2 yıl önce

☆2 yıl önce, Fransa☆

Oturuyorum. Dudağımın kenarı patlamış, yüzüm ve kollarımda bazı yerler morarmış, gözlerim ağlamaktan şişmiş bir halde odamda kapının arkasında yere çöküp kollarımı bacaklarıma sarmış halde oturuyorum. Bana ne mi oldu? Yine her zamanki gibi babamdan dayak yedim. Sebebi ne mi? Hiç. Bir hiç uğruna dayak yiyip duruyorum. Bu hiç annem. Yıllar önce beni babama bırakıp defolup giden, başka biriyle evlenen annem. Babam, annem gittiğinden beri her gün içip içip gece saatlerinde eve gelip beni döver sonra geri gider. Bugün yine geldi dövdü, geri gitti. Kaçmaya çalıştım olmadı. Hatta daha kötü şeyler yapmaya başladı. Kapanıp kaldım buraya. Annemden de babamdan da bu hayattan da nefret ediyorum. Bunlar psikolojisi bozuk bir Umay çıkardı ortaya.

Duşa girdim ve mutfakta kendime birşeyler hazırladım. Odama gittim ve tabletten kendime film açıp izleyecekken telefonum çaldı. Elime aldığımda özel numaradan arandığımı gördüm. Tam açacakken kapandı. Bir daha çaldı ve bu sefer açtım.

Umay: alo? Kimsiniz?

Konuştum ama cevap gelmedi. Tekrar konuştum, yine ses gelmedi. Tam kapatacakken karşıdaki kişi seslendi.

X: Umay kılıç. Sen seçildin. Yarın sabah saat 8 de ayrıntıları konuşmak için jozi Brunch Cafe ye adamlarımızdan birini göndereceğiz. İyi geceler dilerim.

Telefon kapanma sesi... hiçbirşey anlamadığım bu konuşmayı düşünmeye başladım. Peki oraya gidecekmiydim? Ne için seçildim ve neden ben seçildim neye seçildim? Bunları çok merak ettiğim için evet gidecektim. Aklım çok karışmıştı. Düşünmekten uyuyamayacağımı bildiğim halde yatağıma uzandım. Gözlerimi duvara dikerek düşünmeye başladım. Yarın ne olacaktı? Hiçbirşey burada yaşadıklarım kadar kötü olamaz. Buradan gitmek için herşeyi yaparım. Başıma ne gelirse gelsin, artık bunlardan kötü birşey olamaz...