6. Bölüm

Her son bir başlangıç derler, gerçekten öyle midir? Bir başlangıç mıdır? Yoksa kabulleniş midir? Bunu şimdi bilemem vakti zamanı geldiğinde bunu iliklerime kadar anlayacağımı çok iyi biliyorum. Lakin o zaman ne yaparım nasıl bir hâlde olurum bilmiyorum. Tek bildiğim şey yine kendi başıma ayağa kalkacağım çünkü buna mecburum eğer bir tekme daha yemek istemiyorsam ayağa kalkacağım. Ben buyum hayatla olan savaşı daha bebekken başlamış kız çocuğuyum ben. Zemheriyim hayatı kara kış olan Zemheri yüzü hiçbir zaman gülmeyecek olan Zemheri. Ne zaman mutlu olurum bilmiyorum hoş mutlu olmak istiyor muyum? Bilmiyorum belki de huzur istiyorumdur bilinmez tek isteğim huzur, mutlu olur muyum? Zaman gösterecek bana ama olur da mutlu olamazsam en azından sakin huzurlu anlarım olsun. Gidersem bu hayattan içimde kalmasın istiyorum. Neler yaşarım bilmiyorum daha kötüsü ne olabilir ki diyemiyorum çünkü biliyorum daha kötü şeyler de var bu yüzden birşey diyemiyorum. Sadece yaşıyorum acıyı iliklerime kadar yaşıyorum. Dışlanıyorum susuyorum çünkü diyecek bişeyim yok benim bir annem, babam, abim, ablam ve yahut kardeşim yok ben istenilmeyen çocuğum bu yüzdendir belki de suskunluğum çünkü biliyorum bazı şeyleri kabullendim aslında kafama vura vura kabullendirdi hayat... Takılıp kalıyorum bazen kelimelerim yetmiyor içimde kopan fırtınayı anlatmama sadece dalıyorum boşluğa.