Savaştan Uzak Bir Savaş

Bir insanın hissettiği duyguları kelimelere dökmek bazen dünyanın en zor işi gibi gelir. Hele ki o duygular, benim gibi bir adam için alışılmadıksa... Hayatım boyunca korkunun her türlüsüyle baş etmeyi öğrenmiştim. Kurlunlar yağarken sabit kalmayı, tehlike yaklaştığında çözüm üretmeyi... Ama İnci, bambaşka bir korkuyu içimde uyandırıyordu.

Bu korku, ona yetememe korkusuydu.

Onu ilk gördüğüm andan beri, zihnimin bir köşesinde yer edinmişti ve o günden beri de oradan gitmiyordu. Sanki orada hep varmış gibiydi. İnci'nin varlığı, karmaşanın ortasında garip bir düzen gibiydi. O konuştuğunda, etrafımdaki tüm kaos bir anda anlamını yitiriyordu. Ve bu, beni hem rahatlatıyor hem de üzerimde inanılmaz bir ağırlık oluşturuyordu.

Asker olarak alışkın olduğum tek bir şey vardı :her zaman güçlü görünmek zorundaydım. Ama İnci'ye her baktığımda, güçlü olmaktan çok, savunmasız hissediyordum. Çünkü onun gözlerine baktığımda, zırhlarım bir bir çözülüyordu.

Bu beni korkutuyordu, evet. Ama aynı zamanda tuhaf bir şekilde bağımlılık yaratıyordu. İnci’nin yanında olmak, savaş meydanında zafer kazanmış gibi hissettiriyordu. Onun varlığı, içimde eksik olan bir şeyleri tamamlıyordu.

“Beni anlar mı?” diye düşünüyordum bazen. Hayatlarımız o kadar farklıydı ki… Benim dünyam, disiplin ve tehlike üzerine kuruluydu. Onunki ise zekâ, incelik ve düzen üzerine. Ama yine de her konuşmamızda, onun beni gördüğünü, gerçekten gördüğünü hissediyordum.

İnci, benim için sadece bir insan değildi. O, hayatta hep uzak durmaya çalıştığım şeylerin bir temsilcisiydi: huzur, bağlılık, duygusal teslimiyet. Ama bir yandan da ona doğru çekiliyordum. Sanki yıllarca arayıp da bulamadığım bir evi sonunda bulmuş gibiydim.

Onunla geçirdiğim her an, bir savaş gibi hissediliyordu. Kalbim ve mantığım arasında geçen, sessiz ama derin bir savaş… Mantığım, bu işin çok zor olacağını, onun daha iyisini hak ettiğini söylüyordu. Ama kalbim, ona yakın olmanın tek doğru şey olduğunu haykırıyordu.

Onun yanında olmak, dünyadaki en tehlikeli ama aynı zamanda en güvenli yer gibi hissettiriyordu. İnci’ye karşı hissettiklerim, hayatım boyunca hissettiğim en güçlü şeylerdi. Ama bunu nasıl ifade edeceğimi bilmiyordum. Belki de hiç ifade edemeyecektim.

“Ali,” diye seslenirdi bazen, sesi yumuşak ama dikkat çekiciydi. O an dünyadaki her şey durur, sadece onun sesine odaklanırdım. İşte o anlarda, içimde tuttuğum her şey patlamak üzereymiş gibi hissederdim.

Ama hiçbir şey söylemezdim. Çünkü onu korkutmak ya da rahatsız etmek istemezdim. Belki de ona olan sevgimi söylemek yerine, her anımda yanında olmaya çalışmak daha doğruydu.

İnci’ye bakarken hep şunu hissediyordum: O, benim için bir savaş alanından çok daha fazlasını ifade ediyordu. O, huzurun ve kaosun aynı anda yaşanabileceğinin kanıtıydı.

Ve bu savaşı kazanmak için, kendi korkularımla yüzleşmem gerekiyordu. Onun gözlerindeki ışığı kaybetmemek için…

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın!!

İyi Okumalar!