"Çığlıklarımız sadece insanlar önemsediğinde duyulurdu. " Zalimlerin sistemi, masumların yanışının simgesiydi. İçimize sinen bu sistemde, sesler suskunluğa vurulmuştu. Soğuk yatakları, yabancı elleri, iğrenç hisleri yıllarca tattı çölün kadını. Az olan denizi acılarıyla buharlaşmıştı. Peki, yağmur geri yağarak çölüne yaşam sunabilir miydi? Kalbinde filizler açabilir miydi? Bir sıyrık yara aşkı ayağına getirebilir miydi? Belki çölüne bir deniz değil, bir orman yeşerecekti. İstenilen, bambaşka bir güzellikle geri dönecekti. Ve ben Kumsal... Bir soyu olmayan ben... Kelebek kadar güzel, kelebek kadar ömrü olan bir kadındım. Ama ömrümü azaltan acılarım değildi... Beni ellere bırakan zalim annemdi... Kitabın tüm hakları bana aittir. Kopyalanması durumunda hakimin suratıyla karşılaştırmaktan hiç çekinmem!!!!

"Çıktığım bu yolda emanetin emanetim`dir baba..."