Hoca tereddütle önüne dönünce hızla sıraların arasından geçip sınıftan çıktım. Tuvalete girdiğimde karşımda gördüğüm şeyle kaskatı kesildim. Karşımda bir kız vardı. Sarışın, uzun boylu... Bana arkası dönüktü. Tıpkı bahçedeki bekçi gibi yavaşça kafasını duvara vuruyordu ve hırıltılı sesler çıkarıyordu. Kapıyı açarak büyük hata ettiğimi aşırı hızlı bir şekilde kafasını bana çevirerek üzerime koşmasından anladım. Yüzü gözü her yeri kan içindeydi. Tam yanıma varmıştı ki kapıyı suratına kapattım. Çığlık atmamak için kendimi zor tutarken tuvalette ki kız kapıya vurup açmaya çalışıyordu. Tıpkı gece izlediğim filmdeki zombiler gibiydi. Yoksa... O gerçekten bir zombi miydi? *** İlk kitabım olduğu için küçük mantık hataları olabilir lütfen ona göre okuyunuz.

Ben hiçbir zaman, annesinin güzel kızı ya da babasının prensesi olamadım. Sadece Defne oldum. Ta ki o güne kadar. O gün, benim hayatımın dönüm noktası olmuştu, O gün, yeni hayatımın başlangıcı olmuştu. Ben, Defne Korkmaz. Ya da Demirkan mı demeliyim? Bu da benim hikâyem *** Klasik gerçek ailem kurgusudur. Küfür ve argo içerir, rahatsız olacaklar okumasın. 22/06/2025🍓