Dostu Allah olanın, düşmanı firavun olsa yazar

Bir başına kalırsın bazen, dünya sırtını döner,

Adalet susar, hakikat suskun, sesini kim duyar?

Zalim tahtında oturur, sanır ki ebedî sürecek,

Ama dostu Allah olan, karanlıktan yıldız yaratır.

İftiralar dizilir boynuna zincir gibi,

Kelimelerin boğazında düğüm, gözlerin göğe eğik.

Ama kalbin bilir bir sır: Sabır da bir zaferdir,

Ve gök kapıları sabredenlere bir bir açılır gizlice.

Firavun çağında yaşıyoruz belki her birimiz,

Zulüm her şekle bürünüp dolaşıyor şehrimizde.

Ama Musa'nın kalbi gibi bir inanç taşıyorsan eğer,

Kızıldeniz bile yol olur sana, mucize görünmese de.

Korkma, yalnız değilsin.

Dağ gibi dualar var ardında,

Secdelerde gözyaşıyla sulanmış topraklar şahidin.

Görmediğin bir el tutar seni, düşerken bile yıkılmazsın,

Çünkü dostun Allah’tır — o zaman düşman ne yazar, kim yazar?

Ne zindan karanlığı ne de Firavun’un kılıcı,

Eğemez başını yere, Rabbine eğilmişse alnın.

Binlerce zulüm yıkılır bir "Ol" emriyle,

Çünkü her şeyin sahibi O'dur — unutma, sen O’na yakınsın.

Yollar kapanır bazen, ışıklar söner birden,

Ama göğün kandillerini kim söndürebilir ki?

İnsan susar, kader konuşur bazen en gür sesle,

Ve sen duvarlara çarpsan da, Hakk’ın kapısı hep açık seni bekler gizlice.

Yeter ki kalbin eğilmesin, yeter ki niyetin saf kalsın,

Zulüm devleşsin, sen dua et — arş sarsılır bakarsın.

Firavun yine gelir, ama deniz her çağda yarılır,

Dostu Allah olanın önünde dünya dize gelir, zaman eğilir.