Kefen

“Her asker kefeniyle doğar bu yola. Bir gün, o kefen gerçek olur; sessizce yaklaşır, bekler. Zordur kabullenmek… Ama en doğrusu budur. Yalanlara sığınmak, bahanelere sarılmak… kaderi değiştirmez. Sadece zamanı çürütür içten içe. Ve bir gün anlarsın: Gerçeği inkâr etmek, onun ağırlığını hafifletmez.* O yüzden susmalı bazen, baş eğmeden kabul etmeli, ve bu gerçekle, son nefese kadar yaşamayı öğrenmeli…”

"Öğrendiğin bu gerçek senin kimliğin olur, kaderin olur... Bazen gerçekler kabul edilemez, ama bir gün o gerçekle yüzleştiğinde, işte o zaman anlarsın. Aslında sadece bahanelerle kendimizi avutmuşuz. Kabullenmediğimiz gerçeğin bize ne kadar yakın olduğunu ve bir gün o gerçekle son bulacak bir yaşamda olduğumuzu fark edersin."

İnsan doğarken beşiğiyle, asker olurken kefeniyle tanışır. Omzuma ilk değdiğinde fark etmemiştim bile. Sessizdi. Sanki beklemeye koyulmuştu. Şimdi, burada, ölümle göz göze gelirken anlıyorum… O kefen, hiçbir zaman uzak değildi. Zamanla kaderim olmuş. Kaçmak neyi değiştirdi ki? Bahaneler… Onlar sadece zamanın içini boşaltan süslerdi. Kendimi kandırdım yıllarca. Ama artık biliyorum… Bazı gerçekler var, görmezden geldikçe büyüyor. Ve asıl cesaret, onları inkâr etmek değil, gözlerinin içine bakıp yürümeye devam etmek. Ben de bunu yapacağım. Sonuna kadar.”