HIRS

Küçük bir kafede karşı karşıya oturuyorlardı, Arya ağlamış Aras ise sessizlik ile izlemiş, destek olmuştu. Bir insan ile duygularınızı paylaşmak tabii ki önemlidir ama o kişi ile sessizliğinizi paylaşmak daha değerlidir. Aras böyleydi işte şefkatli yüzü ve Aryanın duymasından korktuğu kalp atışları ile hafif tedirgin ama bunu belli etmeyen vakur duruşu ile bakıyordu. Sonunda kızaran gözlerini sildi Arya ve gülümsedi o an kalbinxe bir tomurcuk daha belirdi Arasın. Aryanın her hali mi bu kadar güzeldi? Ondan çok fazla uzak kalmamıştı ama sanki onu görmeyeli yıllar olmuş gibi özlemişti, yüzünün her santimi ezberlemek ister gibi bakıyordu.

"Her karşılaşmamız da ağlayıp duruyorum değil mi?"

Ah sesi, sesi kalp atışlarını bastırıyordu keşke hep konuşsa diye düşündü Aras evet ağlıyordu ama mutluluktan akmadığı için üzülüyordu.

Kafasını hafifçe yana doğru eğdi Aras, bir elini çenesine yerleştirmişti başından beri o ana kadar elinin ağrıdığının farkında bile değildi.

"Eğer ağlamak seni rahatlatıyor ise ağla Arya bırak gözlerin yağmur gibi aksın sadece her ağlamanda bu akıttığın son gözyaşı olur diye diliyorum."

Kendisine olan ilgisinin farkında olmamak için aptal olmak gerekirdi ve Arya güvenini Kerem de tamamen kaybettiği için kırık dökük kalbi bir duyguyu daha kaldıracak durumda değildi bu yüzden aptal numarası yapmıyor ama duygularını görmemeye çalışıyordu. Sadece gülümsedi Arasın yalandan arınmış gözlerine bakarken utanıyordu sanki duygularını kullanıyor gibi hissediyordu ama ona umut olacak tek bir şey bile yapmamıştı.

Aras hepsinin farkındaydı ama Aryanın varlığını hissetmek bile yetiyordu ona.

"Ben de her seferinde son olması için dua ediyorum olmuyor Aras ben, ben sanki Keremi gördükçe dipsiz bir kuyuya çekiliyor gibiyim."

"Oooo, bakıyorum da kambersiz düğün yapıyorsunuz."

Sesin olduğu yöne döndüklerinde Vefa otuz iki diş sırıtarak kendilerine doğru geliyordu.