24. Bölüm

Anıl, parmaklarını parmaklarıma doladı. Mutluydu; mutluluğunu gizlemiyordu. Bana bakınca sahte bir gülüşmeyle karşılık verdim. Bana sarıldı ve kulağıma doğru fısıldadı:

“Beni çok mutlu ettin, bende seni hep mutlu edeceğim.” Dedi.

Misafirler mutlu, ailem ise şaşkınlıkla bize bakıyorlardı. Derin ve Poyraz’ın yüz ifadesi “ne yaptın?” Der gibiydi. Ben ailemin isteğini yerine getirdim. Aileler yanılmazdı...

Derin ve Poyraz yanımıza geldi. Beni Anıl’dan ayırdı ve sarıldı.

“Ne yaptın sen?” Diye sordu.

“Olması gerekeni, üsteleme!” dedim ve Poyraz’a sarıldım.

“Sevgilini al,” dememle :

“Alırım almasına da sen karşıya bak!” deyince, ayrılıp tam karşıma baktığımda Bartu ve Doğu oradaydı. Ben odaklanmış durumda iken Anıl önce bana sonra baktığım yöne bakınca onları gördü.

“Ne işleri var burada?”

“Bilmiyorum,”

Derin “Ben çağırdım, bunu beklemediğim için...”

Poyraz “Olması gerekeni yaptın!” dedi bana kinayeli bir şekilde bakarken.

“Sorun yok, öğrenmeleri iyi oldu.” Dedim, sonuç olarak benden uzak kalmaları gerekiyordu bu sayede daha kolay olur.

Bartu’nun yeşil hareleri siyaha çalıyordu gittikçe, sorun çıkarmasından endişe ettiysem de hareketsiz bir şekilde bakmaya devam ediyordu.

Neden, içim huzursuz? Herkesin iyiliği için yapmış iken kendimi ihmal ettim ama bazen fedakarlık yapmak gerekiyordu, bende kendi hayatım üzerine yaptım...

Anıl’ın anne ve babası mutluydu, annemler ile birlikte içeri geçtiler. Parti olduğu gibi devam ediyordu.

Anıl “Sevgilim?” diye seslendi, buna da alışmam gerekiyordu.

“İçecek alacağım ister misin?” dedim.

“Olur, Ahmet’in yanına geçiyorum gelirsin.” Dedi ve arkadaşlarımızın yanına gittiler. Herkes Anıl’ı tebrik etmeye başladı.

Derin nefes almam gerekiyordu, kimsenin olmadığı arka bahçeye geçtim. Mağlup olmuştum aşka...

“Bu şov ne içindi?” diye sorarak yanıma geldi.

“Şov?” dedim, Bartu’ya bakarak.

“Bizlere kızıp, bize verdiğin hasarın farkın değil misin?”

“Sizlerle bir alakası yok, ben kararımı verdim. Size de söyledim bir daha sizi görmek istemiyorum diye,”

Bartu, bana yaklaştı.

“Bir günde benden, bizden bu kadar kolay vazgeçmesin ne olduğunu anlat!” diye gürledi.

“Çekil yolumdan, anlatacak bir şeyim yok,”

“Yeter! Alaca kendine gel. Bu sen misin?”

“Bu benim! Senden sıkıldım, çık hayatımdan!” derken, içimden fırtınalar kopuyordu. Gözlerinde hayal kırıklığı vardı.

Arkasını döndü, gidecek sanarken bir anda dönüp öpmeye başladı.

Sevince, tüm herkesi karşıma alabilirim sanmıştım ama öyle olmuyormuş! Sevince; beraberinde mutsuzluğu, hayal kırıklığını ve feda etmen gereken şeyler oluyor.

Bartu’yu itip, refleks ile hemen tokat attım.

“Sakın bir daha karşıma çıkma!” dedim ve uzaklaştım.

Elimi yüzümü yıkamak için içeri girdiğimde Anıl’ın annesi Sevim teyze beni fark etti.

“Alaca! İyi misin?” diye sordu.

Yüzüme yerleştirdiğim sahte gülümseme ile :

“Evet, iyiyim.” Dedim.

“O zaman gel beraber oturalım. Detayları konuşalım.”

“Ne detayı?” dedim, şaşırarak.

“Kızım, sizin evliliğinizden bahsediyor,” dedi annem.

