belki onun başka bir adı vardır,bilmiyorum ama ben ona Gün batımı demek isterim.Çünkü benim ilk mağlubiyetim gün batımında Arda tarafından olmuştu,hatta belki onunda öyle olmuştur..Kim bilir.

Aniden durunca eğilmiş olan başımı kaldırdım ve Arda'nın hafiftem tebessüm ederek inmem için uzattığı eli gördüm.Bende elimi ona uzatırken tereddüt içerisindeyim.Aslında biraz daha yürümek isterdim gün batı eşliğinde.Bu son cümleme gülmüştüm,dışardan bakıldığında çok garip duruyordu bu isim.Ama benim aklıma bunun dışında başka hiç birşey gelmemişti ve benim için en anlamlısı buydu.Hâla tereddüt ederek uzatmakta olduğum elimi durdurmuştum.Gerçekten yürümek istiyordum biraz daha.Hatta durdurduğum elimi geri çekicekken Arda'nın beni aniden çekmesiyle kendimi onun kucağında bulmam bir olmuştu.Olayın şaşkınlığıyla Arda'nın yüzüne bakakalmıştım.

Arda:Kaybedince bu kadar üzüleceğini bilseydim kazanmana izin verirdim Asel.Asma bu kadar yüzünü.

Diyip beni yavaşça yere doğru indirdi.Donakalmış bedenimi hızlıca toparladım ve Arda'dan 1-2 adım uzaklaştım.

Asel:Öyle birşey yapmana gerek yok.Sadece o an kazanmayı heves etmiştim, kaybedincede üzüldüm.Ama tebrik ederim çok iyi yarıştın dedim tebessüm etmeye çalışırken.

Arda aradaki mesafeyi tek adımla kapadı.

Arda:Asıl ben tebrik ederim.Son ana kadar büyük bir çaba gösterdin bence bununla gurur duymalısın.Bide asma şu yüzünü,sana gülmek yakışıyor.

Dediğinde ağlamamak için zor durdum.Böyle konuşmalar beni çok etkilerdi.

Bir şey demeden hızla sarıldım ona hemde sımsıkı.Sanki bunu bekliyormuş gibi karşılık verdi oda,uzun kollarıyla sardı beni.

Uzun süre sardık birbirimizi,çıt çıkmadı ikimizdende.Etrafda çok sessizdi.Tek duyulan şey güneşin batmasıyla gelen gece rüzgarlarının uğultusuydu.

Biraz daha zaman geçti aradan.İkimizdende çıt çıkmadı yine ama her ne kadar sonsuzadek sarılmak istesemde ayrılmalıydık artık,bu kadarı yeterliydi.Kollarımı yavaşça ayırdım Arda'dan sonra bir kaç adım geriye çekildim.Yutkunduktan sonra

Asel:Tekrardan teşekkür ederim Arda sayende çocukluğuma dönmüş gibi oldum.

Dediğimde yanağına küçük bir öpücük kondurup canım atım Gün Batımı ile oradan uzaklaştık.