Çocuk

Çocuklar uyurken susulur, ölürken değil.

Ama siz sustunuz…

Minik bedenler gökyüzüne yükselirken,

Sessizlik ortak suçumuzdu hepimizin.

Ne kadar acı, değil mi?

Kulağını kapatmış milyonlar vardı,

Oysa en çok da bize güvenmişlerdi,

"Belki biri gelir" umuduyla beklediler.

Ama kimse gelmedi.

Ne bir el uzandı ne bir yürek.

Dünyanın gürültüsünde boğuldu feryatları,

İnsanlık sustu… bir daha hiç konuşmamak üzere.

Onlar sustu…

Ama korkudan, umutsuzluktan, yarım kalan oyunlardan.

Bir sessizliğe gömüldüler usulca,

Ve sustukları yerde öldüler.

Çünkü sessizliğin suçunu onlar ödemek zorunda kaldı,

Hem de ölerek.