“İzin verin, önce Anıl ile birlikte karar verelim.” Dedim ve odama çıktım.

Kapıya yaslandım ve tuttuğum gözyaşlarım dökülmeye başladı. Bu karardan bir daha dönemezdim. Anlık, verdiğim karar yüzünden kimseyi yarı yolda bırakamazdım artık.

Banyoya girdim, yüzüme su çarptım; kuruladıktan sonra aşağı indim.

Ahmet “Tebrik ederim canım, sizin böyle bir karar almanıza çok sevindim. Çok mutlu olun.” Dedi.

“Teşekkür ederim,” dedim.

Benim kendi ekibim ve Anıl’ın ekibi farklıydı. Birlikte motosiklet yarışmaları yapardık. Çok eskiden beri olan bu tayfalarla çok zaman geçirmeme rağmen; bu kadar kısa sürede tanıdığım Bartu ve Doğu’yu özledim...

“Tüm ekip burada olduğuna göre bi’ yarışmaya ne dersiniz?” diye sordum.

Emir “Birileri yenilmeye doyamamış galiba,” diyerek en son günkü yenildiğim yarışmayı hatırlattı.

“Benim ekip sağlam Emircim siz kendinizi düşünün.” Dedim.

Poyraz, Derin, Ömer; Ceylan, Yiğit ve ben vardık. Diğer grupta ise ; Anıl, Ahmet; Banu, Emir, Hande ve Mert vardı. Hande ekiplerine sonradan katıldı ve nedense hiç ısınamadım.

Herkes motosikletine bindi bende babamın doğum günümde aldığına bindim. Uzak mesafede olan yerimize geldik ama bizden önce başka bir kalabalık tarafından kuşatılmıştı. Aralarına girdik.

Derin “Bugün boştu diye biliyordum.”

“Sorun değil, izlemekte eğlenceli.” Dedim ve motosiklet yarışı yapanlara baktım. Tanıdık bir yüz aradım...

Poyraz, orada bulunan herhangi birine burada ne olduğunu sordu.

“Cellat, sahalara geri döndü bro. Şimdiye kadar beş kişi ile yarıştı ve hiç kaybetmedi.” Deyince motosikletlilere baktım. Yüzünü bandana ile kapatmıştı yanında ise Doğu ve Mercan vardı.

“Yarışma ne üzerine?” diye sorarken buldum kendimi.

“Cellat’ın bir daha yarışma yapmaması üzerine,”

Anıl “O zaman sıradaki rakibi benim.” Dedi, sevinçli bir şekilde.

“Ne yaptığını sanıyorsun?”

“Korkma, yenilmem!”

“İptal ediyorsun ve biz buradan gidiyoruz.”

“Gitmiyoruz!” dedi ve kalabalığa doğru yürüdü. Bir kaç adım sonra arkasına döndü:

“Senin için yenilmeyeceğim sevgilim!” dedi.

Kimse bir şey yapmıyordu, Anıl çok iyi yarışırdı ve bu yarışmayı kazanmak için her şeyi yapardı. Hile yapmak da dahil.

Bartu, karşısında Anıl’ı görünce, etrafına bakındı ve göz göze geldik. Neden bilmiyorum ama başımı “Hayır!” anlamında salladım. Hayır, ben istemiyorum, hayır ben o’nu göndermedim...

Bartu’nun gözündeki nefreti iliklerime kadar hissettim. Motorlarına bindi ve o kadar sert bir şekilde gaz verdi ki bu ikisinden birinin sonu olacak demek.

Hızla gözden kayboldular. Derin ve Poyraz bana destek oluyorlardı ama bu yüreğimdeki ağrıyı hafifletmiyordu.

Emir “Anıl, iyi başladı.” Deyince :

Ahmet “Kesinlikle hızlı bir başlangıç yaptı.” Diye destekledi.

Hande “O hep böyledir, sever hızlı olmayı!” dedi.

Derin bana baktı, gözlerimi devirmekle yetindim.

Ve ikisi de aynı hızla göründü Anıl, öndeydi ama Bartu önüne geçti. Çığlık sesleri gittikçe artıyordu. Bartu’nun kazanmasına çok az kala, Anıl; önünü kesti ani bir manevrayla ve Bartu motosikleti ile birlikte sürünmeye başladı.

Acı bir çığlık ile “BARTU!” çıktı dudaklarımdan...