Alıntı

Söze nasıl başlanır bilmiyorum , hayat bana pek adil davranmadı desem yeridir .Daha çocukken babam beni ve annemi bırakıp gitmişti.O zamanlar aklım pek eremzdi gidişine taki annemin bana gerçekleri söylediği güne kadar .O günden sonra babama sadece nefret duygusu besledim saf ve gerçek bi neferet .Bu gün gelip karşıma çıksa yüzüne dahi babakacağımı sanmıyorum .Gidişinin neeni beni ilgilendirmiyordu çünkü hiç bir neden çocuğunu ve karısını bırakıp gitmesini açıklayamaz .

Hayatımın dönüm noktası benim meftunumdu yani aseanam daha çocukken karşılaşmıştık , benim en zor günümde o vardı. Hiç olmayacak bi dönemde girmişti hayatıma ama şuan tüm dünyamı , ömrümü o kaplıyordu .Yılarca onu aramıştım ama on adair hiç bir iz bulamamıştım .Tesadüf eseri karşılaşmıştık birbirimizle , o gün aklıma gelince kendime kızıyorum .

Onu terörist sanıp vurmuş olamadık şeyler söylemiştim gerçi o benim sözlerim karşısında bana çok güzel bi cevap vermişti .Yediğim o tokatı hala unutamıyorum ufak tefek bişey ama eli baya ağırdı . Hak etmiştim ama , onu düşününce sanki kalbimdeki bahçenin ölmüş olan toprakları yeşerip çiçek veriyordu .Şuan anlıyorum ki onu kendiimden daha çok benisiyorum . Onun varlığı yaşamama güç veriyordu sanki bunca zamandır nefes almak için asenama ihtiyacım varmış,

Ben kendi düşüncelerime dalmışken birinin beni dürtmesiyle kendime geldim .Beni dürten kişiye baktığımda karşımda asenam vardı .

"Ne düşünüyorsun yaman bey , inşallah benden başkasını düşünmüyorsundur "

benim senden başkasını gördüğüm mü var aseman .

"emin miyiz "

sana özdemir asafın dizelerinde yer verdiği şu şiirle anlatayım aşkımı belki anlarsın bendeki yerini.

Ben sensiz olanlara seni aratıyorum ,

Ben sensiz kalanlara seni yaratıyorum ,

Seni saklayacağım ,seni yazıp_anladıkça ,

Kendimi çoğaltıyorum ,seni kuşatıyorum,

her zamanda ,her yerde sen ben yazdıkça ,

Sen evreninde seni aratacağım.....2